◄ موانع و مشکلات راه توسعه در ایران؛ یک سیاه چاله و دو چاه در مسیر توسعه

محمد اسمعیل علیخانی: برنامه ریزی برای توسعه در ایران پس از جنگ جهانی دوم و از سال 1327 تا 1333 به اجرا درآمد، اما موفقت چندانی در بر نداشت. برنامه دوم توسعه زمانی آغاز شد که ابوالحسن ابتهاج به ریاست سازمان برنامه رسید. 

ابتهاج بر این باور بود که سازمان برنامه علاوه بر دفتر فنی باید یک دفتر اقتصادی هم داشته باشد، ایده ای که برخی افرادصاحب نفوذ با آن مخالف بودند.

در نهایت او موفق شد با راهنمایی پرفسور میسون آمریکایی، یک دفتر متشکل از کارشناسان دانش آموخته هاروارد به وجود آورد. این گروه، بعدها به گروه هاروارد معروف شدند.از این تاریخ به بعد برنامه ریزی ها در کشور سامان گرفت.

پس از برنامه اول بین سال های 1334 تا 1356 ، چهار برنامه عمرانی به اجرا درآمد که طی آنها تولید ناخالص داخلی و درآمد سرانه هشت برابر شد. پر سر و صدا ترین آنها برنامه پنجم توسعه بود که بین سال های 1352 تا 1356 با بودجه ای نزدیک به 55 میلیارد دلار ( بیشاز هشت برابر برنامه قبلی) به تصویب رسید و در آن رشد اقتصادی 26 درصد پیش بینی شده بود.

اجرای این برنامه بستر افزایش تورم اقتصادی و نارضایتی مردوم را فراهم آورد که که مقارن با وقوع انقلاب سال 1357 به اجرا درآمد.

متن کامل این مقاله را از اینجا دریافت کنید.