◄ زمین گیر شدن رانندگان کامیون با سهمیه‌ های قطره چکانی گازوئیل

در حالی که معضل  تامین گازوئیل به بحرانی برای رانندگان کامیون تبدیل شده، امیر ساعی، راننده باسابقه تریلی و فعال فضای مجازی، در حاشیه نهمین نمایشگاه حمل و نقل و لجستیک با انتقاد از کاهش سهمیه سوخت و شکل گیری بازار سیاه، می گوید سیاست های فعلی نه تنها مانع قاچاق نشده بلکه رانندگان شاغل و قانونی را زمین گیر کرده است. ما در این مطلب سخنان این سنگین سوار را با کمترین دخل و تصرف آورده ایم.

امیر ساعی، راننده تریلی، خود را این گونه معرفی می کند: من ۴۳ سالمه، ۱۶ ساله تو این کارم. ۱۴ ساله هوشمندم، یعنی فعال بارنامه دارم می گیرم. دو سالش بدون هوشمند بوده، اما ۱۴ ساله با بارنامه، ثبت شده و با کارنامه دارم تو بیابون کار می کنم.

وی با اشاره به اینکه مسئله گازوئیل امروز دغدغه اصلی همه رانندگان کامیون  است، می گوید: گازوئیل جوری شده که الان مافیا بازی شده. گفتن می خوان جلوی قاچاق رو بگیرن، سهمیه رو کم کردن، ولی همه راننده ها حیرون و لَنگ موندن. سهمیه ای که می ریزن اندازه یک سرویس هم نیست.

به گفته این راننده باسابقه، شیوه شارژ سهمیه به شدت ناکارآمد است: از یکم تا پونزدهم یه دفعه شارژ می شه، از پونزدهم تا سی ام دوباره شارژ می کنن. تو این ۱۵ روز مثلاً هزار و دویست لیتر واسه یه تریلی می ریزن. شما حساب کن، یه راننده از تهران تا بندر حدود هزار و سیصد کیلومتر راه داره، رفت و برگشت می شه بالای دو هزار و هفتصد کیلومتر. اگه ماشین صدی ۳۰ هم بسوزونه، سه تا با باید بزنه. یعنی سهمیه تموم می شه و برای سرویس های بعدی یا باید ماشین رو بخوابونه یا بره دنبال آزاد.»

ساعی تأکید می کند که گازوئیل آزاد عملاً در دسترس نیست: «می گن آزاد بخر، ولی آزاد گیر نمیاد. هست، ولی هر کی هر قیمتی دلش بخواد می گه. الان تو تهران بین ۱۰ تا ۱۳ تومنه، اونم اگه پیدا کنی. تازه باید سه چهار ساعت تو پمپ وایستی، گردن کج کنی، منت این و اون رو بکشی.

وی درباره نقش جایگاه ها نیز توضیح می دهد: خود پمپ بنزین دارها کارگرن، نهایتش یه لیست باشه که یه تومن واسشون بمونه. اصل داستان اینه که سهمیه کم شده. کسی که اصلاً کار نمی کنه کارتشم شارژ می شه، ولی کسی که کار می کنه لنگ می مونه.

این راننده تریلی راه حل را در بازگشت به محاسبه واقعی مصرف می داند: «باید بر اساس پیمایش بریزن؛ طبق کیلومتری که می ره، ماشینی که داره، مدلش، کارکردش، بارنامه، باربرگ، دستگاه های سیپاد و این چیزها. نه اینکه یخی بریزن برای همه.»

او یادآوری می کند: اوایل یکی دو ماه بر اساس پیمایش می ریختن، بعد گفتن برای جلوگیری از قاچاق هی کم کردن، هی کم کردن، تا جایی که همه خوابیدن. بعد هم وقتی راننده اعتراض می کنه، می گن اعتصاب، اغتشاش! آقا ما فقط حقمون رو می خوایم. نه یه لیتر بیشتر، نه یه لیتر کمتر.

ساعی با صراحت می گوید: ما می خوایم کار کنیم، قسط ماشین بدیم، زندگی بچرخونیم. وقتی ماشین می خوابه، اعتراض می کنیم. این اعتراض اغتشاش نیست.

او درباره تعیین نرخ دوم نیز نظرش را این گونه بیان می کند: اگه مثل بنزین یه نرخ دوم مشخص می کردن، مثلاً شش، هفت یا ده هزار تومن، حداقل راننده لنگ نمی موند. نه اینکه آزاد هم باشه ولی پیدا نشه. البته اگه آزاد بشه، کرایه هم باید واقعی بشه.

در پایان، این راننده باسابقه پیشنهاد مشخصی مطرح می کند: «یا بر اساس مدل ماشین سهمیه بدن؛ مثلاً ماشین تا ده سال یه مقدار، بالاتر از ده سال یا جمع بشه یا لیتراژش بیشتر بشه. اگه صدی ۳۰ مصرف داره، همون بریزن؛ اگه صدی ۳۵ یا ۴۰ می سوزونه، همون. یه تصمیم عقلانی بگیرن که رانندگان کامیون  لنگ نشن.»

انتهای پیام