منافع ترانزیتی مسیر چابهار – دوغارون به جیب افغانستان می رود؛ ایران از ظرفیت ها بی بهره مانده است

مسیر ترانزیتی چابهار – دوغارون به عنوان یکی از کریدورهای حیاتی شرق ایران، به دلیل نبود زیرساخت های ریلی و هزینه بالای حمل ونقل جاده ای، نتوانسته برای ایران توجیه اقتصادی داشته باشد و منافع آن بیشتر نصیب افغانستان شده است.

به گزارش تین نیوز،  مسیر ترانزیتی چابهار – دوغارون که نقش کلیدی در اتصال بندر اقیانوسی چابهار به مرز افغانستان و آسیای مرکزی دارد، به دلیل مشکلات زیرساختی و اقتصادی، نتوانسته منافع قابل توجهی برای ایران ایجاد کند. به گفته محمدرضا مودودی مدیرعامل منطقه آزاد دوغارون، نبود خط ریلی مناسب و هزینه بالای حمل ونقل جاده ای باعث شده که افغانستانی ها با کامیون های ارزان خود از این مسیر بهره مند شوند، در حالی که ایران عملاً بی بهره مانده است.

مشکلات اصلی کریدور شرق

• غفلت تاریخی در حمل ونقل ترکیبی: ایران نتوانسته زیرساخت های حرفه ای لازم برای ترکیب حمل ونقل ریلی و جاده ای را فراهم کند.
• خطوط ریلی ناکارآمد: مسیر ریلی به جای عبور از مرزهای تجاری اصلی مانند دوغارون، از مسیرهای غیرتجاری عبور کرده و بیشتر کارکرد مسافربری دارد.
• ترانزیت جاده ای غیر اقتصادی: کامیون های ایرانی به دلیل قیمت بالا و هزینه سنگین حمل ونقل، توان رقابت با کامیون های افغانستانی را ندارند.
• یک طرفه بودن مسیر بار: کامیون ها حاضر نیستند بار را تنها در یک مسیر حمل کنند و نیازمند دو سر بار هستند.

پیشنهادات برای حل مشکل

• واردات هزار دستگاه کامیون باری ۲۰ تا ۲۵ تنی با پلاک دوغارون یا چابهار برای کاهش هزینه ها.
• استفاده از ظرفیت پلاک گذاری مناطق آزاد برای تسهیل تردد کامیون ها در کل مسیر شرق کشور.
• ایجاد تفاهمات بین مناطق آزاد چابهار و دوغارون برای پوشش کامل مرزهای کریدور شرق.
• تسریع در احداث خط ریلی اصولی و تجاری از چابهار تا دوغارون برای فعال سازی ظرفیت های بالقوه.

کریدور چابهار – دوغارون می تواند یکی از مهم ترین مسیرهای ترانزیتی ایران باشد، اما به دلیل ضعف زیرساختی و سیاست گذاری های ناکارآمد، منافع آن به افغانستان و کشورهای همسایه رسیده است. کارشناسان تأکید دارند که با اصلاح مسیرهای ریلی، کاهش هزینه کامیون ها و استفاده از ظرفیت مناطق آزاد، ایران می تواند سهم واقعی خود را از این کریدور حیاتی بازپس گیرد.