در حالی در چند ماه اخیر زمزمه هایی از سوی برخی مسئولان استان مازندران از جمله استاندار برای توسعه راه آه شرق به غرب این استان صورت گرفته و سید محمود حسینیپور نوری در مراسمی گفته است «بنا داریم خطوط ریلی در این استان را هر چه سریع تر توسعه دهیم»، برخی کارشناسان حمل و نقل معتقدند توسعه راه آهن مسافری در شمال کشور توجیه اقتصادی ندارد.
اینکه راه آهنی چند سال پس از افتتاح کاربرد نظامی و لجستیکی پیدا کند امری است طبیعی اما این ادعا که تصمیم به احداث راه آهن در ایران از ابتدا به امر خارجی و در خدمت آنها بوده درست به نظر نمی رسد.
در سالهای اخیر هزینه های بسیار زیادی در حوزه زیر ساختهای حمل و نقل کشور انجام شده اما در کمال تعجب مشاهده می کنیم نه تنها میزان تصادفات دهشتناک کمتر نشده بلکه رشد محسوسی هم داشته است.
بررسی اهداف اجرایی برنامه میانمدت راه آهن/ قسمت 55
از برنامه اول پنج ساله توسعه راه آهن قرار بر این بود که همه ساله 100 کیلومتر خط صنعتی- تجاری ساخته شود. با وجود تهیه فهرست هایی از خطوط مزبور برای اجرا در ابتدای هر برنامه، به دلیل جدی نگرفتن این موضوع، راه آهن هرگز به اهداف تعیین شده دست نیافته است.
پروژه ای که نتواند سرمایه گذاری انجام شده را برگرداند نباید انجام بشود و دولت وظیفه ندارد مال ملت را خرج راه آهنی کند که نه مسافر زیادی دارد و نه بار جذابی.
الگوی توسعۀ درونزای ایرانی، نه به شیوۀ خصوصی-کاپیتالیستی غربی، بلکه با شیوۀ تصدیگری دولتی پیاده شد و همین ویژگی بندبند اقتصاد و سیاست ایران جدید را رقم زد، با همۀ مشکلات حلناشدنی بعدی آن.