پایه لرزان فرودگاه های کشور با شیوع فرونشست!
"فرونشست" پایه نیروگاه ها و فرودگاه های کشور را می لغزاند.
یک کارشناس زمین شناسی گفت: فرونشست ممکن است زیر باند یک فرودگاه یا یک نیروگاه مهم و جای حساس قرار داشته باشد که در این صورت می تواند فاجعه آفرین باشد.
به گزارش تین نیوز به نقل از تجارت نیوز، علی شهباز کارشناس زمین شناسی در رابطه با عدم پرداختن به موضوع فرونشست زمین در کشورمان اظهار کرد: متأسفانه بحث فرونشست به این دلیل که تهدید آن زمانی که به مردم خساراتی وارد می کند، نمایان می شود کمتر مورد توجه مسئولین کشور ما قرار گرفته و به آن پرداخته نشده است.
شهباز با اشاره به رتبه دوم ایران در نرخ فرونشست جهانی گفت: معمولاً فرونشست ها در نقاط پرتراکم شهری که جمعیت به صورت زیاد رشد کرده و یا در قسمت هایی که فشار زیادی بر کشاورزی وجود دارد و منابع آبی به این موضوع اختصاص پیدا کرده است دیده می شود که نمونه آن جنوب غرب تهران است که هم کشاورزی داریم و هم تراکم جمعیت بسیار بالاست.
وی افزود: آماری وجود دارد که می گوید در ایران ۵۰ درصد چاه هایی که به کشاورزی اختصاص دارند، غیر مجاز بوده و کنترلی روی آنها وجود ندارد. در عین حال قوانین درستی هم برای کنترل برداشت از چاه ها نداریم و همه اینها در کنار خشکسالی های مداوم کشور باعث شده است که به این شرایط خطرناک فرونشست برسیم.
وی درباره مخاطرات فرونشست هشدار داد: فرونشست ممکن است زیر باند یک فرودگاه یا یک نیروگاه مهم و جای حساس قرار داشته باشد که در این صورت می تواند فاجعه آفرین باشد. همچنین در مناطق شهری، پل ها، بزرگراه ها و خانه های مردم نیز ممکن است فرونشست داشته باشیم و این طور نیست که زمین فقط در دشت های دور افتاده شکافته شود.
شهباز با بیان اینکه شاید همین امروز هم برای مقابله با فرونشست دیر باشد، گفت: آبخوان در مناطقی که دچار فرونشست شده دیگر قابل احیا نیست، اما می توان با اقداماتی جلوی گسترش فرونشست را گرفت. نخستین قدم این است که توازنی را میان برداشت و تغذیه در سفره های آب زیرزمینی ایجاد کنیم که در این خصوص در برنامه های توسعه ششم کار هایی قرار بود انجام بشود، اما هیچ کدام به پایان نرسید و همه آنها ناقص رها شدند.
وی ادامه داد: نخست باید پهنه های پرخطر فرونشست شناسایی شده و سپس برای آنها برنامه عملی تعریف شود. همچنین لازم است درباره تأمین آب برای کشاورزی و صنعت نیز تجدیدنظر شده و تخصیص حقابه به استان ها برای کشاورزی متناسب با شرایط آبی آنها باشد. در کشور ما همیشه مدیریت تأمین انجام می شد به این معنی که هرکس که آبی می خواسته برای آنها تامین می شده است، اما اکنون باید مدیریت مصرف صورت بگیرد.
