تغییرات اساسی در بدن فضانوردان ناسا به خاطر گیر افتادن در فضاپیمای استارلاینر بوئینگ

به گزارش تین نیوز به نقل از ایسنا، کارشناسان هشدار می دهند که فضانوردان ناسا که در فضا گیر افتاده اند، در صورت تمدید اقامتشان در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) تا سال ۲۰۲۵، با خطرات «تغییردهنده زندگی» مواجه خواهند شد.

به نقل از دیلی میل، فضاپیمای استارلاینر معیوب بوئینگ، بری  ویلمور و سونیتا ویلیامز را به ایستگاه فضایی بین المللی در ماه ژوئن برد تا ماموریتی را که فکر می کردند چند روز باشد، به انجام برسانند، اما سرنشینان این هفته خبری دریافت کردند که ممکن است نیاز باشد تا سال آینده برای بازگشت به خانه منتظر بمانند.

بسیاری از مطالعات نشان داده اند که توقف طولانی مدت در فضا می تواند باعث کاهش تراکم استخوان، آتروفی عضلانی، قرار گرفتن در معرض تابش شدید، مشکلات بینایی و سایر مشکلات مهم سلامتی شود.

فضانوردان نیز بسته به طول ماموریت، سطوح مختلفی از آموزش را دریافت می کنند، از جمله آزمایش های سلامتی که نشان می دهد ویلمور و ویلیامز برای مسیرهای پیش رو آماده نیستند.

مشکلات فنی استارلاینر بوئینگ باعث شده است که فضانوردان برای بیش از دو ماه در ایستگاه فضایی بین المللی سرگردان شوند، در حالی که قرار بود در روز ۱۴ ژوئن بازگردند.

خرابی های پیشران و نشت هلیوم در استارلاینر، ناسا و بوئینگ را بر آن داشت تا دو فضانورد را برای مدت طولانی تری در مدار نگه دارند، زیرا می ترسند سفر بازگشت با این فضاپیما به فاجعه منجر شود. اما اکنون سرنشینان با خطر دیگری روبرو هستند و بدن آنها ممکن است شروع به آسیب دیدن کند.

راشل سیدلر، استاد فیزیولوژی کاربردی و حرکت شناسی در دانشگاه فلوریدا، می گوید: به طور کلی، تقریبا تمام تغییراتی که از نظر فیزیولوژی در پرواز فضایی سرنشین دار مشاهده می کنیم، وابسته به میزان در معرض موارد مختلف قرار گرفتن است. او افزود: هرچه بیشتر آنجا باشید، تغییر بزرگ تر است.

ایستگاه فضایی بین المللی تنها حدود ۹۰ درصد گرانشی را دارد که ما اینجا روی زمین تجربه می کنیم.

زندگی در گرانش کاهش یافته به این معنی است که استخوان ها و ماهیچه های بدن به اندازه ای که باید کار نمی کنند و این منجر به کاهش قابل توجه تراکم استخوان و آتروفی عضلانی می شود.

کایل زاگرودزکی، مؤسس و مدیر عامل کلینیک سلامت استخوان، به نیوزویک گفته است: فضانوردان از دست دادن سریع استخوان را با سرعت هشدار دهنده ای تجربه می کنند که حدود ۱۲ برابر سریعتر از پوکی استخوان شدید در زمین است.

پوکی استخوان خطر شکستگی را افزایش می دهد و اغلب منجر به آسیب هایی می شود که زندگی را تغییر می دهد. شکستگی های لگن باعث نگرانی شدید می شوند، زیرا می توانند استقلال را از بین ببرند و خطر مرگ و میر را افزایش دهند.

علاوه بر این، طبق گفته آژانس فضایی اروپا، فضانوردانی که در ماموریت های فضایی طولانی مدت هستند، ممکن است تا ۵۰ درصد از توده عضلانی خود را از دست بدهند.

این می تواند توانایی آنها را برای انجام فعالیت های سخت بدنی هم در طول ماموریت و هم بعد از آن را به خطر بیندازد و باعث درد و ناراحتی شود.

گرانش کم حتی شکل و عملکرد قلب فضانوردان را تغییر می دهد. به گفته ناسا، در فضا، قلب از یک شکل بیضی مانند یک بادکنک پر آب به یک توپ گرد مانند یک بالون پر از هوا تغییر شکل می دهد.

ماهیچه هایی که برای انقباض رگ های خونی کار می کنند، در طول پروازهای فضایی طولانی نیز آتروفی می شوند، به این معنی که نمی توانند جریان خون را نیز کنترل کنند.

یک مطالعه نشان داد که در طول یک ماموریت فضایی طولانی، فضانوردان ممکن است تا ۵۰ درصد از استقامت قلبی عروقی خود را از دست بدهند.

به علاوه، هنگامی که مایعات بدن در طول پرواز فضایی به سمت بالا جابه جا می شوند، این می تواند مشکلاتی در بینایی، شناخت، تعادل و هماهنگی ایجاد کند.

