زیرساخت، صفر؛ وعده، صد! کرمانشاه قربانی پروژه های نیمه تمام
در استان کرمانشاه سرمایه گذار می آید، امکان سنجی می کند و می رود آنهم نه به خاطر نبود منابع انسانی یا بازار، بلکه به دلیل نبود آب، برق و جاده؛ استانی که هر گوشه اش بوی فرصت می دهد اما آنچه بوی خاک گرفته زیرساخت هایی است که سال هاست یا ساخته نشده یا نیمه کاره رها شده اند.
در استان کرمانشاه سرمایه گذار می آید، امکان سنجی می کند و می رود آنهم نه به خاطر نبود منابع انسانی یا بازار، بلکه به دلیل نبود آب، برق و جاده؛ استانی که هر گوشه اش بوی فرصت می دهد اما آنچه بوی خاک گرفته زیرساخت هایی است که سال هاست یا ساخته نشده یا نیمه کاره رها شده اند.
به گزارش تین نیوز به نقل از ایرنا، فرصت های زیادی در استان کرمانشاه برای جذب سرمایه گذار و پیشرفت اقتصادی وجود دارد اما متاسفانه به دلیل نبود زیرساخت های کافی همین فرصت ها به تهدید بدل شده اند.
کرمانشاه، به دلیل مرز مشترک طولانی با کشور عراق، منابع طبیعی غنی، زمین های حاصل خیز و نیروی انسانی جوان در زمره استان های برخوردار از ظرفیت های کم نظیر اقتصادی محسوب می شود اما نبود زیرساخت های پایه این فرصت ها را به پاشنه آشیل توسعه تبدیل کرده و به جای شکوفایی، رکود و مهاجرت را به بار آورده است؛ فرصت های اقتصادی زمانی فرصت اند که بستر لازم برای بالفعل شدن داشته باشند.
استانی مرزی که به دلیل دسترسی مستقیم به بازار عراق، ظرفیت هایی منحصر به فردی در حوزه کشاورزی، صنعت، گردشگری و ترانزیت دارد اما نبود زیرساخت های فنی و خدماتی کافی موجب شده این ظرفیت ها نه تنها به فرصت تبدیل نشوند بلکه به تهدیدی برای توسعه بدل گردند؛ از یک سو سرمایه گذار می آید و با نگاه امیدوار وارد گود می شود اما از سوی دیگر در همان مراحل اولیه امکان سنجی پروژه را نیمه تمام رها می کند چراکه نه برق کافی هست، نه جاده مطمئن و نه دسترسی ارتباطی پایدار.
حمل ونقل و مرز؛ ظرفیت هایی که استفاده نمی شوند
وجود چند مرز رسمی و بازارچه های مرزی در استان کرمانشاه به ویژه مرز استراتژیک خسروی می تواند محور توسعه صادرات، ترانزیت کالا و تعاملات منطقه ای باشد، اما نبود زیرساخت ریلی، ضعف جاده ای، کمبود بارانداز و ناتوانی در بهره برداری از منطقه آزاد قصرشیرین باعث شده این فرصت ها بلااستفاده بمانند؛ مرز بدون پشتیبانی زیرساختی فقط یک خط روی نقشه است.
کارشناسان معتقدند اتصال ریلی به مرز خسروی باید در اولویت پروژه های ملی قرار گیرد تا زمینه برای صادرات کالاهای ایرانی و جذب سرمایه گذاری خارجی فراهم شود.
وعده های بی سرانجام و پروژه های نیمه تمام
از طرح های عمرانی بزرگ گرفته تا وعده های کوچک محلی، فهرستی از پروژه ها در استان وجود دارد که از ایام گذشته تا به امروز یا متوقف شده اند یا به کندی پیش می روند؛ این بی سرانجامی مردم را سردرگم کرده و طرح های نیمه تمام نه فقط کارکرد ندارند بلکه خود به مانعی در برابر طرح های جدید بدل شده اند؛ زمان آن رسیده که وعده ها جای خود را به اقدام دهند.
پروژه هایی که قرار بود شتاب دهنده توسعه باشند سال هاست در فهرست طرح های نیمه تمام خاک می خورند، از طرح توسعه شهرک های صنعتی گرفته تا ارتقای سیستم فاضلاب، از راه اندازی منطقه آزاد قصرشیرین گرفته تا اتصال راه آهن کرمانشاه به مرز خسروی؛ وعده ها یکی یکی آمدند و رفتند اما در عمل اتفاق ملموسی رخ نداده است.
کارشناسان توسعه منطقه ای تاکید می کنند که پیشرفت استان بدون تکمیل زیرساخت های اساسی ممکن نیست، برای دست یابی به یک توسعه متوازن برنامه ریزی منسجم، تخصیص بودجه عادلانه، شفافیت در اجرای پروژه ها و تسهیل حضور بخش خصوصی از عوامل این اتفاق هستند.
راه توسعه از تکمیل زیرساخت می گذرد؛ بدون آب و برق و جاده، سرمایه گذار نمی ماند
علی مرشدی، کارشناس توسعه منطقه ای گفت: کرمانشاه از ظرفیت های بالایی در حوزه های صنعتی، کشاورزی و تجاری برخوردار است اما تا زمانی که زیرساخت های اساسی مانند برق پایدار، آب، جاده و شبکه های ارتباطی تامین نشود سرمایه گذاری در استان با ریسک بالا مواجه است و فرصت ها به تهدید تبدیل می شوند.
وی با بیان اینکه بسیاری از سرمایه گذاران به دلیل همین کمبودها، عطای سرمایه گذاری را به لقایش می بخشند و ترجیح می دهند به استان های دیگر بروند، ادامه داد: برای پیشرفت پایدار در استان نیازمند یک برنامه ریزی جامع و اولویت بندی پروژه های زیرساختی هستیم.
مرشدی افزود: تکمیل راه آهن کرمانشاه تا مرز خسروی، تجهیز شهرک های صنعتی به خدمات پایه و توسعه زیرساخت های ارتباطی باید در اولویت مسئولان استانی و کشوری قرار گیرد؛ تنها در این صورت است که می توان زمینه جذب سرمایه گذاری واقعی را فراهم و کرمانشاه را از چرخه وعده ها و پروژه های نیمه تمام خارج کرد.
کرمانشاه یکی از شاهراه های ارتباطی خاور و باختر و کهن ترین راه گذر از ایران به میان رودان (بین النهرین امروزی) است؛ این شهر به دلیل قرار گرفتن در چهارراه دو محور شمال به جنوب و خاور به باختر و نیز همسایگی با کشور عراق و واقع شدن بر سر راه شهرهای زیارتی کربلا و نجف از اهمیت بسیاری برخوردار است.
این شهر در تاریخ باستان به عنوان دروازه ورودی آسیا به میان رودان شناخته شده و دلیل آن وجود بزرگترین راه ارتباطی در فلات ایران، چین و هندوستان با ساکنان آن زمان میان رودان بوده است که در اصطلاح باستان شناسی این راه را راه شاهی نیز می نامند.
