حکایت تاکسیرانان تهران؛ صورت سوخته در اوج گرمای هوا

 به گزارش تین نیوز به نقل از  ایرنا، راننده بودن هم عالمی دارد؛ چه سوز سرمای زمستان و چه گرمای آتشین تابستان، همیشه در خیابان ها و جاده ها هستند، البته تابستانی که هنوز نیامده و رانندگانی که در صف انتظار سوار شدن مسافر دم دمای ظهر در خط یوسف آباد به ونک برای رفع گرما و عطش چایی می نوشند.

تهران شهری است پُر از ترافیک، شلوغی و آفتابی که بی وقفه می سوزاند و در این میان، رانندگان تاکسی، مردانی با چهره های آفتاب سوخته و دست هایی که فرمان را محکم گرفته اند، هر روز با گرمای بی امان و خستگی مداوم دست و پنجه نرم می کنند. این گزارش، روایتی است از گرمای هوا از نگاه رانندگانی که در دل داغی و ازدحام، شهر را زنده نگه می دارند؛ مردان و البته زنانی که سرد و گرم روزگار را به معنای حقیقی کشیده اند.

هر راننده ماجرایی دارد اما سوژه امروز گرمای مفرط هوا است؛ هم صحبت می شوم با علی که برخلاف چهره تکیده و ریش های سفیدش می گوید که فقط ۳۵ سال بیشتر ندارد، صاحب ۲ فرزند است و روی تاکسی به یادگار مانده از پدر مرحومش کار می کند؛ از او در مورد رانندگی در این هوا با پژوی ۴۰۵ که اگر بخواهد کولرش روشن باشد و چهار مسافر هم سوار کند خطر خرابی واشر سرسیلندر دارد، می پرسم که تاکید می کند: «این سایبون و پارچه رو خیس می کنم که موقع رانندگی خنکی بهمون برسه؛ اون پنکه قدیمی گوشه تاکسی هم کمکی می کنه اما اگر کولر بگیرم ماشین نمی کشه.

علی که عرقش روی پیشانیش جلوه گری کرده و صورتش را با لُنگ روی داشبورد تمیز می کند، ادامه می دهد: «ولی داداش خوبی راننده تاکسی بودن یک چیزه؛ گرما و سرما و گزگز پا خرابی ماشین و بی پولی هزار کوفت و زهرمارش قبول اما توکل بر خدا؛ دستم جلوی کسی دراز نیست و نوکر و آقای خودمم.»

پشت فرمان تاکسی نشستن در این روزهای سوزان، شبیه ماندن در کوره ای متحرک است؛ آفتاب بی امان از شیشه ها می تابد و حتی اگر کولر ماشین روشن باشد، خنکی آن مثل نسیمی کوتاه و گذراست؛ هر مسافر که در را باز می کند، لحظه ای خنکی با خود می آورد، اما دوباره هوای داغ و نفسگیر جای آن را می گیرد.

راننده ها می دانند که آفتاب ظهرگاهی، دشمن بی رحمی است؛ دستان شان روی فرمان داغ می شود و ترافیک بی پایان، کلافگی شان را بیشتر می کند اما چاره چیست؟ یک راننده دیگر می گوید: این پایانه ها که به طور صوری هم شده یک سقفی برای ما ایجاد کرده اما با سرما و گرما نمی شود شوخی کرد؛ البته بدن من با این سیستم دیگه عادت کرده است.

خیابان های شلوغ تهران، در گرمای تابستانی، برای این مردان و زنان شاغل در تاکسی، به مسیری طاقت فرسا بدل می شود؛ به خصوص برای تاکسی خطی هایی که برخلاف گردشی ها مجبور به صف کشیدن در ایستگاه ها هستند برخلاف تاکسی گردشی هایی که دربستی یا حتی در اسنپ کار می کنند که البته این گرما آنها را هم آزار می دهد.

مسقف بودن ایستگاه های تاکسی هم مُسکنی بیش در برابر گرمای هوا نیست و امکانات خاصی در این خصوص وجود ندارد، هر چند که بودن این سقف ها بهتر از نبودنش است و چند سرویس بهداشتی و یک دکه کوچک هم برای این تاکسیرانان البته فقط در چند پایانه تاکسی از جمله رسالت تعبیه شده است.

