◄ اشغال حریم جاده ها توسط فروشندگان مدعی غذای خانگی/ قرمه سبزی و قیمه با طعم تصادف و مسمومیت!
فروش غذای خانگی در کنار جاده ها و آزادراه ها نوعی از اشغال حریم راه است که می تواند خطر سوانح را به دنبال داشته باشد و نظارت بر کیفیت و سلامت این اغذیه نیز به شدت زیر سوال است.
شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که هنگام عبور از جاده ها و محورهای مواصلاتی کشور وانت های اتاق دار یا حتی خودروهای سواری را با تابلوی تبلیغی فروش غذای خانگی مشاهده کنید. فروشندگان این غذاها از پلوخورش قرمه سبزی و قیمه تا چلومرغ و لوبیاپلو و جغوربغور! را به رانندگان و مسافران عبوری از جاده ها پیشنهاد می کنند و این در حالیست که کمترین تمهیدات ایمنی برای جلوگیری از تصادف را رعایت نمی کنند و توقف ناگهانی خودروها گاه تصادف های مرگباری را در اطراف این فروشندگان سیار ایجاد کرده است.
از سوی دیگر سلامت و کیفیت این غذاها نیز به شدت زیر سوال است و مشخص نیست در صورت مسمومیت مسافران و رانندگان و مشخص نبودن آدرس فروشندگان و مرجع تایید کننده کیفیت غذای آنها چه کسی مسئولیت این ضایعه را به عهده خواهد گرفت.
یکی از رانندگان کامیون در این باره می گوید: صحنه حضور وانت های فرسوده، خودروهای سواری بدون پلاک مشخص و دست فروشان سیار غذا در حاشیه جاده ها، طی سال های اخیر به پدیده ای رایج تبدیل شده است. کافی است چند کیلومتر در یکی از محورهای پرتردد کشور رانندگی کنید تا با دست نوشته هایی روی مقوا و تابلوهای کوچک مواجه شوید که مسافران را به خرید «غذای خانگی» دعوت می کنند.
سعید میرزایی با بیان این که سادگی ظاهر این فروشندگان و ارزانی این غذاها جذاب به نظر می رسد، افزود: متاسفانه گاهی پشت این ظاهر ساده ، خطراتی وجود دارد. نخستین و مهم ترین خطر، تهدی ایمنی جاده توسط این غذافروشان سیار است. بسیاری از این فروشندگان در نقاطی توقف می کنند که هیچ تناسبی با استانداردهای ایمنی ندارد. رانندگان نیز برای خرید غذا، ناگهان سرعت خود را کم می کنند یا به شکل ناگهانی به شانه خاکی منحرف می شوند. شرایطی که بارها منجر به تصادف های شدید – حتی مرگبار – شده است. با وجود این، نبود نظارت کافی باعث شده این چرخه خطرناک همچنان ادامه یابد.
به گفته وی، مسأله بعدی، ابهام کامل سلامت غذایی است که این فروشندگان غذای خانگی می فروشند. فروشندگان سیار هیچ گونه مجوز بهداشتی، کارت سلامت، گواهی نظارت یا حتی محل استقرار ثابت ندارند. مشخص نیست مواد اولیه غذا از کجا تهیه می شود، در چه شرایطی نگهداری شده یا آیا در مسیر طولانی فاسد نشده اند. مسافر نیز معمولاً به دلیل گرسنگی و قیمت پایین، بدون توجه به خطرات احتمالی، غذای مورد نظر را خریداری می کند. در صورت بروز مسمومیت غذایی هم نه فروشنده ای شناخته می شود، نه آدرسی وجود دارد و نه نهادی پاسخگوست.
مسئولان راهداری و بهداشت بارها هشدار داده اند که این فعالیت ها از نظر قانونی ممنوع است با این حال، نبود سازوکار مشخص برای ساماندهی یا برخورد با متخلفان، موجب شده این پدیده روزبه روز گسترده تر شود.
انتهای پیام
