◄ هدر رفتن سرمایه کشور در بیراهه آسفالت راه های روستایی
گذر از بسیاری از راه‌های روستایی ایران که با صرف هزینه‌های هنگفت آسفالت شده‌اند، به‌جای نمادی از توسعه، نمایان گر هدررفت سرمایه و تهدید امنیت جانی مردم شده است.
در حالی که دولت اجرای آسفالت راه های روستایی را یکی از ابزارهای محرومیت زدایی قلمداد می کند، اما افزایش تصادفات در جاده های روستاها، فرسودگی سریع جاده های روستایی و ناتوانی در نگهداری از این زیرساخت ها، آشفتگی در سیاست گذاری و غیرکارشناسی بودن آسفالته شدن بسیاری از این جاده ها را به نمایش می گذارد.
هزینه سنگین آسفالت روستاها و بازدهی ناچیز اقتصادی
مسئولان راهداری و کارشناسان راهسازی بارها از حجم زیاد بودجه مورد نیاز برای نگهداشت و توسعه راه ها سخن گفته اند. مسئولان وزارت راه و شهرسازی نیز هشدار می دهند که «برای روکش آسفالت و نگهداری راه های روستایی به ۱۰ هزار و ۴۰۰ میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم و سالانه باید دو هزار کیلومتر راه روستایی ساخته یا نگهداری شود» .این ارقام، به ویژه در روستاهای کوچک با تردد محدود، از نظر اقتصادی قابل دفاع نیستند. منابعی که با آسفالت چنین مسیرهایی مصرف می شوند، ممکن است در پروژه هایی با بازدهی محسوس تر به کار روند.
کیفیت پایین آسفالت راه های روستایی
منتقدان، کیفیت پایین آسفالت جاده های روستایی و فقدان نظارت پلیس راهور را یکی از عوامل اصلی در افزایش تصادفات مرگبار در جاده های روستایی می دانند.
زنجیره ای شامل عوامل کیفی (مانند پایین بودن استاندارد قیر)، فنی (زیرسازی نادرست، پیمانکاران ناشایسته) و نظارتی (رانندگی پرسرعت، غیاب پلیس راهور) است. همه اینها دست به دست هم داده اند تا بعضی از جاده های روستاها تبدیل به مسیرهایی ناامن، پردست انداز و پرهزینه شوند.
گرفتاری دیگری به نام جاده های روستایی فرسوده
وضعیت نگران کننده آسفالت در شهرستان های مختلف با هم تفاوت هایی دارد ولی به طور کلی وضعیت جاده های روستایی مطلوب نیست. مثلا به گفته مسئولان راهداری شیروان، اغلب روسازی راه های روستایی شهرستان شیروان فرسوده است و نیاز به روکش مجدد دارند اما اجرای این عملیات به دلیل نبود اعتبار فراهم نشده است» .
مدیرکل راهداری قزوین نیز بیان کرد که «روکش آسفالت و مرمت دوباره ۱۴۵۰ کیلومتر راه روستایی استان بیش از ۵۵۰۰ میلیارد تومان اعتبار نیاز دارد» .
در بسیاری مناطق کوهستانی، جنگلی و کویری، آسفالت در شرایط محیطی سخت با فرسودگی چمشگیر مواجه می شود. این زیرساخت های آسیب پذیر به سرعت نیازمند تعمیر و بازسازی اند، اما منابع کافی برای این کار در دسترس نیست.
توسعه روستایی واقعی نیازمند ترکیبی از سیاست های اشتغال، آموزش، بهداشت، انرژی پایدار و حمل ونقل ایمن است. اگردولت به دنبال افزایش برخورداری روستاییان از استانداردهای بالای زندگی است باید به جای هزینه کردن برای آسفالت کردن جاده های روستاهای فاقد تولید و جمعیت مولد و آمارسازی نمادین، برای مولدسازی واقعی روستاها هزینه کند.
انتهای پیام
