درمان طبقاتی در بیمارستان های تامین اجتماعی!

بخش VIP در بزرگ ترین بیمارستان ملکی تامین اجتماعی کشور چه معنایی دارد؟ چرا بیمارستانی که متعلق به کارگران و بیمه شدگان است به اغنیا و ثروتمندان به صورت «خاص» سرویس می دهد؟!

به گزارش تین نیوز به نقل از تجارت نیوز، یکی از دغدغه های جدی بیمه شدگان کارگری به خصوص بازنشستگان و مستمری بگیران صندوق تامین اجتماعی که در فقر مطلق به سر می برند و روزگارِ بس ناخوشی دارند، «مسئله ی درمان» است؛ داروهای بیماری های خاص به خصوص داروهای باکیفیت و توصیه شده از سوی پزشکان، از شمول بیمه خارج شده و باید آزاد خریداری شود آنهم با قیمت هنگفت؛ گاهی قیمتِ داروهای قلب و یا سرطانِ یک بازنشسته به اندازه نصف مستمری ماهانه ی او یا حتی بیشتر است؛ بیمه تکمیلی جوابگو نیست؛ مراکز ملکی محدود و شلوغ هستند و خدمات آن ها در گذر زمان آب رفته و بسیاری از این مراکز به هیات امنایی تبدلی شده اند، یعنی دیگر بودجه ای برای ارائه درمان رایگان به بیمه شدگان از صندوق تامین اجتماعی دریافت نمی کنند.

در مردادماه سال گذشته، «سید حسن هاشمی» مدیرعامل بیمارستان میلاد تهران در مورد یک قلم از این مشکلات یعنی هیات امنایی شدنِ بیمارستان فوق تخصصی میلاد به ایلنا گفت: هدف از تغییر ماهیت مراکز درمانی ملکی به هیأت مدیرهای، ایجاد ساختاری چابک، پاسخگو و با عملکردی قابل ارزیابی توسط بازرسی مستقل می باشد. در اینگونه ساختارها بالاترین رکن هیأت امنا یا مجمع صاحبان سهام است که هیأت مدیره و مدیرعامل باید در قبال عملکرد خود به آن ها پاسخگو باشد. از جمله مزایای دیگر این شیوه اداره بیمارستان ها افزایش کارایی و اثربخشی است به این معنی که این بیمارستان ها باید بجای دریافت بودجه با عملکرد خود مخارج بیمارستان را تأمین کند.

اینکه چگونه بیمارستان میلاد با عملکرد خود درآمدزایی می کند و نیازی به بودجه ندارد، جای بحث بسیار دارد؛ «قانون الزام» ارائه درمان رایگان به بیمه شدگان تامین اجتماعی را در تمام بخش های درمانی کشور به شیوه ای صریح و روشن الزام کرده اما حالا حتی در بیمارستان های ملکی هم درمان رایگان و برابر نیست.

واقعیت این هاست: درمان کارگران رایگان نیست؛ درمان طبقاتی شده و وقتی در مهم ترین و اصلی ترین بیمارستان ملکی تامین اجتماعی یعنی بیمارستان میلاد تهران، برابری در درمان و درمان رایگان رعایت نمی شود، چه انتظاری می شود از بیمارستان ها و کلینیک های دولتی و آزاد داشت؟

 «یوسف موحدی» بازنشسته ی شرکت کمک فنر ایندامین و فعال صنفی مستمری بگیران از وجود بخش VIP در بیمارستان میلاد تهران انتقاد می کند و می گوید: بخش VIP در بزرگ ترین بیمارستان ملکی تامین اجتماعی کشور چه معنایی دارد؟ چرا بیمارستانی که متعلق به کارگران و بیمه شدگان است به اغنیا و ثروتمندان به صورت «خاص» سرویس می دهد؟!

