با توجه بر ماموریت صنعت حمل و نقل، بدیهی است که اولویت آن دانش فنی نگهداری و تعمیرات است. دانش فنی تولید ربطی مستقیمی به صنعت حمل و نقل ندارد. باید بین ماموریت شرکتی که در صنعت حمل و نقل فعال است با شرکتی که در صنعت ماشین سازی ( لکوموتیو ، واگن ، قطار) یا قطعه سازی[5] کار می کند، فرق بگذاریم.
یکی از تاکیدات مهم رهبر معظم انقلاب اسلامی به مجلس شورای اسلامی و نمایندگان محترم، پرهیز از ورود در کار اجرا و هشدار دادن نسبت به خطرات عدم توجه به این آسیب اساسی بوده است.
تنها راه ممکن برای تسریع در کاهش مصرف سوخت های فسیلی، اعمال مالیات بر کربن است تا تولید کنندگان مربوطه، بخشی از هزینه های جانبی را خود تقبل و تامین کنند.
با سامان یافتن بخش ریلی علاوه بر کاهش مصرف انرژی و آلایندگی، تلفات جاده ای کاهش می یابد، بستر آمایش سرزمین و توزیع جمعیت و ... فراهم می شود، وابستگی به ناوگان هوایی و جاده ای کاهش و تولید صنایع و اشتغال رونق گرفته و تقاضای بهره وری و فناوری گسترش می یابد.
هر چند که عملکرد مجموعه کارخانجات بازسازی لکوموتیو طی قریب 23 سال فعالیت و با توجه به جمیع شرایط قابل دفاع می باشد؛ ولی جا دارد با اتخاذ رویکردها و سیاست های با ثبات و مبتنی بر مدیریت دارایی و بهره وری سرمایه نه تنها در کشور به جایگاه عالی تر برسد بلکه در منطقه نیز نقش آفرینی موثر نماید.
اگر بخواهیم بدانیم که یک شرکت تولیدی قابلیت طراحی و مهندسی دارد و «ماشین ساز» است یا فقط یک کارگاه مونتاژ نهایی است [9]، کافیست جستجو کنیم که آیا تمهیدات و تجهیزات لازم برای تست صحه گذاری طراحی - به عنوان ابزار یکپارچه سازی ماشین - را در اختیار دارد یا خیر؟
مهمترین راهکار راه آهن برای برون رفت از شرایط فعلی، همکاری و همگامی با بخش غیر دولتی است تا به این واسطه گامی به سوی بسط ید این بخش در صنعت ریلی و ایجاد اصلاحات حکمرانی در این حوزه برداشته شود.