◄ آموزه‌های کرونا

در این خانه نشینی خود خواسته، سعدی خوانی! حلاوتی دارد. تو گویی از اعماق قرون به "اکنون" به پرواز در آمده و این بیت را در گوشمان زمزمه می کند: به سایبان حسن عمل اعتماد نیست// سعدی مگر به سایه لطف خدا رود.

سال 98 گویا با کرونای 2019 که به نام علمی  COVID-19 در جهان عالمگیر شده است، پایان خواهد یافت. این بیماری از شهر ووهان چین شیوع پیدا کرد. شهری با 12 میلیون جمعیت که پس از پکن و شانگهای سومین شهر بزرگ چین است. اما چه زمانی به ایران رسید، روشن نیست و نکته در همین روشن نبودن هاست. وقتی ویروسی در چین چنان شایع می شود که شهر 12 میلیونی قرنطینه می شود، چرا نباید ورود از مبداء چین - خواه مستقیم یا غیر مستقیم - به مرزهای کشور کنترل نشود؟ هنگامیکه همه می دانیم یکی از شرکای مهم اقتصادی ، عمرانی و بازرگانی ایران چین است و روزانه تعداد زیادی بازرگان و فعال اقتصادی از هر دو کشور در آمد و شد هستند، چرا نباید این ورود و خروج ها دقیقاً کنترل شود؟ چرا خطر این بیماری از سوی نهاد های بهداشتی رسانه ای نشد؟ از سویی وزیر بهداشت خبری مبنی بر جلوگیری از پرواز به مقصد چین می داد و در همان روز سخنگوی سازمان هواپیمایی  کشور، نقیض آن را؟! اما پاسخ همه این پرسش ها روشن است: پنهان کاری، سهل انگاری و انکار. عاداتی که سال هاست گریبانمان را رها نمی سازد. لیکن چرا حالا مشکل ساز شد؟ به این دلیل که این ویروس به مراتب وحشی، همه گیر و اثرات مخرب اش آنی است. عامل زمان را نمی پذیرد، اثرش فوری و تخریب اش قابل لمس و مشهود است. ویژگی هایی که این بار، اتفاقاً خوب غافلگیرمان کرد. این ویروس، تورم نیست که با اعدادش بازی کنیم، حسب موقعیت، چندتایی پایین ببریم و عدد واقعی آن را پنهان کنیم. تورم ذره ذره جیب را خالی می کند ولی کرونا یکباره جان را رنجور می سازد.کرونا فقر نیست که پنهان اش کنیم. مثل خاشاک که در زیر فرش فرو بریمش. کرونا ویرانی محیط زیست نیست که سهل انگارانه از کنارش عبور کنیم و به امروز و فردا رهایش کنیم. گوش به نظر کارشناسان ندهیم که مرتب نهیب می زنند که سفره های زیر زمینی آب در شرف تخلیه است و بیابان زایی را جدی بگیرید و ما سهل انگارانه، انکارش می کنیم و پنهان اش می سازیم. اثر تخریب محیط زیست چون کرونا نیست که وحشی گرانه یورش بَرد. محیط زیست آرام نابود می شود.کرونا آلودگی هوا نیست که مرگ و میرش زیر پوستی باشد، مرگ و میر ناشی از آلودگی هوا نجیبانه!؟ جان می ستاند، ولی کرونا نانجیب است. نمی توان از هراسش به ویلای شمال پناه برد.نمی توان به استامبول و اروپا رفت؟ دبی هم راهمان نمی دهد. کرونا فقیر و غنی نمی شناسد، همه را از دم تیغ می گذراند. ما باید عادتمان را به کناری گذاریم. پنهان کاری هر جایی جواب نمی دهد. سهل انگاری حد و حدودی دارد، و انکار نیز پایانی. کرونا به ما آموخت، لازم است ترک عادت کنیم.

وقتی هشدار می دهند که اخلاق فرو ریخت، فرهنگ را باد برد، اعتنا نکردیم و باورمان نشد یا نخواستیم باور کنیم تا اینکه کرونا از بی مروتانِ موج سوار و بی شمار بی شرمان رونمایی کرد. ماسک ها یی که از انبارها سر برآورد و مواد ضد عفونی کننده ای که یا نایاب یا با چند برابر قیمت روانه بازار شد. کرونا ما را متوجه بهداشت کرد. هم بهداشت فردی و هم اجتماعی که با رعایت نکردن آن، خود نخستین قربانیان آنیم. کرونا به ما آموخت که انسان در این دو دهه ای که از قرن 21 عبور کرده است، بسیار ضعیف است. بیماری های همه گیر به پایان تاریخ خود نرسیده، نام و نوع اش متفاوت شده است. روزی طاعون تن را بیمار می کرد و امروز سارس و مرس و کرونا. تا انسان هست، ویروس هم هست. باید که در مقابل این موجود!! آماده بود.

سخن را با شعری  از سعدی پایان می دهم: خون در دل آزرده نهان چند بماند// شک نیست که سر بر کند این درد به جایی