◄ ببخشید، می شود صدایش را کم کنید؟!

خرد و خسته از سر کار برمی گشتم، شلوغی و فشردگی مترو را رد کرده بودم و حالا به ایستگاه شهر ری رسیده بودم. 

باید سواری های ورامین را سوار می شدم تا خودم را به قرچک برسانم. حدودا 20 دقیقه در صف ایستادم تا نوبتم شد و سوار شدم. 

راننده که جوانی پر انرژی بود موزیک شلوغی را پخش کرد و صدایش را هم زیاد کرد، شاید این طوری می خواست به خودش و مسافران خوش بگذرد و طولانی بودن مسیر خسته اش نکند. 

اما صدای آن موزیک شلوغ به قدری بلند بود که مسافران شاکی شدند. یکی از مسافران گفت «اگر ممکنه صدایش را کم کنید». راننده اعتنایی نکرد.

تلفن یکی از مسافران زنگ خورد، به راننده گفت صدایش را کم کنید می خواهم با تلفن صحبت کنم. دو دقیقه صدا را کم کرد و مجددا زیاد کرد. 

چند دقیقه بعد، من اعتراض کردم که خسته ایم و سردرد گرفتیم از این صدای زیاد؛ لطفا صدا را پایین بیاورید. به تمسخر گفت اگر سردرد داری برو داروخانه دارو بگیر. 

خلاصه این مشاجره ادامه پیدا کرد و باقی مسافران هم گلایه کردند تا بالاخره راضی شد موزیک را قطع کند. 

با خودم فکر کردم که چگونه بعضی از افراد این حجم از شلوغی و به هم ریختگی را تحمل می کنند و حتی آن را دوست دارند. به قول جوانترها با آن حال می کنند. 

برای برخی از رانندگان هنوز سیستم پخش قوی در خودرو و صدای بلند یک جور امتیاز محسوب می شود که جزو خرده فرهنگ های رانندگان است. 

برای برخی رانندگان، سیستم صوتی که دابس دابس کند یک جور اسباب فخر فروشی است و در این میان به آرامش خاطر مسافران فکر نمی کنند که ممکن است خسته، بی حوصله، بیمار باشند یا اصلا علاقه ای به صدای بلند نداشته باشند. 

البته این خرده فرهنگ های ناسازگار با آرامش جامعه، اندک اندک اصلاح و کمرنگ می شوند. 

ناگفته نماند رانندگان بسیاری هم هستند که آرامش مسافران را در اولویت قرار می دهند و سعی در جلب رضایت سرنشینان دارند.