نقش مسیرهای مواصلاتی خوزستان در امنیت ملی

بیاد داریم که در طول جنگ 8ساله تحمیلی ،هر گاه عراق می‌خواست فشار نظامی به ایران وارد کند به مسیرهای مواصلاتی اصلی خوزستان به سمت مرکز کشور که عمدتاً هم متکی به مسیر زمینی و ریلی خوزستان-لرستان استوار بود، حمله می‌آورد و آنها را بمباران می‌کرد.

در آن شرایط راه‌های هوایی هم چندان اطمینان بخش نبودند. وضعیت راه زمینی اهواز به اصفهان هم تعریفی نداشت و رفت و آمدی از آن ناحیه به شکل عمومی وجود نداشت. در حقیقت این نقطه ضعف را عراق بخوبی شناخته بود و هر زمان که احساس می کرد عملیاتی قرار است از ناحیه جنوب، علیه‌اش صورت بگیرد حملات گسترده و بمباران‌های خود را متوجه تنها مسیر غربی اتصال به مرکز و شمال کشور می‌کرد.

پس از جنگ انتظار بود این نقطه ضعف ملی از سوی مسئولان کشور مورد توجه قرار بگیرد و رشته کوه‌های زاگرس از نواحی مختلفی شکافته و مسیرهای ریلی و زمینی، جنوب غربی را به سمت مرکز و شمال ایران متصل و مورد بهره‌برداری قرار بگیرد. اما با کمال تاسف این اقدام در هاله‌ای از بی توجهی فراموش شد. گویی قرار است چند بار این تجربه تلخ تکرار شود تا معلوم شود این کمبود یک نقطه ضعف در حیطه امنیت ملی است.

شاید سیلاب اخیر و تخریب مسیرهای ریلی و زمینی غربی کشور باز هم صحنه های جنگ هشت ساله را بیاد آورده باشد که نیازهای ملی را که مستقیماً با کیان امنیتی کشور توام هستند در صدر پروژه ها باید قرار داد.

مسیر زمینی فعلی خوزستان به اصفهان بسیار پر خطر و طولانی است و نیازمند تجدید نظر در وضعیت فنی است و باید به اصلاح جدی آن همت گماشت. از سوی دیگر عقب ماندگی راه‌آهن کشور از مسیر توسعه یک درد ملی است و این درد اگر در مسیر خوزستان به اصفهان درمان می‌شد شاید در شرایط مصیبت بار کنونی می‌توانست پشتیبان حمایت‌های لجستیکی برای سیل‌زدگان باشد. اما در حال حاضر روند کمک‌رسانی بسیار کند و پرانتقاد است زیرا مسیرهای محدود فعلی ظرفیت لازم برای حمایت از جنوب کشور را آسیب‌پذیر نشان داده است.

نتیجه این‌که حالا بار دیگر پس از جنگ تحمیلی این نقصان ملی امنیتی کشور، چهره خود را به صورت یک هشدار جدی برخ کشید شاید تلنگری در تصمیم‌گیرندگان ایجاد شود که زاگرس را بشکافید و مسیرهای دسترسی جنوب به سایر نقاط مرکزی و شمالی کشور را کوتاه کند.

* مدیر روابط عمومی شرکت فولاد خوزستان