کرهشمالی، روستایی با بمب اتمی
بر این گمانم تا کسی به کره شمالی سفر نکند دیکتاتوری در این کشور را نمی فهمد. این که می گویند دیکتاتورها بیش از آنکه مخلوق خود باشند دست پرورده مردم آن سرزمین اند درست است.
در برخی از خبرها آمده بود رهبر کره شمالی مرد ولی بعدا معلوم شد هنوز زنده است اما در شرایط خطرناکی است. من بر این گمانم تا کسی به کره شمالی سفر نکند دیکتاتوری در این کشور را نمی فهمد. این که می گویند دیکتاتورها بیش از آنکه مخلوق خود باشند دست پرورده مردم آن سرزمین اند درست است. در عصر اصلاحات تازه به مسئولیت خبر گزاری جمهوری اسلامی منصوب شده بودم که معاونت آسیا و اقیانوسیه وزارت امور خارجه از من خواست سفری رسمی به کره شمالی داشته باشم، ولی من مایل نبودم معاون مربوطه وزارت امور خارجه جناب امین زاده اصرار کردند که چون هیچ مقام دولتی دعوت رسمی کره شمالی را نمی پذیرد شما سفری انجام بده و دعوت آنها را قبول کن. به هر ترتیب به همراه هیئتی از خبرگزاری و روز نامه ایران به پیونگ یانگ سفر کردم.
در فرودگاه پس از استقبال، از همه اعضای هیئت به جز من خواسته شد تلفن های همراه خود را تحویل دهند و به هنگام ترک فرودگاه در برگشت تحویل بگیرند. جالب بود تنها تلفن ماهواره ای در اختیار من بود که آن هم در کره شمالی به علت در دسترس نبودن فن آوری های جدید فقط وبال گردنم بود و به هیچ کاری نمی آمد. تازه فهمیدم که درست گفته اند که در سرزمینهای استبدادی تکنولوژی آزاد نیست و دولت ممیزی آن. را بر عهده دارد شدیدا.
ما را به هتلی ۷۰ (هفتاد) طبقه بردند، ما بودیم و سه یا چهار هیئت و چند نفر چینی. در لابی هتل غمهای عالم به سراغت می آمد. اتاقها که بماند. نه اینترنتی بود و نه سرگرمی دیگری جز تلویزیون رسمی حکومتی. چپ و راست می رفتی همه تلویزیون و هتل و شهر پر بود از عکس رهبر کشور . در آنجا از فناوری خبری نبود اما آدم ها همه ربات بودند. مثلا پلیس راهورشان که اکثرا زن بودند سر چهار راه ها برای کنترل و تنظیم مسیرها زمان معینی را به هرخیابان اختصاص می دادند با حرکت کامل نمایش دست، حتی اگر خودرویی هم نبود. راهنمای کره ای دقیقا این را بازگو می کرد.
آن ایام (کمتر از ۲۰ سال قبل) تمام ارتباط کره شمالی با جهان فقط یک قطار و دو پرواز هفتگی به پکن بود و برعکس. این کشور پرت و دور از همه دنیا که «روستای اتمی» زیبنده نامش است مردمی شبه مردگان متحرکی را پرورش داده. فقیر خانه ای است سوت وکور که درآن نه دانش واژه معناداری است ونه جهان لفظ قابل فهمی. موزه نظامی حاصل از جنگ دو کره و خانه قدیمی رهبر فقیدش فقط ارزش دیدن دارد. نه می توان یک مرکز فرهنگی پویایی را دید و نه در شهر پرسه زد و با مردم گپ.
آنچه برای من خیلی زیبا نمود بازدید از مرز دو کره بود. دو جهان کاملاً متفاوت در دو طرف یکی با مرزداران شیک پوش خوش تیپ رزمی کارلپ سرخ و دیگری پالتوپوش های شبه قزاق با رخسار زرد فقر، تفاوت تفنگها و ساختمانها هم معنادار. یاد حکایتی افتادم: «روزی در تابستان۶۷ و پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران، مدیران بین الملل وزارت فرهنگ و ارشاد در دفتر معاون وقت اموربین الملل (آقای م تاجزاده) نشسته بودیم و صحبت پایان جنگ و همراهی سه دولت سوریه، لیبی و الجزایر با ایران بود. بحث کشید به وابستگی این سه دولت به ابرقدرت شرق یا شوروی. مرحوم کیومرث صابری یا همان گل آقا نکته ظریفی گفت مبنی بر این که اگر قرار است کشوری وابسته به یکی از 2 ابرقدرت باشد عقلانی است که امریکا را انتخاب کند». من آن روز در مرز دو کره با تمام وجود دریافتم انتخاب مستعمرگی و اطاعت محض از شوروی عین حماقت است.
* این یادداشت در شبکههای اجتماعی منتشر شده است
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تین نیوز در وب منتشر خواهد شد.
تین نیوز نظراتی را که حاوی توهین یا افترا است، منتشر نمیکند.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.
انتشار مطالبی که مشتمل بر تهدید به هتک شرف و یا حیثیت و یا افشای اسرار شخصی باشد، ممنوع است.
جاهای خالی مشخص شده با علامت {...} به معنی حذف مطالب غیر قابل انتشار در داخل نظرات است.