بی خیال صنعت خودرو!
فقر صنعت خودرو گردابی هولناک است که می تواند صنایع بی شماری را فرو ببلعد.
احمد فرهادی:
به قول بچه های کمی قدیم تر اگر نتوانیم کاری انجام دهیم باید بی خیالی طی کنیم! صنعت خودرو از وجوه مختلف تحت فشار است؛ از طرف مشتریان که قصه پر غصه ای دارند؛ از طرف بنگاه ها که خون جگر شده اند؛ از طرف مسئولان که کاسه صبرشان در حال لبریز شدن است! حالا مهم این است که چه باید کرد؟
· آیا باید با طرح و نقشه یا به تعبیری دیگر با استراتژی به سراغ این صنعت رفت؟
· آیا باید در استخر جهانی کسب و کار خودرو تن به آب دهیم؟
· و یا باید منتظر امداد غیبی باشیم؟
· و شاید هم بتوانیم با دستور درستش کنیم؟
· و بهتر از همه باید ولش کرد به حال خودش تا ببینیم چه می شود؟
تاریخ صنعتی نشان می دهد که صنعت خودروی ایران اغلب راه های فوق را آزموده است؛ استراتژی های بسیاری در طول چهار دهه برای این صنعت تهیه و تعریف شده است؛ به صورت نصفه و نیمه در استخر جهانی تن به آب زده (به عنوان مثال ایده تندر 90)؛ در مورد امداد غیبی نمی دانیم؛ اما می دانیم که سال ها تلاش شده تا با دستور درست شود که نشد و نشد! و نتیجه اینکه به حال خودش رها شده.
امروزه می دانیم که نه تنها در ایران که در سراسر جهان یکی از بهترین روش ها برای تحقق آرمان ها صنعت خودرو؛ پرسش از کسانی است که سال ها عمر و سرمایه خود را صرف این صنعت کرده اند؛ «اندیشکده خودرو» در مرداد ماه امسال به سراغ انجمن های صنفی و فعالین زنجیره کسب و کار خودرو رفت تا راه حل را از درون اندیشه آنان بیرون آورد؛ از قطعه سازان گرفته تا خودروسازان و خدمات پس از فروش؛ از وارد کنندگان گرفته تا صنف نمایشگاه داران همگی یک صدا گفتند: «ای دولتمردان برای تسری بهینه گی در صنعت خودرو بهتر است به این موارد توجه کنیم»:
تدوین سیاست راهبردی
احترام و اهتمام به مالکیت خصوصی
سیاستگذاری دولت بجای تصدی گری!
جایگزینی «منطق بازار» با «اقتصاد دستوری»
ادغام در زنجیره جهانی خودرو
حذف مقررات دست و پا گیر
امروزه هنوز فرمان سیاستگذاری های کلان در دست دولت است؛ اگر به این موارد توجه نشود؛ صنعت خودرو، که فخر صنعتی هر کشوری است؛ فقیر خواهد شد و فقر صنعت خودرو گردابی هولناک است که می تواند صنایع بی شماری را فرو ببلعد. پس یا باید به سخن صاحبان اصلی این صنعت توجه کرد و یا باید گفت: «بی خیال صنعت خودرو»
