زنگ خطر در جاده های چهارمحال و بختیاری؛ ۴۹ نقطه حادثه خیز و محرومیت زیرساختی در شاهراه ترانزیتی کشور

استان چهارمحال و بختیاری به دلیل موقعیت جغرافیایی خاص خود، یکی از محورهای مهم ارتباطی میان استان های جنوبی و مرکزی کشور محسوب می شود؛ شاهراهی که روزانه هزاران خودرو سبک و سنگین از آن عبور می کنند. اما همین نقش استراتژیک، بار سنگینی بر دوش زیرساخت های جاده ای استان گذاشته و مسیرهایی که سال ها پیش برای تردد محدود طراحی شده بودند، امروز توان پاسخگویی به حجم بالای ترافیک را ندارند.

جاده هایی که با جان مسافران بازی می کنند

به گزارش تین نیوز، چهارمحال و بختیاری بیش از ۳۷۳۹ کیلومتر راه اصلی، فرعی و روستایی دارد؛ اما بخش عمده این مسیرها با مشکلات جدی روبه رو هستند:

عرض کم جاده ها، نبود شانه ایمن، شیب های تند، پیچ های خطرناک، خط کشی نامرئی در شب و کمبود علائم هشداردهنده، مجموعه ای از ریسک ها را ایجاد کرده که هر لحظه می تواند منجر به حادثه ای مرگبار شود.

در محورهای پرخطر مانند بروجن – لردگان، شهرکرد – شلمزار – ناغان – لردگان و مسیرهای منتهی به کوهرنگ، شرایط به قدری وخیم است که حتی عبور خودروهای امدادی نیز با دشواری انجام می شود.

روایت مردانی که هر روز مرگ را تجربه می کنند

محمود کریمی، راننده باسابقه کامیون، وضعیت برخی محورهای استان را «ترسناک» توصیف می کند: در مسیر بروجن – لردگان حتی در روز روشن هم با ترس رانندگی می کنیم. شب ها کسی جرئت سبقت گرفتن ندارد. جاده باریک است و پیچ های بدون دید، هر لحظه ممکن است جان آدم را بگیرد.

او می گوید در مسیر شهرکرد – شلمزار بارها مجبور شده برای جلوگیری از تصادف ترمز ناگهانی بزند: در زمستان، مه غلیظ دید را به کمتر از ۱۰ متر می رساند. بدون علائم راهنمایی، راننده باید مسیر را حدس بزند.

کریمی مشکلات را فقط جانی نمی داند: وقتی کامیون تصادف می کند یا آسیب می بیند، بار دیر می رسد و این یعنی خسارت ملی. این فقط مشکل راننده نیست، مشکل اقتصاد کشور است.

کارشناس حمل ونقل: زیرساخت ها با ترافیک همخوانی ندارد

به گفته سارا محمدی، کارشناس حمل ونقل، بسیاری از مسیرهای چهارمحال و بختیاری حتی استانداردهای حداقلی را ندارند: شیب های تند، قوس های غیراصولی، عرض کم و نبود شانه ایمن، ریسک واژگونی را برای خودروهای سنگین چند برابر می کند.

او معتقد است علائم ایمنی در نقاط حادثه خیز به شدت ناکافی است: در شب، خط کشی ها دیده نمی شود و چراغ چشمک زن وجود ندارد. راننده در تاریکی مطلق حرکت می کند.

محمدی راه حل را در «برنامه ریزی بلندمدت و تخصیص بودجه پایدار» می داند و تأکید می کند که نگاه مقطعی به ایمن سازی جاده ها کافی نیست.

۴۹ نقطه حادثه خیز؛ اعتبار بزرگ ترین مانع ایمن سازی

براساس اعلام امین قوامی، معاون راهداری استان ، تاکنون ۴۹ نقطه حادثه خیز و مستعد حادثه در محورهای استان شناسایی شده و ۱۳ نقطه در اولویت اصلاح قرار دارند. اما کوهستانی بودن منطقه و کمبود اعتبار، روند ایمن سازی را کند کرده است.

قوامی می گوید: تنها ۱۶ نقطه حادثه خیز تاکنون اصلاح شده. ۵۴ نقطه دیگر نیز در حال رفع خطر است، اما اجرای پروژه ها به تخصیص اعتبارات کافی وابسته است.

او از خرید ۴۵۰۰ تابلو ایمنی ، قرارداد خط کشی ۴۰۰ کیلومتر تا پیش از نوروز و تهیه ۳۱ دستگاه ماشین آلات جدید خبر داد، اما می پذیرد که این اقدامات کافی نیست.

تنگ پردنجان؛ گره کوری که ماهانه قربانی می گیرد

تنگ پردنجان، یکی از خطرناک ترین نقاط استان، ماهانه با چندین تصادف روبه رو است. برای اصلاح آن، ساخت پل بزرگ محور تنگ پردنجان – چلیچه نیازمند ۶۰۰ میلیارد ریال اعتبار است؛ اعتباری که هنوز تأمین نشده است.

بحرانی که بدون همکاری ملی حل نمی شود

بررسی های میدانی، روایت رانندگان و گفته های کارشناسان نشان می دهد که مشکلات جاده ای چهارمحال و بختیاری تنها با اقدامات محدود استانی حل نخواهد شد. این استان، شاهراه ترانزیتی کشور است و توسعه زیرساخت های آن باید در ردیف طرح های ملی قرار گیرد.

بدون هم افزایی میان وزارت راه، سازمان راهداری، استانداری، دانشگاه ها، و تخصیص بودجه ملی، وضعیت جاده ها بهبود نخواهد یافت.