تجربه سخت و دیدنی یک روز زندگی فضایی روزنامه نگار دیلی میل

به گزارش تین نیوز به نقل از ایسنا، دو فضانوردان ناسا که در ماه ژوئن به ایستگاه فضایی رفتند قرار بود فقط هشت روز مهمان این ایستگاه باشند اما آنها تا فوریه(حوالی بهمن ماه) به خانه نخواهند آمد.

به نقل از دیلی میل، «بوچ ویلمور»(Butch Wilmore) و «سونی ویلیامز»(Suni Williams) در ماه ژوئن با کپسول «استارلاینر»(Starliner) شرکت «بوئینگ»(Boeing) به پایگاه مداری رسیدند اما در نهایت مشخص شد برخی مشکلات به این معناست که این فضاپیما هنوز آماده پرواز کردن به سوی زمین نیست. این بدان معناست که آنها ممکن است مجبور باشند برنامه سخت گیرانه ایستگاه فضایی را شامل پیاده روی های فضایی، آزمایش های تحقیقاتی و تمرین های فیزیکی قوی در بهترین بخش سال تحمل کنند.

برای درک آنچه ویلمور و ویلیامز از سر می گذرانند، «جاناتان چادویک»(Jonathan Chadwick) گزارشگر دیلی میل داوطلب شد تا زندگی در ایستگاه فضایی بین المللی را روی زمین با استفاده از تجهیزات آژانس فضایی بریتانیا تقلید کند.

چادویک یک گزارش را از حضور در این محیط شبیه سازی شده نوشته است که در ادامه آن را می خوانیم.

شرایط شبیه سازی شده از غذای آب رسانی شده وحشتناک گرفته تا وضعیت سخت خواب نشان می دهد که چرا من صرف نظر از اینکه هر چقدر حقوق بگیرم، هرگز فضانورد نمی شوم.

در ایستگاه فضایی بین المللی، فضانوردان در محفظه های کوچکی به اندازه باجه تلفن به نام «ایستگاه های خواب» می خوابند که کمی مشابه کمدهایی به اندازه انسان است. هر کدام از محفظه ها حاوی یک کیسه خواب است که به دلیل گرانش کم فضا به دیوار بسته شده تا از شناور شدن آن جلوگیری شود. من نسخه خودم را ایجاد کردم که شامل یک کیسه خواب محصور در یک جعبه است. این محفظه در واقع یک مکان کاملا دنج را برای چرت زدن ایجاد می کند.

برنامه بعدی شست وشوی صبحگاهی است. این بخشی از زندگی در ایستگاه فضایی بین المللی است که کمتر انتظارش را داشتم. فضانوردان نمی توانند حمام یا دوش داشته باشند زیرا آب به جای فرود آمدن، شناور می شود. در عوض، آنها باید خود را با یک پارچه مرطوب تمیز کنند. این یعنی دوش صبحگاهی برای من وجود ندارد و در تمام روز بوی بدی خواهم داد.

آنها گفتند صبحانه مهم ترین وعده غذایی در روز است و مطمئنا شرایط اینجا تفاوتی با فاصله ۲۵۴ مایلی زمین ندارد. فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی عمدتا از غذاهای خشک شده در بسته بندی استفاده می کنند که باید پیش از مصرف در یک دستگاه آب رسانی شوند و در صورت نیاز حرارت ببینند.

به گفته ناسا، آب به عنوان محصول جانبی سلول های سوختی شاتل، یک منبع فراوان است اما غذای کم آب به کاهش وزن در ایستگاه فضایی کمک می کند.

در زمان صبحانه، ریختن شیر در یک کاسه به یک چالش در ایستگاه فضایی بین المللی تبدیل می شود. بنابراین درست مانند مسافران فضایی قهرمان ما، کورن فلکس های من از قبل با پودر شیر در یک کیسه کوچک بسته بندی شدند و تنها کاری که باید انجام دهم، اضافه کردن آب و مکیدن محتویات آن است. مخلوط شیر مزه آبکی دارد که طعم نیمه چرب آن را از بین نمی برد اما حداقل من قهوه فوری دارم تا حالم را خوب کند.

درست مانند فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی، بیشتر کار من در ایستگاه رایانه است اما باید با ورزش سنگین همراه شود. در فضا، عضلات و استخوان ها ممکن است ضعیف شوند زیرا در آنجا نیازی به کار سخت وجود ندارد. به همین دلیل است که ماموریت های فضایی طولانی برای سلامتی انسان بسیار نگران کننده هستند. ناسا می گوید که ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی حدود ۲.۵ ساعت در روز با دویدن روی تردمیل های مخصوص، وزنه زدن و فشار دادن پدال پا ورزش می کنند.

پس از کار کردن در ایستگاه رایانه، به سمت گیاهان می روم که شبیه به سیستم تولید سبزیجات در ایستگاه فضایی بین المللی است. این یک باغ فضایی است که به ساکنان امکان می دهد تا رشد گیاهان را در شرایط ریزگرانش مطالعه کنند.

برای شام، یکی از معروف ترین غذاهایی را امتحان می کنم که تا به حال در فضا خورده شده اما به نظرم این شهرت به دلایل اشتباهی به آن داده شده است.

در سال ۲۰۱۵، «تری ویرتز»(Terry Virts) فضانورد ایستگاه فضایی بین المللی یک عکس را از چیزبرگر فضایی خود منتشر کرد که شامل گوشت گاو، خردل، رب گوجه فرنگی و پنیر در نان تورتیلا بود. با نادیده گرفتن استفاده مشکوک او از کلمه برگر تلاش می کنم همچنان مشتاق باقی بمانم.

این غذا وحشتناک به نظر می رسد. درباره طعم آن باید بگویم افزودن رب گوجه فرنگی کمی عجیب بود اما به غیر از آن، نیمی از غذا بد نیست و مانند ارزان ترین گزینه از فهرست صبحانه «مک دونالد» به نظر می آید.

فکر می کنم به خاطر غذا باید سپاسگزار باشم زیرا «یوری گاگارین»(Yuri Gagarin) هنگام چرخش به دور زمین در سال ۱۹۶۱، گوشت پوره شده را از لوله های خمیردندان خورد.

ناسا مصرف الکل را در ماموریت های فضایی ممنوع اعلام کرده است زیرا فضانوردان باید در حالت آماده باش باشند و بتوانند به سرعت به هر شرایط اضطراری احتمالی واکنش نشان دهند.

پس از شام، فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی حدود یک ساعت وقت آزاد دارند تا استراحت کنند و به سرگرمی های خود بپردازند که می تواند گشت و گذار در شبکه مداری یا نواختن ساز باشد.

منظره پنجره اتاق خواب من چندان خیره کننده نیست. خوشبختانه، در اینجا روز شبیه سازی ایستگاه فضایی برای من به پایان می رسد و می توانم در تختخواب خودم بخوابم.

همیشه فکر می کردم بدترین چیز درباره فضانورد بودن، سفر وحشتناک با نیروی آتش به هوا با سرعت ۱۷ هزار مایل در ساعت است، اما همان طور که به نظر می رسد، وحشتناک بودن وعده های غذایی آب رسانی شده، کیسه خواب و تمرینات فیزیکی مداوم، زندگی روزمره در فضا دست کمی از آن سختی ندارد.