◄ جابجایی مجسمه والرین از میدان انقلاب به ورودی فرودگاه مهرآباد/ کاش به‌ جای والرین، کوروش به استقبال می‌ آمد!

حمید نجف:  جابجایی مجسمه والرین از میدان انقلاب به ورودی فرودگاه مهرآباد، با توضیحی همراه شده که بیش از خود مجسمه، محل تأمل است؛ اینکه این تندیس قرار است «اولین تصویر تاریخی ایران» باشد که در بدو ورود، پیش چشم دیپلمات ها، رؤسای جمهور و مقامات خارجی قرار می گیرد؛ یادآوری اینکه «در برابر مردم ایران زانو زده شده است».

اما یک سؤال ساده و جدی مطرح است، آیا واقعاً بهترین روایت ما از تاریخ و هویت ایران برای مهمانان خارجی، نمایش شکست و اسارت یک امپراتور رومی است؟

ایران، اگر چیزی برای گفتن به جهان داشته باشد که دارد، بیش از آنکه با صحنه زانو زدن دشمن تعریف شود، با قدرت اخلاقی، منش انسانی و پیشگامی در حقوق بشر شناخته می شود. ایران بزرگ، پیش از آنکه با شمشیر و انتقام معرفی شود، با منشور کوروش به تاریخ قدم گذاشته است؛ همان متنی که امروز در معتبرترین موزه های جهان، به عنوان نخستین سند شناخته شده حقوق بشر نگهداری می شود.

کاش به جای تندیس والرین، تندیس کوروش بزرگ و منشور حقوق بشر او در ورودی فرودگاه مهرآباد نصب می شد؛ تا هر مهمانی که وارد این سرزمین می شود، بداند با کشوری رو به روست که قرن ها پیش از تولد بسیاری از دولت های مدرن، از آزادی عقیده، احترام به آیین ها، و کرامت انسان سخن گفته است.

پیام زانو زدن، اگرچه ممکن است حس غرور لحظه ای ایجاد کند، اما پیام ماندگار نمی سازد. آنچه در حافظه جهانی می ماند، اقتدار اخلاقی است، نه صرفاً پیروزی نظامی. دیپلماسی فرهنگی، با زبان ارزش ها حرف می زند، نه با تصویر اسیران.

اگر هدف، معرفی پیشینه تاریخی ایران به جهانیان است، چه چیزی گویاتر از این جمله باشد که:

«ما ملتی هستیم که زمانی که دیگران شهرها را ویران می کردند، از حقوق انسان ها سخن می گفتیم.»

ایران را می شود با قدرت معرفی کرد؛ اما قدرتی که با انسانیت گره خورده، ماندگارتر است.