چرا نمی توانیم خصوصی سازی کنیم؟

در عمل خصوصی سازی رخ نداده و آنچه رخ داده، بیشتر واگذاری شرکت های دولتی به بخش های دولتی و عمومی یا شبه دولتی بوده است.

وجه بدتر مسئله اما، « ایجاد مانع » برای شرکت هایی است که از اساس به شکل خصوصی واقعی تاسیس شده اند. 

آیا نظام حکمرانی اقتصادی ما توان و مهارت کار کردن با بخش خصوصی با اندازه متوسط یا بزرگ را دارد؟

چندسالی است که پیوسته  شنیده می شود که اگر برخی شرکت ها در ایران خیلی بزرگ شده اند، می توانند به امنیت ملی کشور آسیب بزنند. 

برخوردهای اخیر با پلتفرم ها را در نظر بگیریم. دستگیری مدیرعامل یک شرکت به جرم بروز یک خطا توسط شرکتی که با میلیون ها نفر مراوده دارد، نباید اولین گام دستگاه قضایی باشد. مدیران عامل چنین شرکت هایی کارآفرینان هستند.

اگر حاکمیت می خواهد اقتصاد مردمی داشته باشد، باید الزامات همکاری با بخش خصوصی واقعی را فرابگیرد.

ما باید از کشورهای پیشرفته - هر چند دشمن باشند - درس بگیریم که چگونه شرکت های خصوصی خود را قدر می نهند و مدیران آنها را بر صدر می نشانند و در عین حال با آنها رابطه و تعامل دارند. 

در گذشته بسیاری از کارآفرینان برای پیشبرد کارهایشان ترجیح می دادند درصدی از سهام خود را به افراد متنفذ در دربار یا ارتش واگذار کنند. 

 اگر امروزه نیز کارآفرینان به این جمع بندی برسند که اگر بخشی از سهام خود را به برخی نهادها یا شرکت های خصولتی واگذار کنند حاشیه امنی خواهند داشت، آن گاه نمی توان از وجود یک فضای کسب وکار مناسب برای رشد بخش خصوصی دم زد.