◄ روز خبرنگار و تبریک های دروغین مدیرانی که سودای نابودی رسانه ها را در سر دارند!

مسعود ذهبیون ـ هر سال که تقویم به نیمه مرداد می‌ رسد، سیلابی از پیام‌ های تبریک، با عبارات پرطمطراق و جملات شیرین از سوی مدیران روابط عمومی، مدیران عامل و رؤسای سازمان‌ های دولتی و خصوصی، به سمت اهالی رسانه سرازیر می‌ شود.

به‌ویژه در حوزه راه و شهرسازی، این تبریک‌ها گاه چنان پرشور و احساسی است که مخاطب اگر با روحیات مدیرانی که آنها را صادر کرده‌اند آشنا نباشد، گمان می‌ برد رسانه‌ ها مهم‌ترین سرمایه فکری مدیران هستند. افسوس و هزاران افسوس که پشت این ظواهر شیرین، واقعیتی تلخ پنهان است؛ واقعیتی زهرآگین با این مضمون که این پیام‌ها چیزی بیش از لفاظی‌ های بی‌ پشتوانه‌ی یک روزه نیستند.

اهالی رسانه نیک می‌دانند که بسیاری از مدیران، رسانه را نه شریکی در توسعه، که ابزاری برای تبلیغ خود می‌دانند و چنین می‌پسندند. از خبرنگار انتظار دارند فقط در مدح ایشان بنویسد، نه آنکه نقدی وارد کند یا پرسشی چالش‌ برانگیز بپرسد. نقد را دشمن می‌‌پندارند، نه فرصت و کمک به مدیریت بهتر. گفتگو با رسانه، اگر هم صورت گیرد، صرفاً مونولوگی است برای نمایش؛ نه دیالوگی برای پاسخگویی.

در نشست‌های مطبوعاتی معدودی که برگزار می‌شود، اغلب زمان جلسه صرف سخنرانی‌ های بی‌پایان مدیران می‌ شود، بدون آنکه فرصتی واقعی برای طرح سوالات جدی و موشکافانه خبرنگاران فراهم شود.

این وضعیت، به‌ویژه در برخورد با رسانه‌‌های تخصصی حوزه راه و شهرسازی تلخ‌تر است. رسانه‌ای که تخصصی‌تر می‌نویسد، طبیعتاً سوالات دقیق‌تر و نقدهای عمیق‌تری مطرح می‌کند، و همین امر رسانه تخصصی را برای برخی مدیران، مزاحم جلوه می‌دهد؛ مدیرانی که شاید در طول سال حتی یکبار هم وقت ملاقات با رسانه‌های تخصصی را نمی‌دهند؛ چه رسد به بازدید از تحریریه یا گفتگوهای راهبردی برای تعامل رسانه‌ای.

در چنین فضایی، اگر رسانه‌ای زیر بار مشکلات کمر خم کند یا تعطیل شود، کمتر مدیری احساس مسئولیت می‌کند. چرا که برای آنان، رسانه تخصصی چیزی جز یک عنصر خطرناک و تحمل‌ ناپذیر نیست؛ عنصری اضافی که فقط باید آن را به نحوی تحمل کرد و ندیده‌اش گرفت تا شاید خودبه‌خود از بین برود.

جالب و قابل تامل است که هر سال در روز خبرنگار، همین مدیران با پیام های تبریک رمانتیک‌ و اهدای هدایایی نمادین به خبرنگاران – که گاه بیش از تجلیل، رنگ و بوی تحقیر دارد – تلاش می‌کنند چهره‌ای همراه و دغدغه‌ مند از خود به نمایش بگذارند.

اما خبرنگار، اهل فریب خوردن نیست. خبرنگار می‌داند او کسی است که یک سال تمام می‌دود، می‌نویسد، نقد می‌کند، فریاد می‌زند، و اغلب به‌جای تشویق، تحقیر می‌ شود. البته چنین مدیرانی باید بدانند خبرنگار هرگز از پا نمی‌افتد، چون به شفافیت، حقیقت و عدالت باور دارد. روز خبرنگار، برای چنین انسان‌هایی مبارک است؛ نه برای آنان که رسانه را فقط در روزهای خاص و برای مقاصد خاص خود به یاد می‌ آورند.

پس امروز باید گفت: روز خبرنگار، روز فریاد رسانه است؛ فریادی علیه دروغ، سانسور، تحقیر و تظاهر. روز خبرنگار، روز ایستادن بر پای حقیقت است؛ حقیقتی که گاه تلخ است، اما نور تاباندن به این تلخی تنها راه درمان ناکارآمدی‌ ها و فسادهاست.

روز خبرنگار بر تمام کسانی که از جان خود برای روشنگری مایه می‌گذارند، واقعاً مبارک!

انتهای پیام