سلام آقای تاکسیران

تین نیوز | آقای تاکسیران! سلام. می‌دانم که این روز‌های آخر سال آرامش داخل تاکسی‌ات کمرنگ‌تر شده و گلایه‌های مسافرانت بیشتر.

 روزهای آخر سال همیشه همینطور است. مردم عجله دارند و انگار همه‌‌چیز زندگی شتاب می‌گیرد. برخی مردم هم این روز‌ها عینك بدبینی به چشم می‌زنند و فكر می‌كنند كه با افزایش قیمت تعدادی از كالا‌ها و خدمات، كرایه‌های شما هم چند برابر شده است. برای همین هم تا مبلغ كرایه را اعلام می‌كنید شروع به غرزدن می‌كنند. تا بیاید كرایه‌های سال جدید ابلاغ شود و مردم به این نرخ‌های جدید عادت كنند احتمالا چند تار مویت هم سپید خواهد شد. می‌دانم كه رانندگان تاكسی‌ به صبوری معروفند و خیلی‌ها هم توقع دارند كه اگر مسافرانت درشتی كردند تو لب از لب باز نكنی، ولی نمی‌دانم كه چرا كسی به توقع‌های «تو» توجهی نمی‌كند؟

آقای تاكسیران! می‌دانم كه هر روز باید با هزار و یك جور مسافر سر و كله بزنی؛ گاهی باید به مكالمات تلفنی یكی از مسافرانت گوش كنی، گاهی باید به‌خاطر نداشتن پول خرد كلی دردسر بكشی، گاهی باید از حق كرایه‌ات بگذری تا مسافرت راضی باشد، گاهی باید برای سیگار كشیدن یك مسافر تذكر بدهی، گاهی باید به درخواست‌های نابه‌جای مسافرانت گوش كنی، گاهی باید حواست به مسافران خانم باشد كه درون اتاقك تاكسی مزاحمتی برایشان ایجاد نشود، گاهی... همه اینها را می‌دانم، ولی درست نمی‌دانم كه این روز‌ها چطور می‌توانی پاسخگوی این همه مسافر باشی و چطور می‌توانی هر روز این مشكلات ریز و درشت را تحمل كنی؟

آقای تاكسیران! می‌دانم كه زندگی در خیابان‌های دودگرفته پایتخت از هر كاری سخت‌تر است. سینه‌ات این روز‌ها به خس‌خس افتاده و ریه‌هایت مندرس شده است. پا‌هایت زق‌زق می‌كند و استخوا‌‌ن‌هایت به فرسایش افتاده است. می‌دانم كه جسمت دیگر تاب و توان تحمل این شغل پردردسر را ندارد، ولی نمی‌دانم كه چرا كسی فكری برای درد‌هایت نمی‌كند و مرهمی برای زخم‌هایت نمی‌یابد؟

آقای تاكسیران! راست می‌گویند كه بعضی وقت‌ها زبان انسان از گفتن بعضی حرف‌ها قاصر است. راست می‌گویند كه جبران بعضی كار‌ها غیرممكن است و تقدیر و تشكر بعضی وقت‌ها به تنهایی جواب نمی‌دهد. راستش این روز‌ها نمی‌دانم كه باید در پاسخ تمام تلاش‌ها و زحمت‌هایت چه بگویم. آقای تاكسیران! خسته نباشی... .