مردم از شوراهای شهر چه می‏خواهند؟

عباس آخوندی در این نوشتار کوتاه به دو نکته مهم درخصوص اهمیت انتخابات شوراهای شهر و روستا اشاره کرده و در قالب آن توضیح داده که مردم از شوراهای شهر خود چه باید بخواهند. در این یادداشت آمده است: «انتخابات شوراهای شهر در ایران به‏ شدت تحت‌تاثیر انتخابات به‌شدت سیاسی ریاست ‏جمهوری قرار گرفته ‏است. بی ‏تردید، انتخابات ریاست‌جمهوری از منظر توسعه و امنیت ‏ملی تاثیر بی‏ بدیلی دارد. لکن این موضوع به مفهوم کم ‏اهمیت بودن انتخابات شوراهای شهر نیست. مردم، نهایتا آسایش و ‏کیفیت‏ زندگی را در شهر و روستای خود لمس می‏کنند. آنچه سرزندگی و مطبوع بودن را به زندگی انسان‏ها هدیه می‏کند، محیط شهری است. قابلیت‏ زندگی، ترافیک و حرکت روان، امنیت اجتماعی، خدمات مناسب، دسترسی به آموزش و بهداشت با کیفیت، معماری زیبا و فضاهای شهری و عمومی چشم‏ نواز را باید در شهرها جست‏وجو کرد.»

وزیر راه و شهرسازی در بخش دوم این یادداشت عنوان کرده برای داشتن یک شهر خوب ایرانی باید به دو نکته توجه داشت. نکته اول آنکه بدانیم شهرها سازمان اجتماعی ‏اند. این مدیران شهری، شهرها را به مجموعه‏ ای از خشت و سنگ تبدیل کرده ‏اند. ما شهری می‏خواهیم که در آن بتوانیم باهم صحبت کنیم، حرف بزنیم، خوشی ‏هامان را با هم تقسیم کنیم و دردهایمان را تسلی ببخشیم. ما فضای‏ عمومی می‏خواهیم. جایی که چشم تو چشم همدیگر را ببینیم و باهم گفت‏ وگو کنیم. ما انسانیم. انسان‌ها در هم‏ نفسی با هم‏دیگر زنده ‏اند. ما محله می‏خواهیم، جایی که انسان‏ها همدیگر را بشناسند و در خوشی و ناراحتی کنار هم باشند.

به گفته عباس آخوندی نکته دوم تصوری است که ما از حکمروایی‏ شهری داریم. به گفته علمای فن، شهرها نه‌آنقدر کوچکند که تصمیم‏هایی که حاکمان آنها می‏گیرند، بر سطح ملی اثر نداشته باشد و نه آن‏قدر بزرگند که حاکمان مرکزی بخواهند برای آنها تصمیم بگیرند. بنابراین نیاز به مدلی داریم که حاکمان شهرها هم به مردم خودشان و ساکنان شهرها پاسخگوباشند و هم از حیثی که تصمیم‏های‏شان آثار ملی دارد به دولت مرکزی نیز پاسخگو باشند.

در ادامه این یادداشت آمده است: آنچه که ما در حال‌حاضر با آن روبه‏ رو هستیم، پاسخگو نبودن برخی شهردارها به هردو است. ما در حال‌حاضر، با بحران پاسخگویی در برخی مدیریت‏های شهری مواجهیم. مدل بارز آن، شهرداری تهران است که نه به شورای شهر پاسخ می‏دهد و نه به دولت مرکزی و یک سیستم خودمختاری را به‏ وجود آورده ‏است. نتیجه آن را همه می‏ بینیم. شکل‏ گیری شهری که همه از آن گله‏ مند هستند.

او در پایان به یک نکته مهم دیگر درباره انتقادات وارده به مجموعه مدیریت شهری پایتخت اشاره کرده و نوشته است: البته همین‏جا لازم است که یک نکته را توضیح دهم. انتقادی که ما از مدیریت شهری می‏کنیم، به هیچ‏وجه به کارمندان، کارکنان و کارگران زحمتکش و شریف شهرداری‏ها بازنمی‏گردد. آنها تمام تلاش خود را برای فراهم کردن یک شهر تمیز و مرتب برای ما می‏کنند. انتقاد ما به حاکمیت شهرداری تهران و برخی شهرداری‏های بزرگ است که حقوق مردم را تبدیل به مال‏ التجاره کرده‏ اند و در نتیجه با شهر فروشی، شهرها را به محیطی خشن و تلخ تبدیل کرده ‏اند.

پس انتخابات شوراها را در کنار انتخابات ریاست‌جمهوری فراموش نکنیم و دیگر اینکه نامزدهای شوراها نیز شایسته است از یک‌سوی به درک درستی از حکمروایی شهری برسند به نحوی که بتوانند شهرداران را پاسخگو کنند و از سوی دیگر در کنار فعالیت‏های عمرانی که پیگیری می‏کنند، قابلیت و کیفیت زندگی و فضاهای گفت‏وگوی عمومی را در شهرشان به‏وجود آورند. در نهایت این فضاهای عمومی در شکل‏های مختلف هستند که گردشگر را به‏ سمت شهرها جلب می‏کنند.