استیضاح فرزانه صادق وزیر راه و شهرسازی در سراب آب و آبادی

علی اعطا: تابستان گذشته در جلسه رأی اعتماد به وزیر راه و شهرسازی، نماینده محترمی که امروز به عنوان یکی از صحنه گردانان استیضاح احتمالی وزیر شناخته می شود، جمله معناداری در انتهای سخنرانی خود مطرح کرد. او گفت: «به هرحال خانم صادق وزیر می شود اما من این حرف ها را گفتم تا یک سال دیگر نگویند چرا حرفی نزدی». این عبارات، معنای آشکاری دارد…

سیاست مدار واقعی آن هم در جایگاه نمایندگی مجلس کسی است که در درجه اول به منافع ملی بیندیشد. گیریم فرزانه صادق استیضاح شد، از وزارتخانه رفت و در نبود آن وزیر دیگر، تیم فوتبال دولت، ۹ نفره شد! در شرایط مذاکرات رفع تحریم ها و در شرایطی که احتمالا بخش مهمی از مسائل پس از توافق احتمالی، مرتبط با حوزه حمل ونقل هوایی، دریایی، مسیرهای تجاری و... خواهد بود، آیا نمایندگان محترم مجلس گمان دارند چنین استیضاحی در جهت منافع ملی است؟

اگر ضرورت ایجاب کرد وزارت راه و شهرسازی در این مسئله پراهمیت، حضور مؤثر داشته باشد اما آقای منان رئیسی به واسطه وعده استیضاح وزیر ظرف یک سال که در جلسه رأی اعتماد عملا به عنوان تهدید مطرح کرده بود، استیضاح را به جریان انداخت، مردم درباره ایشان چگونه قضاوت خواهند کرد؟

استیضاح کنندگان از «عدم تسلط فنی» وزیر سخن گفته اند. چنین سخنی عجیب و دور از ذهن است. وزیر راه و شهرسازی شخصی است که از پایین ترین رده های کارشناسی تا معاونت وزیر (در دو دوره دولت روحانی و رئیسی) را طی کرده و به جایگاه وزارت رسیده است. این عبارت را از نماینده مخالف وزیر راه و شهرسازی، جناب آقای نقدعلی، در جلسه رأی اعتماد نقل می کنم که گفتند: «ایشان تخصص لازم را دارند و کسی نمی خواهد تخصص ایشان را زیر سؤال ببرد». به عبارتی، حتی مخالفان نیز در تخصص وزیر محترم، شبهه نکردند.

از جمله نکات محل اختلاف میان رویکرد استیضاح کنندگان و وزارت راه و شهرسازی، مسئله تأمین زمین برای احداث مسکن است. اخیرا یکی از استادان جوان شهرسازی که در سه، چهار سال اخیر، صادقانه و با خلوص نیت به نفع دیدگاه آقای منان رئیسی و دوستانشان در راستای توسعه افقی شهرها شمشیر می زد، اعتراف تلخی کرد. او نوشت: «عده ای ذی نفود فشار می آوردند که تقریبا به اندازه نصف شهر کنونی [همدان] زمین هایشان الحاق شود».

در پس دغدغه دلسوزانه و البته خام اندیشانه الحاق زمین به شهرها برای تأمین و ارزان سازی زمین، چنین رانت هایی نیز نهفته است و استیضاح کنندگان حتما این نکته را می دانند. کسانی که مبانی تئوریک توسعه افقی شهرها را پخت وپز می کردند و کسانی که آن را به سند و قاعده و قانون تبدیل می کردند، تصور می کردند با این کار، رؤیای تحقق شهر اسلامی تعبیر می شود. در بیابان های حاشیه شهرها، سراب آب و آبادی می دیدند. ایرادی ندارد، می توان سراب دید. اما وقتی در جایگاه قانون گذار و سیاست گذار قرار می گیریم، حق نداریم مردم و بیت المال را در سراب غرق کنیم. قدرت قانونی استیضاح وزیر، چنین حقی به ما نمی دهد.

دفاع از فرزانه صادق وزیر راه و شهرسازی از این منظر که ایشان «تنها وزیر زن» کابینه پزشکیان است، جفا به ایشان است. برخی مدعی می شوند تبعیض مثبت جنسیتی تنها عامل معرفی و رأی به ایشان به عنوان وزیر بوده است. توجه ندارند که وزیر، از بهترین گزینه هایی است که به عنوان یک جوان مجرب که مراتب کارشناسی و مدیریت را طی کرده است، در مقام وزارت قرار دارد. گیریم با او در محورهایی اختلاف کارشناسی، سیاسی و مدیریتی داشته باشیم، محورهای استیضاح برای افکار عمومی قانع کننده نیست و نسبتی با شرایط سیاسی و اقتصادی و مدیریتی امروز کشور و نیز گفتمان وفاق ندارد.