فرودگاه بین المللی کانسای در حال غرق شدن (+تصاویر)

فرودگاه بین المللی کانسای، شاهکار مهندسی ژاپن و یکی از مهم ترین مراکز حمل و نقل هوایی آسیا، با چالشی حیاتی دست و پنجه نرم می کند: فرو نشست تدریجی زمین.

جزئیات فرو نشست و دلایل آن

از زمان افتتاح فرودگاه، جزیره اول آن حدود 3.84 متر و از زمان آغاز عملیات خاکریزی برای ساخت و ساز، میانگین 13.66 متر نشست داشته است. اگرچه مقداری نشست زمین از قبل پیش بینی شده بود، اما نرخ آن از انتظارات اولیه فراتر رفته است.

دلیل اصلی این فرو نشست، ساخت جزایر مصنوعی روی لایه های ضخیم خاک رس نرم است. این خاک رس تحت وزن عظیم زیرساخت های فرودگاه فشرده شده و باعث فرونشست می شود. مهندسان برای تقویت خاک رس و کاهش انقباض، میلیون ها زهکش ماسه ای عمودی نصب کردند، اما فشرده سازی بیش از حد انتظار بوده است.

مطالعات مهندسی اخیر هشدار می دهند که اگر روند فعلی ادامه یابد، بخش هایی از جزایر می توانند حدود سال 2056 به سطح دریا برسند و کانسای را به یک داستان هشداردهنده پرهزینه برای پروژه های عظیم ساخته شده روی خاک رس نرم دریایی تبدیل کنند.

نرخ فرو نشست و خطرات

در حالی که نرخ فرو نشست در اوایل کار فرودگاه بسیار بالا (حدود 50 سانتی متر در سال 1994) بود، اما در حال حاضر به حدود 6 تا 7 سانتی متر در سال کاهش یافته است. با این حال، این پدیده همچنان خطراتی را به دنبال دارد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

فرو نشست زمین، خطر سیلاب را، به ویژه در هنگام جزر و مد بالا و طوفان های سهمگین، افزایش می دهد. طوفان جبی در سال 2018 به وضوح این آسیب پذیری را نشان داد، زمانی که فرودگاه دچار آب گرفتگی شد و عملیات را مختل کرد و هزاران مسافر را سرگردان ساخت.

بخش های مختلف فرودگاه با نرخ های متفاوتی در حال نشست هستند که حفظ یکپارچگی سازه ای را به چالش می کشد.

مبالغ قابل توجهی برای مهار فرو نشست سرمایه گذاری شده است، از جمله بالا بردن دیوار دریایی و تنظیم ساختمان ترمینال.

راهکارهای مقابله با این چالش

مهندسان ژاپنی با جدیت تمام در حال مقابله با این پدیده هستند و اقدامات پیشگیرانه گسترده ای را به کار گرفته اند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

پایه های قابل تنظیم: ساختمان ترمینال با 900 ستون فولادی قابل تنظیم طراحی شده است که می توان آنها را بالا برد تا نشست نامنظم را جبران کند.

بالا بردن دیوارهای دریایی: دیوارهای دریایی اطراف فرودگاه بارها و بارها برای محافظت در برابر امواج طوفان و بالا آمدن سطح دریا، بالا برده و تقویت شده اند.

روسازی انعطاف پذیر: باند فرودگاه به جای بتن، با آسفالت روسازی شده است تا ترک ها یا برآمدگی های ناشی از تغییرات زمین را به حداقل برساند.

تکنیک های بهبود زمین: تلاش هایی برای بهبود خاک زیرین از طریق تکنیک های مختلف، از جمله زهکش های ماسه ای، صورت گرفته است.

حصار آب زیرزمینی: موانع آب زیرزمینی برای جلوگیری از نفوذ آب دریا به زمین جزیره و مهار سطح آب های زیرزمینی در حال افزایش، ساخته شده اند.

با وجود این چالش ها، فرودگاه بین المللی کانسای همچنان یک مرکز هوانوردی حیاتی و پرتردد است که به فعالیت خود ادامه می دهد و حتی پروژه های نوسازی و توسعه را نیز در دست اجرا دارد. مهندسان و اپراتورهای فرودگاه به طور مداوم وضعیت را رصد می کنند و اقدامات لازم را برای اطمینان از بقای طولانی مدت آن اجرا می کنند، تا نبرد بین مهندسی و طبیعت در این فرودگاه بی نظیر ادامه یابد.