صندوق عقب خودرو برای هر راننده ای جایی برای گذاشتن لوازم اضافه، وسایل کمپینگ است اما برای رانندگان تاکسی هم سفره ای برای صبحانه و نهار و هم جایی برای گذاشتن لوازم روزمره زندگی بوده از آب آشامیدنی تا حوله. تصور کنید که دمای هوا به بالای ۳۰ درجه رسیده و یخدان راننده که صبح آن را پُر کرده به آب گرم تبدیل شده؛ البته که بیشتر رانندگان قدیمی و استخوان ترکانده آب داغ و چایی را برای این گرما توصیه می کنند، چراکه عَطش بُر است.

آب خنک، بطری های یخ زده، دستمال های نم دار و بادبزن های کوچک، تنها مُسکن های کوتاهی هستند که راننده ها در این گرمای طاقت فرسا به آن ها پناه می برند اما وقتی ترافیک بند نمی آید و صف ماشین ها در خیابان های مرکزی تهران به چشم می آید، این خنکای زودگذر هم رنگ می بازد. نگاه رانندگان تاکسی با وجود این گرما پُر از صبر و امید است آن هم به عشق خانواده و فرزندان شان؛ انگار هر روز که آغاز می شود، با خود عهد می بندند که لبخند بزنند حتی وقتی آفتاب روی صورت شان آتش می ریزد اما خستگی در چین های پیشانی و لکه های عرقی که یقه پیراهن شان را خیس کرده، پیداست.

در هر ایستگاه تاکسی، وقتی ماشین برای چند دقیقه می ایستد، رانندگان به دنبال سایه ای می گردند اما در این شهر، سایه هم گاهی کمیاب می شود؛ درختان کم رمق حاشیه خیابان ها یا سایه ساختمان های بلند، فقط پناهگاهی موقت است، با وجود همه این مشکلات، راننده های تاکسی تهران، روحیه ای عجیب و مقاوم دارند؛ انگار مثل راهنمایانی در صحرا می مانند که پای شان تاول زده اما خم به ابرو نمی آورند.

بعضی ها با شوخ طبعی و گفت وگو با مسافران، این داغی را کمتر حس می کنند، برخی دیگر هم صدای رادیو یا ضبط را بلند می کنند تا موسیقی یا اخبار، حال و هوای خسته شان را کمی عوض کند. شاید چیزی که این روزها بیشتر از کولر و بطری آب خنک به آن ها امید می دهد، همان احوالپرسی ساده مسافری باشد که می گوید: «خسته نباشید!»، یا انعام کوچکی که دست راننده را گرم می کند. این چیزهای کوچک، گاهی بیشتر از هر نسیم خنکی، دل شان را تازه می کند.

با نزدیک شدن به غروب، وقتی سایه ها در خیابان ها بلندتر می شوند، رانندگان تاکسی نفسی تازه می کنند. هنوز خستگی در تن شان هست، اما انگار دل شان آرام تر می شود. حتی اگر روز پُر از داغی و ازدحام باشد، امید به فردا و لبخند مسافری مهربان، چیزی است که همچنان در دل شان زنده است. گرمای تهران که به طور معمول از انتهای اردیبهشت تا حتی آخر مهر ادامه دارد برای رانندگان تاکسی چالشی روزانه است؛ حال در نظر بگیرید که مسافر هم بحق از راننده می خواهد که کولر خودرو را روشن کند و اینجاست که تراژدی ماجرا بیشار از پیش نمایان می شود.

کَل کَل با مسافر، نگاه به آمپر خودروی فرسوده و چالشی که هر روز، با همت، صبر و امید، آن را پشت سر می گذارند؛ در نهایت، این حکایت، حکایت مردان و زنانی است که هر روز در جاده های داغ، همسفر صبوری و امید می شوند. در این رابطه اما شادی مالکی مدیرعامل تاکسیرانی تهران به ایرنا گفت: در راستای خدمات رسانی به شهروندوان و رانندگان به ویژه در فصول گرم سال سازمان تاکسیرانی با هماهنگی مناطق ۲۲گانه شهرداری تهران اقدام به مسقف سازی پایانه ها کرده است تا در زمان مراجعت به پایانه های تاکسی از گرمای هوا محفوظ باشند.

وی افزود: از طرفی خودروها نیز زیر سقف توقف کرده تا از افزایش دمای داخل خودرو پیشگیری شود در همین راستا با توجه به فرسودگی خودروها سازمان همه اهتمام خود را برای تسهیل در نوسازی و بهسازی خودروها در نظر گرفته تا با این اتفاق امکان استفاده از وسایل گرمایشی و سرمایشی ایجاد شود.