◄ خلاصه گزارش راه آهن ایران در کتاب جینز 2007
ساختار راه آهن ایران در سال ۱۳۵۹ از یک نهاد دولتی به یک شرکت محدود وابسته به وزارت راه و ترابری تغییر یافت.
عباس قربانعلی بیک: ساختار راه آهن در سال ۱۳۵۹ از یک نهاد دولتی به یک شرکت محدود وابسته به وزارت راه و ترابری تغییر یافت. بازسازی بر اساس عدم تمرکز در ۱۴ مدیریت منطقه ای انجام شده است، از جمله منطقه راه آهن شرق که در سال ۱۳۸۴ ایجاد شد و توسط یک مدیر اداره می شود.
جداسازی بین زیرساخت و عملیات انجام شده است. در نهایت، هدف این است که دسترسی به خطوط RAI برای اپراتورهای خصوصی فراهم شود.
یک برنامه گسترش بزرگ شبکه ریلی در ایران در حال انجام است تا کشور بتواند از منابع معدنی خود بهره برداری کند و نقش ترانزیت ریلی را توسعه دهد. انتظار می رود این برنامه تا سال ۱۳۹۳ شبکه ای به طول حدود ۱۰,۶۰۰ کیلومتر ایجاد کند.
RAI تمایل خود را برای همکاری با بخش خصوصی در زمینه هایی مانند عملیات، نگهداری خطوط و تأمین واگن ها اعلام کرده است، اما این همکاری شامل توسعه و مالکیت زیرساخت نمی شود.
RAI تأمین واگن ها برای خط پرسرعت پیشنهادی بین قم و اصفهان را به عنوان نمونه ای از این نوع مشارکت ذکر کرده است.
خطوط اصلی RAI از بنادر خرمشهر و بندر امام خمینی در خلیج فارس به تهران می رسند؛ از پایتخت به سمت شمال غرب به رازی در مرز ترکیه و جلفا در مرز آذربایجان؛ و از تهران به سمت شرق به مرز ترکمنستان در سرخس. تهران همچنین خطوطی به سمت شمال شرق به بندر ترکمن، بندر امیرآباد در دریای خزر، مشهد و سرخس در مرز ترکمنستان، و به سمت جنوب شرق به بافق دارد.
خطوط جدید:
خط قم اصفهان: این خط ۲۰۰ کیلومتری مستقیم برای سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت طراحی شده است.
بخش بم زاهدان (۳۰۴ کیلومتر): بخشی از خط ۵۳۹ کیلومتری از کرمان به زاهدان، که اتصال ریلی بین اروپا و شبه قاره هند را تکمیل می کند.
خط بم چابهار (۵۹۵ کیلومتر): برای دسترسی به بندر چابهار در خلیج فارس.
خط اراک کرمانشاه (۵۹۶ کیلومتر): که تا سال ۱۳۸۶ تکمیل شد و در بلند مدت می تواند به عنوان یک مسیر مهم به عراق اتصال یابد.
خط میانه تبریز: یک مسیر کوتاه تر برای ترافیک به آذربایجان و ترکیه.
خط قزوین رشت بندر آستارا: یک مسیر دوم به آذربایجان که از نیاز به عبور از ارمنستان جلوگیری می کند.
بهبود خطوط موجود: دوخطه سازی مسیر تهران مشهد (۹۲۵ کیلومتر) با قابلیت افزایش سرعت به ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت. دوخطه سازی مسیر اهواز بندر امام خمینی (سرعت ۱۲۰ کیلومتر). افزایش طول ایستگاه ها در خطوط تهران قم، تهران مشهد، اندیمشک اهواز و تهران تبریز.
در سال ۱۳۸۴، ناوگان RAI شامل ۵۹۴ لکوموتیو دیزل الکتریک، ۵ لکوموتیو برقی، ۱۷,۳۷۳ واگن باری و ۱,۰۶۶ واگن مسافری بود.
لکوموتیوها: ۱۰۰ لکوموتیو AD43C از آلستوم. ۵۰ لکوموتیو مسافری از زیمنس. نوسازی ۳۲ لکوموتیو GT26.
واگن های مسافری: ۵۲ واگن مسافری سابق DSB از دانمارک. ۱۷۰ قطار حومه ای از روتِم کره جنوبی. ۱۵۰ واگن دوطبقه.
سیگنالینگ و ارتباطات:
پروژه های اصلی شامل: نصب سیستم CTC در بخش شاهرود مشهد.
نصب سیگنالینگ الکتریکی در ۱۳ ایستگاه در خط بافق بندرعباس.
نصب سیستم های فیبر نوری در چندین مسیر کلیدی به طول ۲,۷۴۳ کیلومتر.
شرکت قطارهای مسافری رجا: رجا مسئولیت عملیات، بازاریابی و توسعه خدمات مسافری در شبکه ایران را بر عهده دارد.
در سال ۱۳۸۳، ۱۸.۱ میلیون مسافر جابه جا شدند و پیش بینی می شد این عدد تا سال ۱۳۸۸ بیش از دو برابر شود.
قطارهای بین المللی: تهران دمشق، تهران استانبول، تهران زاهدان کویته.
سفارشات جدید: ۲۰ قطار خودکشش دیزل الکتریک از زیمنس.۴۰ قطار حومه ای از روتِم. ۱۵۰ واگن مسافری از چین.
براساس اطلاعات صفحه 253 این کتاب: انواع مختلف ریل با وزن های 33.5 تا 60 کیلوگرم برمتر شامل 5909 کیلومتر UIC 60، 2103 کیلومتر U33، 160 کیلومتر 2A، 63 کیلومتر 3A، 31 کیلومتر 50 کیلویی، اتصالی های 4 و 6 سوراخه و تراورس های چوبی، فلزی و بتنی با 1667 تراورس برکیلومتر با ذکر نوع پابند، ضخامت لایه بالاست و شعاع قوس 220 متر. بیشترین فراز 2.8% به طول 16 کیلومتر بین فیروزکوه گدوک و بیشترین ارتفاع 2177 متر نزدیک ایستگاه نورآباد، حداکثر بارمحوری 22 و در مسیر بندرعباس 25 تن، و سرعت حداکثر 80 باری و 120 مسافری و در مسیر تهران مشهد 160 کیلومتربرساعت (با تصویر ریل گذار SVM1000).
با بررسی اطلاعات مندرج در این کتاب در مورد راه آهن های جهان، سازندگان تجهیزات ریلی و ...، می توان به نکات ارزشمندی پی برد که به سختی می توان در منابع دیگر به صورت متمرکز یافت که نمونه آثار آن در بازدید 1372 از BHP استرالیا ذکر شد (تین 247242).