مشاهدات عینی کارگران در مورد تبعیض در ارائه خدمات درمانی در بیمارستان میلاد بسیار است؛ ظاهراً یکی از  طبقات فوقانی این بیمارستان که تمام و کمال متعلق به کارگران است، VIP نامیده می شود و به ثروتمندان سرویس خاص ارائه می دهد. در حالیکه بخش های عادی این بیمارستان به شدت شلوغ است و بیمه شده باید از ۴ یا ۵ صبح برای نوبت گرفتن برود تا ظهر یا بعدازظهر نوبتش برسد، در بخش VIP این بیمارستان، تخت ها خالی و راهروها خلوت است، بهترین امکانات و سرویس ها فوراً در اختیار پولدارهایی قرار می گیرد که به این بخش مراجعه می کنند.

موحدی می گوید: چرا دستگاه ها و تجهیزاتِ ما کارگران را در بخش VIP به پولدارها اختصاص داده اند؟ وقتی برای دستگاه های MRI باید حداقل دو ماه قبل نوبت بگیریم، در VIP بدون نوبت از MRI استفاده می کنند و نیازی به انتظار و معطلی ندارند! مگر این دستگاه ها متعلق به کارگران نیستند؟ مگر نباید به ما بیمه شدگان سرویس بدهند؟ نکند منظور از تامین خودکفای مخارج بیمارستان در سیستم هیات امنایی همین است؟ امکانات را از کارگران بگیرند و به صورت خاص در اختیار ثروتمندان بگذارند و پول دربیاورند؟!

او اضافه می کند: با چه مجوزی بزرگ ترین بیمارستان ملکی تامین اجتماعی را از ملکی به هیات امنایی تبدیل کرده اند؟ کارشان چه منطق و استدلالی داشته است و چطور به خود اجازه داده اند برای بیمارستانی که متعلق به ماست، خودسر تصمیم بگیرند؟

به گفته این بازنشسته، با بازنشستگان و کارگران که سهامداران اصلی صندوق تامین اجتماعی هستند، شفافیت ندارند و این عدم اطلاع رسانی و عدم شفافیت، روز به روز از طول و عرض امکانات رایگان کاسته است؛ حالا زمانی که برای درمان حتی به یک بیمارستان ملکی مراجعه می کنی، باید یک کیسه ی پرِ پول در جیب بغل داشته باشی!

اگر یک کارگر یا بازنشسته بخواهد از خدمات کلینیکی و پاراکلینیکی مثل  MRI استفاده کند و اگر وضعیت جسمی اش اصطلاحاً فورتس ماژور باشد، اصلاً توصیه نمی شود سراغ یک مرکز درمانی ملکی برود؛ چون تا وقتی صف جلو برود و نوبتش شود، شاید کار از کار گذشته باشد. در این شرایط، وقتی یک بیمارستان کارگری بخش VIP دارد و این بخشِ خلوت، بی نوبت به آقازاده ها و خواص سرویس باکیفیت می دهد، آه از نهاد کارگران بلند می شود. کارگران در صحن بیمارستان میلاد به چشم می بینند که خدمات درمانی شان «طبقاتی» عرضه می شود و به تجهیزاتی که با پول آن ها خریداری شده به بهانه پول درآوردن و تامین مخارج بیمارستانِ هیات امنایی، چوب حراج زده اند!

گویا مسئولان همه ی بایدهای قانونی را در صندوقچه ای در پستوهای تاریکِ تاریخ به امانت گذاشته و کامل به دست فراموشی سپرده اند؛ قانون الزام حد و مرزی برای درمان رایگان قایل نیست، تا آن حد درمان رایگان را برای طبقه ی کارگر روا دانسته که حتی  تاکید دارد اعزام بیمار به خارج از کشور در معیت یک نفر همراه بایستی کاملاً رایگان باشد اما در سه دهه ی اخیر، وضعیت طوری پیش رفته که نصیب کارگر و بازنشسته از «درمان رایگان»، یک نوبت MRI ساده و بی دردسر هم نیست! دریغ که جامعه شدیداً طبقاتی شده، اغنیا همه چیزهای خوب را برای خودشان قبضه کرده اند، حتی اتاق های بیمارستان کارگری میلاد و تجهیزات آن را که با پول کارگران خریداری شده.