◄ چالش های پیش روی حمل و نقل ریلی

کمبود لوکوموتیو و واگن های باری و مسافری، فرسوده و بالا بودن سن ناوگان ریلی، عدم اتصال مراکر عمده بار به شبکه ریلی، عدم تکمیل شبکه ریلی ترانزیتی در کریدورهای شمال جنوب و شرق غرب، نبود یکپارچگی کامل شبکه ریلی با بنادر کشور، پایین بودن سرعت سیر بار و مسافر در شبکه راه آهن، یک خطه بودن بسیاری از شبکه ریلی کشور، روند کاهشی سهم حمل بار، سو مدیریت، بروز سوانح متعدد، به روز نبودن تکنولوزی های ریلی شبکه راه آهن، کمبود اعتبارات برای تکمیل شبکه ریلی کشور از جمله مسائل و مشکلاتی است که شبکه راه آهن ایران با آن روبروست.

این درحالی است که بر اساس برنامه هفتم توسعه افزایش سهم  حمل و نقل ریلی از جابجایی بار زمینی به میزان 30 درصد، احداث 3200 کیلومتر خط آهن جدید، دو خطه کردن حدود 1000 کیلومتر، احداث حداقل 400 کیلومتر به مبادی بار و مراکز معدنی، صنعتی و تجاری، افزایش سرعت سفر و سیر بازرگانی ریلی به میزان 70 درصد و نوسازی و تامین حداقل 550 دستگاه لوکوموتیو با مشارکت بخش خصوصی و افزایش 25 درصدی سهم ریلی بنادر کشور پیش بینی شده است. 

به نظر می رسد تمرکز بر رفع گلوگاه ها، استفاده از تکنولوژی های نوین، توسعه زیرساخت های ریلی با استفاده از منابع صندوق توسعه ملی و صندوق توسعه حمل و نقل، اتصال ریلی مراکز عمده بار، نوسازی ناوگان باری و مسافری از طریق ظرفیت های داخلی و واردات، اصلاح شیوه های غلط مدیریتی، ایجاد شبکه یکپارچه ریلی با بنادر با استفاده از منابع مالی سازمان بنادر و دریانوردی، مقررات زایی برای مشارکت و استفاده بهینه بخش خصوصی، تعامل بیشتر با انجمن ها و تشکل های صنفی، ارتقای بهره وری در بهره برداری از شبکه ریلی با استفاده از تراک بندی و بهسازی شبکه موجود، مشارکت بخش های صنعتی و معدنی کشور در تامین مالی پروژه های زیرساختی ریلی بر اساس ظرفیت جز 8 بند ب ماده 48 برنامه هفتم توسعه، استفاده از ظرفیت ماده 12 قانون رفع موانع تولید و رقابت پذیر و ارتقای نظام مالی کشور برای تامین مالی بهسازی و نگهداری خطوط ریلی موجود از جمله راهکارهایی است که می تواند مثمرثمر باشد.

ادامه دارد.......