استفاده از سیستم های حمل ونقل هوشمند چه تاثیراتی بر کاهش انتشار گازهای گلخانه ای دارد؟

استفاده از سیستم های حمل ونقل هوشمند منجر به کاهش زمان سفر و در نتیجه کاهش انتشار دی اکسیدکربن می شود.

به گزارش تین نیوز به نقل از مرکز مدیریت راه های کشور، آمارها نشان می دهد که سیستم های حمل ونقل عامل انتشار حدود یک سوم گازهای گلخانه ای منتشرشده در جهان هستند. بنابراین کاهش سهم این سیستم می تواند تاثیری شگرف بر حفظ محیط زیست بگذارد. هوشمندسازی حمل ونقل منجر به مدیریت ترافیک، بهبود تحرک وسایل نقلیه، افزایش ایمنی، کاهش تراکم ترافیک، کاهش زمان سفر و به تبع آن کاهش مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه ای می شود.

 تاثیر سیستم حمل ونقل هوشمند بر محیط زیست

به طورکلی، راه های مختلفی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از شبکه حمل ونقل وجود دارد. به عنوان مثال با افزایش بهره وری سوخت خودرو از طرق مختلف مانند کاهش وزن آن، جایگزینی سوخت های فسیلی با سوخت هایی مانند اتانول که کربن کمتری دارند و استفاده از خودروهای الکتریکی می توان به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تا حد زیادی امیدوار شد. امروزه یک مولفه کلیدی دیگر برای تحقق این مهم تحت عنوان حمل ونقل هوشمند موردتوجه قرار گرفته است.

سیستم حمل ونقل هوشمند شامل مجموعه ای از دستاوردهای فناوری اطلاعات مانند سیستم های کنترل هوشمند تقاطع ها، نمایشگرهای هشداردهنده سرعت، سامانه اخذ خودکار عوارض جاده ای، تابلوهای هشداردهنده و خبری، سامانه ثبت خودکار تخلفات راهنمایی و رانندگی، سیستم اطلاع رسانی لحظه ای شبکه حمل ونقل، مسیریاب های مبتنی بر فاکتورهایی چون ترافیک و… است. این نوع سیستم ها بدون نیاز به حضور مستمر نیروی انسانی از بهره وری بالایی برخوردار هستند و در نتیجه منجر به بهبود کیفیت زندگی و مدیریت صحیح ترافیک می شوند. کنترل ترافیک با استفاده از این ابزار، مصرف انرژی و انتشار دی اکسیدکربن را تا حد قابل توجهی کاهش می دهد.

راهکارهای کاهش گازهای گلخانه ای چیست؟

مطالعات نشان داده اند که اگر با استفاده از ابزارهای کنترل ترافیک هوشمند در خطوط ویژه بتوانیم عبور اتوبوس های شهری و تاکسی ها را در اولویت قرار دهیم، زمان سفر کاهش و جریان ترافیک تندتر می شود. در نتیجه به کاهش مصرف سوخت و انتشار آلاینده ها دست می یابیم. علاوه براین، سایر دستاوردهای شبکه هوشمند جاده ای نیز می توانند در این مسیر موثر واقع شوند. به عنوان مثال، درگاه های پرداخت اتوماتیکی که در انتهای بزرگراه ها نصب می شوند به دوربین هایی مجهز هستند که از پلاک وسایل نقلیه هنگام عبور از درگاه عکس گرفته و مقدار عوارض خودرو را باتوجه به مسافت طی شده به پلاک خودرو اختصاص می دهند. بدین ترتیب دیگر خبری از صف های کند خودروها هنگام خروج از بزرگراه ها برای پرداخت عوارض نیست و جریان ترافیک سیر عادی خود را طی می کند.

علاوه براینها، استفاده از خودروهای خودمختار برای انتقال مواد و کالا از نظر زمان انتقال، تحویل و صف می تواند نسبت به رویکرد موجود بهره وری بیشتری داشته باشد. در کل باید بگوییم که طبق مطالعات انجام شده، با استفاده از سیستم های حمل ونقل هوشمند می توان میزان مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه ای را 5 تا 15 درصد کاهش داد.

در واقع، در اثر سوختن هر لیتر بنزین تقریباً 23/2 کیلوگرم دی اکسیدکربن تولید می شود. با این حساب اگر تعداد خودروهای عبوری و زمان سفر آن ها در یک مسیر مشخص را بررسی کنیم، می توانیم حجم دی اکسیدکربن منتشرشده در مسیر موردنظر را تخمین بزنیم که قطعاً عدد قابل توجهی خواهد شد. حال اگر با راهکارهای گفته شده از جمله هوشمندسازی سیستم جاده ای بتوانیم از بار ترافیک و زمان سفر بکاهیم، در حقیقت از انتشار حجم زیادی از آلاینده ها جلوگیری کرده ایم.

در دنیای امروز، کلان شهرها با مشکلاتی از قبیل مصرف بی رویه انرژی، آسیب های جسمی، روحی و مالی ناشی از تصادفات جاده ای، اتلاف وقت و مشکلات زیست محیطی مواجه هستند. از این رو، مدیران شهری به دنبال راهکاری برای مقابله موثر با آن ها می باشند. هوشمندسازی شبکه حمل ونقل یکی از این راهکارها است. هوشمندسازی سیستم حمل ونقل منجر به جمع آوری، پردازش و توزیع داده های ترافیکی به منظور ارتقای ایمنی، صرفه جویی اقتصادی و کاهش آلاینده های زیست محیطی می شود.

شایان ذکر است که هوشمندسازی فقط مختص شبکه های جاده ای نیست، بلکه در شیوه های هوایی، دریایی و راه آهن نیز قابل اجرا است؛ به گونه ای که ضمن حفظ ایمنی و بهبود کارایی، ارزان تر از رویکردهای موجود نیز تمام شود. بنابراین با یک بار اختصاص بودجه برای فراهم کردن زیرساخت های یک شبکه هوشمند حمل ونقل می توان برای یک عمر از کارایی و صرفه اقتصادی آن بهره برد. به خصوص که با کاهش مصرف انرژی نیز نقشی پررنگ از نظر اقتصادی ایفا خواهد کرد و مهمتر از هر چیزی محیط زیست ما را سبزتر نگاه خواهد داشت.