◄ سود 3 میلیاردی رانندگان کامیون حقیقت است یا دروغ ؛ سود واقعی کامیون داران زیر ذره بین
سخن گفتن از سود سالانه 3 میلیاردی رانندگان کامیون در مسیر تهران بندر با 5 سرویس ماهانه این برداشت را ایجاد می کند که کامیون داران درآمد مطلوبی دارند اما واقعیت چیز دیگری است.
در حالی که اعتراضات صنفی کامیون داران و فعالان حمل ونقل جاده ای در کشور شدت یافته، مرور جزئیات دقیق هزینه ها و درآمدهای آنها، واقعیت پیچیده ای را آشکار می کند. داده های جدید نشان می دهد که سود سالانه حمل ونقل جاده ای، اگرچه در ظاهر قابل توجه است، اما در برابر هزینه های فرسایشی، استهلاک، مالیات پنهان، و ریسک های شغلی، به شدت رنگ می بازد. نمونه ای از مسیر «تهران به بندرعباس» این واقعیت را با وضوح عیان می کند.
سرویس ۵۰ میلیونی تهران - بندر رانندگان کامیون در ماه؛ پر سود یا بدون صرفه؟
طبق بررسی ها، هر سرویس حمل ونقل بین تهران و بندر، ماهانه حدود ۵۰ میلیون تومان درآمد ناخالص دارد. با فرض انجام ۵ سرویس در ماه توسط یک کامیون دار، درآمد سالانه به ۳ میلیارد تومان می رسد.
در نگاه نخست، این عدد چشمگیر است. اما تصویر واقعی وقتی مشخص می شود که به ستون هزینه ها نگاهی دقیق بیندازیم.
بیش از ۲.۶ میلیارد تومان هزینه در سال؛ صورت حساب کامیون داران
در جدول تفصیلی هزینه ها، هشت بخش اصلی به چشم می خورد:
ردیف عنوان هزینه مبلغ سالانه (تومان)
۱. تعویض ۶ جفت لاستیک ۳۳۰ میلیون
۲. روغن، فیلتر و قطعات مصرفی ۱۶۵ میلیون
۳. تعمیرات و استهلاک خودرو ۷۲۰ میلیون
۴. دستمزد رانندگان کامیون، کمک راننده، تخلیه و بارگیری ۱.۰۲۰ میلیارد
۵. هزینه سوخت ماهانه (۳ میلیون × ۱۲) ۳۶ میلیون
۶. بیمه شخص ثالث و بدنه ۱۰۰ میلیون
۷. هزینه های جانبی و متفرقه ۱۸۰ میلیون
۸. عوارض شهرداری و عوارض بزرگراهی ۶۰ میلیون
جمع کل هزینه سالانه ۲.۶۱۱ میلیارد تومان
سود واقعی: فقط ۵۰۰ میلیون تومان در سال!
با کسر هزینه ها از درآمد، سود خالص سالانه به کمتر از ۵۰۰ میلیون تومان می رسد. یعنی در هر ماه، راننده یا مالک ناوگان حدود ۴۱ میلیون تومان سود عملیاتی دارد.
با توجه به نرخ تورم بالا، فرسودگی ناوگان، تأخیر در پرداخت کرایه ها، نوسان قیمت قطعات و فشارهای مالیاتی، این سود نه تنها ایده آل نیست بلکه به گفته کارشناسان، برای بسیاری از رانندگان «کمتر از حد انتظار» است.
نا امنی معیشتی رانندگان کامیون در دل اقتصاد پرخرج حمل ونقل
بخش مهمی از بحران های اعتراضی کامیون داران در ایران به «شکاف میان دخل و خرج» بازمی گردد. در حالی که صورت حساب ها رسمی است، نرخ کرایه ها ثابت می ماند، اما تورم لجام گسیخته قیمت لاستیک، قطعه، سوخت و خدمات جانبی را هر روز بالا می برد.
همچنین، نبود نظام حمایتی از رانندگان کامیون ، نداشتن بیمه تکمیلی سلامت، بازنشستگی ناکافی و نبود تسهیلات برای نوسازی ناوگان، فشار روانی سنگینی بر قشر زحمت کش رانندگان تحمیل کرده است.
پیشنهادهایی برای بهبود شرایط معیشتی کامیون داران
۱. بازنگری در نرخ رسمی کرایه حمل بین شهری بر اساس نرخ واقعی تورم سالانه؛
۲. اعطای تسهیلات کم بهره برای نوسازی ناوگان و خرید لاستیک و قطعات؛
۳. افزایش پوشش بیمه ای (درمان، عمر، حوادث شغلی) برای رانندگان و خانواده ها؛
4. شفاف سازی سهم راننده و شرکت حمل ونقل از درآمد هر سرویس؛
در نهایت، حمل ونقل جاده ای همچنان یکی از ارکان حیاتی اقتصاد ایران است. اما سود (ظاهری) این حرفه، در برابر واقعیت پنهان هزینه ها و ریسک ها، به یک شغل فرساینده بدل شده است.
۵۰۰ میلیون تومان سود سالانه شاید زیاد به نظر برسد، اما وقتی کامیونت ۶ بار لاستیک عوض کند، روزانه روی جاده بخوابد، در صف بارنامه بایستد و قطعات با دلار وارداتی بخرد، سود فقط در دفتر حساب باقی می ماند.
باسلام و تشکر از این آنالیز که در اقتصاد ما به تحلیل هزینه- فایده آن را می شناسیم و جای آن امروزه در دیدگاه های کارشناسی کمرنگ شده است، چند نکته در اینجا حائز اهمیت است:
1- این درآمد احتمالا مربوط به کشنده هست نه کامیون که بهتر بود به آن اشاره میشد.
2- با توجه به اینکه درآمد ناخالص ذکر شده، آیا هزینه های صدور بارنامه از جمله کمیسیون های حمل و نقل و .. لحاظ شده است؟
3- مسیر مورد بررسی یعنی تهران بندرعباس، مسیر ترانزیتی و کفی هست، بهتر است چند مسیر دیگر غیر مشابه هم آنالیز شود تا بتوانیم متوسط گیری کنیم.
4- قیمت کشنده ها بسیار متفاوت است و در تحلیل عایده ای مانده سود اثر گذار است
و....
سلام : از مزد و مشکلات رانندگان بدون کامیون برون شهری سنگین نیمه سنگین کسی حرف نزد
درامد مالکان را به رانندگان بدون کامیون نچسبانید