◄ خاطره یک راه آهنی از اهمیت کار راهبانان قطار

یکی از کارکنان راه آهن خاطره ای از بازدید و اظهارات مدیران راه آهن در مورد راهبانان قطار را در شبکه های اجتماعی منتشر کرد.

به گزارش تین نیوز ، او نوشت: در دوره هایی در راه آهن ایران اشخاصی آمدند و رفتند که برخی حرفاهایشان به یادگار مانده است. یکی از همکاران قدیمی امور نگهداری خط تعریف می‌ کرد که یک بار مرحوم ... برای بازدید به یکی از نواحی آمده بود.

با توجه به اینکه افراد خودشیرین همیشه و در هر زمان همه جا هستند، در آن زمان هم یکی از همین حضرات خودشیرین به آقای ... پیشنهاد می دهند که وجود راهبان قطار با توجه به اقلیم منطقه دیگر نیاز نیست و هزینه اضافی به راه آهن تحمیل می کند و ... و بهتر است که راهبانان حذف یا تعدادشان کم  شود و شیفت روز را حذف کنند و پیشنهاداتی از این دست...

(حالا کاری به این نداریم که بعدها کاشف به عمل آمد  که همین حضرت خودشیرین اسم یک دوجین آدم از دور و اطراف و فک و فامیل که در عمل در مجموعه راه آهن حضور و وجود خارجی نداشتند را در لیست نیروها رد می کرد و حقوقشان را به جیب می زد و حتی از آن طرف به ازای بیمه ای که برای این افراد رد می شد ازآنها هم پول می گرفت. از بدبختی مملکت ما این است که همین ایشان الان چندین سال است بعد بازنشستگی هنوز در راه آهن مشغول است)

بگذریم...

جواب آقای مدیر اما جالب بود، ایشان به همان آقای خود شیرین می گویند: اگر این راهبان در تمام طول دوران 30 ساله خدمتش تنها و تنها از یک سانحه جلوگیری کند، چند ده هزار برابر مزد سی ساله خودش و همکارانش برای راه آهن مفید بوده است.

و این حرف و عمق این حرف هنوز در گوش تمام کسانی که واقع گرا هستند زنگ می زند.

هر چند یکی از حامیان طرح خصوصی سازی در راه آهن همین آقای مدیر بودند و سنگ بنای صدپاره شدن راه آهن را ایشان و دوستانشان گذاشتند و عامل بدبختی و بیچارگی راه آهن شدند، اما به هر صورت حرف حق از زبان هر کسی شنیدنی است.

تمام خسارتی که این روزها راه آهن متحمل می‌ شود، به دلیل نارضایتی نیروها اعم از ترافیک و بازدید و ناوگان و خط و تعمیرات و ماشین آلات و.... است؛ به جرات می گوم نارضایتی حتی شریف ترین و با وجدان ترین آدم ها را هم از کار و تلاش صادقانه مایوس می کند.

شاید اگر خسارات وارده به پیکره راه آهن در اثر بروز سوانح را حساب کنیم ببینیم که چه سرمایه و مبالغ عظیمی به باد رفته است و اگر فقط کسر کوچکی از این مبلغ رو به نیروها تخصیص می دادند، هرگز شاهد سوانحی از جمله تصادف مسافری و بیل مکانیکی و سانحه اخیر و فرار قطار در نواحی مختلف و... نمی‌ بودیم و یا حداقل عمق سوانح و خسارات ناشی از آن تا بدین حد عمیق نمی‌ بود.

به هر حال کسی که راه را اشتباه می رود فقط و فقط در صورتی خواهد توانست مسیر اشتباه خود را اصلاح کند که بپذیرد اکنون در مسیر اشتباه است وگرنه تا ابد به مسیر اشتباه خود ادامه خواهد داد. اتفاقی که متاسفانه در راه آهن در جریان است.