راه آهن استانبول-تهران-اسلام‌آباد، چین را به اروپا می دوزد
موافقت نامه های متعددی در زمینه تجارت و ترانزیت بین کشورهای اکو امضا شده اند، اما چالش هایی باعث شده اهداف اصلی سازمان هنوز به طور کامل محقق نشوند.
سازمان همکاری اقتصادی (ECO) که در سال ۱۹۸۵ توسط ایران، ترکیه و پاکستان تأسیس شد، اکنون با حضور ۱۰ کشور در حال گسترش همکاری های اقتصادی و حمل ونقل است. یکی از پروژه های مهم، احیای خط آهن ITI (استانبول-تهران-اسلام آباد) برای تسهیل تجارت در منطقه است.
به گزارش تین نیوز به نقل از فارس، در میانه تلاش های جهانی برای همگرایی اقتصادی و توسعه زیرساخت های ترانزیتی، سازمان همکاری اقتصادی (ECO) بیش از پیش در کانون توجه قرار گرفته است. این نهاد منطقه ای که در سال ۱۹۸۵ توسط ایران، ترکیه و پاکستان پایه گذاری شد، اکنون با حضور ۱۰ کشور، از آسیای میانه تا غرب آسیا گسترده شده و برنامه های جدی برای تقویت پیوندهای اقتصادی و حمل ونقلی میان اعضا دارد.یکی از محورهای اصلی این همکاری، ایجاد مسیرهای حمل ونقل پیوسته میان اروپا، غرب آسیا و جنوب آسیاست. در این میان، ایران به دلیل موقعیت ژئوپلیتیکی منحصربه فرد خود، نقشی محوری ایفا می کند.
خط آهن ITI (استانبول-تهران-اسلام آباد) که برای نخستین بار در سال ۲۰۰۹ راه اندازی شد، پس از چندین سال توقف به دلیل تحریم ها، نبود سرمایه گذاری و فقدان سیاست گذاری داخلی، اکنون با حمایت مجدد سه کشور در مسیر احیا قرار گرفته است. قرار است این مسیر که ۶۵۰۰ کیلومتر طول دارد، سفر کالا را تنها در ۱۱ روز از غرب ترکیه به مرکز پاکستان ممکن سازد.همزمان، چابهار به عنوان نقطه اتصال مهمی برای کشورهای محصور در خشکی آسیای مرکزی از جمله ازبکستان، تاجیکستان و قرقیزستان به بازارهای جهانی مطرح شده است.
این بندر که هند نیز در توسعه آن نقش دارد و قرارداد سرمایه گذاری 10 ساله دارد، فرصتی بی نظیر برای ارتقاء همکاری منطقه ای ایجاد می کند. حتی می توان با بندر گوادر پاکستان که بعضی ها آن را رقیب بندر چابهار می دانند، منافع برد-برد با اتصال ریلی برقرار کرد که این دو بندر به جای رقابت، به شکل مکمل عمل کنند.
موافقت نامه های متعددی همچون ECOTA، TTA و TTFA در زمینه تجارت و ترانزیت بین کشورهای اکو امضا شده اند، اما چالش هایی مانند ضعف زیرساخت، هماهنگ نبودن مقررات و عدم ثبات سیاست داخلی برای پیگیری کریدورهای ذیل این سازمان، باعث شده اهداف اصلی سازمان هنوز به طور کامل محقق نشوند.
با این حال، افزایش توجه اعضا به همکاری های زیرساختی، امیدها را برای رشد تجارت منطقه ای تقویت کرده است.در شرایطی که ۷ عضو اکو فاقد دسترسی مستقیم به دریا هستند، گسترش کریدورهای ترانزیتی و همکاری های بندری از اهمیت راهبردی بالایی برخوردار است.
ایران با ارائه مسیرهای متنوع زمینی و دریایی، به دروازه ای کلیدی برای ادغام اکو در زنجیره تأمین جهانی تبدیل شده است.به نظر می رسد با هماهنگی بیشتر اعضا، تسهیل قوانین گمرکی و سرمایه گذاری در حمل ونقل، سازمان اکو بتواند به نقطه اتکای تازه ای برای همگرایی اقتصادی منطقه ای تبدیل شود؛ مسیری که بی تردید از ایران می گذرد و نقش اصلی توسط کشور ما ایفا می شود.