برخی از فضانوردان گزارش می دهند که در یک ماموریت طولانی با مه فضایی مواجه شده اند. مه فضایی پدیده ای مشابه مه مغزی است. این پدیده ناشناخته می تواند فضانوردان را دچار بی حوصلگی و سرگردانی کند. در موارد شدید، می تواند باعث تهوع، استفراغ و نوسانات خلقی شود.

گرانش کم همچنین می تواند باعث ایجاد سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی شود که دید نزدیک فضانوردان را کاهش می دهد.

به گفته آکادمی چشم پزشکی آمریکا، تقریبا نیمی از فضانوردان پس از بازگشت از ماموریت های طولانی تغییراتی را در دید نزدیک خود گزارش می دهند. هر چه فضانوردان مدت بیشتری را در فضا سپری کنند، ممکن است پس از بازگشت به زمین، بهبودی آنها از این تغییرات بیشتر طول بکشد.

او گفت: برای مثال، ممکن است چندین هفته طول بکشد تا آنها بتوانند با خیال راحت یک ماشین را برانند.

گرانش کم، فضانوردان را نیز در معرض خطر بسیار بیشتری برای ایجاد سنگ کلیه قرار می دهد. برخی از کارها وجود دارد که فضانوردان می توانند برای مبارزه با اثرات گرانش کم انجام دهند.

به عنوان مثال، ایستگاه فضایی بین المللی مجهز به تجهیزات ورزشی ویژه ای است که فضانوردان به مدت دو ساعت در روز از آن برای کاهش از دست دادن عضلات و استخوان استفاده می کنند.

مطالعه انجام شده بر روی سرنشینان ماموریت اسکای لب (Skylab) که در اولین آزمایشگاه تحقیقاتی سرنشین دار در اوایل دهه ۱۹۷۰ اقامت داشتند، نشان داد که فضانوردان تعادل نیتروژن منفی داشتند که نشان دهنده از دست دادن عضلات اسکلتی بود.

این گروه ۱۷۱ روز را در فضا گذراندند که کمتر از ویلیامز و ویلمور است که باید تا سال آینده در ایستگاه فضایی بین المللی بمانند.

اما یک خطر وجود دارد که آنها نمی توانند کاری برای جلوگیری از آن انجام دهند و آن برخورد با تشعشعات است.

ایستگاه فضایی بین المللی دارای محافظی برای کاهش میزان تشعشعات فضایی است که فضانوردان در معرض آن قرار می گیرند. اما فضانوردان هنوز هم حدود ۳۶۵ برابر بیشتر از ما در زمین، تشعشعات را تحمل می کنند.

به عبارت دیگر، به ازای هر روزی که یک فضانورد در ایستگاه فضایی بین المللی سپری می کند، مشابه یک سال روی زمین برخورد با تشعشعات را تجربه می کنند. به گفته ناسا، این ممکن است خطر ابتلا به سرطان در آینده را در فضانوردان افزایش دهد.

همه اینها به این معنی است که هر چه ناسا زودتر بتواند ویلمور و ویلیامز را به زمین بازگرداند، بهتر است. هر روز اضافی که آنها در ایستگاه فضایی بین المللی می گذرانند، آسیب بیشتری به بدن آنها وارد می شود.

استارلاینر در روز پنجم ژوئن با هدف اتصال به ایستگاه فضایی بین المللی برای مدت یک هفته پیش از بازگشت ویلمور و ویلیامز سالم به زمین، پرتاب شد.

اما ماموریت از آغاز دشواری داشت. در هفته های قبل، پرتاب چندین بار به دلیل مشکلات فنی فضاپیما به تعویق افتاده بود. حتی در روز پرتاب، استارلاینر نشت های جزئی هلیوم را تجربه کرد که مهندسان تشخیص دادند آنقدر شدید نبوده که پرتاب مجدد را به تأخیر بیندازند.

زمانی که استارلاینر به ایستگاه فضایی بین المللی رسید، نشت های هلیوم بیشتری ایجاد شد و پنج مورد از ۱۸ پیشران آن از کار افتاد.

ویلمور و ویلیامز توانستند با خیال راحت سوار ایستگاه فضایی بین المللی شوند، اما اکنون راه امنی برای بازگشت به خانه ندارند.

مقامات ناسا روز چهارشنبه در یک کنفرانس مطبوعاتی گفتند که اگر استارلاینر برای حمل فضانوردان به خانه مناسب تلقی شود، آنها به طور بالقوه می توانند با کپسول دراگون اسپیس ایکس پس از پرتاب ماموریت کرو-۹ در ماه سپتامبر به زمین بازگردند.

اما این بدان معناست که ویلمور و ویلیامز تا ماه فوریه سال ۲۰۲۵ به خانه نمی آیند. تا آن زمان، آنها ۹ ماه را در فضا سپری کرده اند.

ناسا هیچ تصمیم مشخصی در مورد بازگشت استارلاینر نگرفته است، اما بوئینگ امیدوار است که فضاپیمای آنها همچنان با ویلمور و ویلیامز به زمین بازگردد.