◄ رازهای سفر در شیلی؛ بهترین راه برای جابه‌ جایی بین شهرها کدام است؟

حمل و نقل در شیلی

• حمل و نقل جاده ای

شیلی دارای 85983 کیلومتر بزرگراه است، که به دنبال کاهش شبکه ریلی در شیلی حمل و نقل جاده ای مهمترین راه برای رسیدن به دیگر نقاط شیلی است؛ جابجایی مسافران در بین شهرهای شیلی با سیستم اتوبوس عمومی سانتیاگو با نام Transantiago، انجام می شود.

به گزارش تین نیوز از شبکه بزرگراهی این کشور، ۲۱٬۲۸۹ کیلومتر آن سنگ فرش و آسفالت شده و طبق آمار سال ۲۰۲۰، حدود ۶۴٬۶۹۵ کیلومتر جاده خاکی است.

با توجه به کاهش شبکه ریلی در شیلی، حمل ونقل جاده ای به مهم ترین شیوه جابه جایی در این کشور تبدیل شده است. بیشتر مسافران بین شهری با استفاده از سیستم حمل ونقل عمومی اتوبوس های سانتیاگو، موسوم به Transantiago، سفر می کنند.

سیستم اتوبوس سراسر کشور را، از آریکا تا سانتیاگو (یک سفر 30 ساعته) و از سانتیاگو تا پونتا آرناس (حدود 40 ساعت، با تغییر در اوسورنو) پوشش می دهد. همچنین خدمات بین المللی به اکثر کشورهای دیگر در آمریکای جنوبی وجود دارد.

سرویس دهی در مسیرهای طولانی تر معمولاً توسط اتوبوس های نیمه کاما (صندلی های درازکش) یا کاما (خواب رو) و اغلب به صورت دوطبقه انجام می گیرد.

سیستم حمل ونقل عمومی سانتیاگو در سال ۲۰۰۷ راه اندازی شد. در این سیستم، شبکه اتوبوسرانی با قطار برقی Biotren در شهر کنسپسیون (Concepción) یکپارچه شده و مسیرهای ویژه ای برای حق تقدم عبور اتوبوس ها اختصاص یافته است.

• حمل و نقل ریلی

شبکه ریلی شیلی توسط شرکت دولتی Empresa de los Ferrocarriles del Estado (EFE) اداره می شود. این شرکت در سال ۲۰۰۵ یک برنامه سرمایه گذاری بزرگ را به پایان رساند.

سیستم ریلی در گذشته از آریکا در شمال تا پورتو مونت در جنوب کشور امتداد داشت، اما به دلیل شرایط جغرافیایی و رشد سایر شیوه های حمل ونقل، بخش زیادی از این شبکه تضعیف شد. مدت زمان سفر با قطار معمولاً بیشتر از اتوبوس است و از نظر راحتی نیز تفاوت چشمگیری ندارد؛ ضمن آنکه قیمت ها اغلب رقابتی نیستند.

حمل ونقل ریلی باری نیز در رقابت با صنعت حمل ونقل جاده ای قرار گرفته است و اتحادیه های رانندگان کامیون نفوذ قابل توجهی در این زمینه دارند.

در حال حاضر خط شمالی راه آهن خارج از سانتیاگو عملاً مورد استفاده قرار نمی گیرد، هرچند بستر آن هنوز باقی مانده است. خط جنوبی تا Puerto Montt ادامه دارد و بخش Temuco تا Puerto Montt که در سال ۱۹۹۲ متروکه شد، پس از بازسازی با هزینه ۴۴ میلیون دلار در سال ۲۰۰۵ دوباره راه اندازی گردید؛ با این حال در حال حاضر تنها بخش Victoria تا Temuco فعال است.

مطالعاتی درباره ساخت خط پرسرعت بین والپارایسو و سانتیاگو انجام شده است، حتی طرح هایی برای استفاده از قطارهای مگلو مطرح بوده، اما هنوز به مرحله اجرا نرسیده است.

شیلی همچنین توسط خط ریلی با عرض ۱۰۰۰ میلی متر از آریکا تا لاپاز (بولیوی) متصل است و با کشور پرو از طریق اتصال آریکا–تاکنا امکان سفر ریلی فراهم است. خط راه آهن ترانس آند مرکزی که شیلی را به آرژانتین متصل می کرد، از سال ۱۹۸۴ متروکه شده است.

با این حال، برنامه ای ملی تحت عنوان "شیلی روی ریل" در حال اجراست که هدف آن توسعه حمل ونقل ریلی در ده منطقه کشور است. طبق این برنامه، تا سال ۲۰۲۷ بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر خطوط ریلی مسافربری با ظرفیت ۱۵۰ میلیون مسافر در سال فعال خواهد شد.

• حمل و نقل هوایی

حمل ونقل هوایی در شیلی از اهمیت بالایی برخوردار است. اداره کل هوانوردی غیرنظامی شیلی (DGAC) در مارس ۱۹۳۰ تأسیس شد و دفتر مرکزی آن در Providencia، سانتیاگو قرار دارد.

بزرگ ترین شرکت هواپیمایی این کشور، LATAM Airlines است که در سال ۲۰۱۲ با ادغام LAN Airlines و TAM Airlines تأسیس شد. این شرکت اکنون مالک ۱۱ شرکت هواپیمایی در کشورهای مختلف از جمله آرژانتین، برزیل، کلمبیا، اکوادور، پاراگوئه و پرو است. دفتر مرکزی LATAM در سانتیاگو قرار دارد و از فرودگاه بین المللی سائو پائولو گوارولوس و فرودگاه بین المللی کومودورو آرتورو مرینو بنیتز به عنوان قطب های اصلی استفاده می کند.

این شرکت در بورس نیویورک، بورس سانتیاگو و بورس سائو پائولو سهام دارد. سهامداران اصلی آن شامل گروه کوئتو (۲۱٪)، دلتا ایرلاینز (۲۰٪) و هواپیمایی قطر (۱۰٪) هستند.

فرودگاه آرتورو مرینو بنیتز در سال ۲۰۱۴ به بیش از ۱۶ میلیون مسافر خدمات ارائه داد و حدود ۶۰٪ ترافیک هوایی داخلی و ۹۸٪ ترافیک بین المللی شیلی از طریق این فرودگاه انجام می شود. برنامه توسعه این فرودگاه شامل ساخت ترمینال بین المللی جدید و تبدیل ترمینال فعلی به داخلی است و ظرفیت آن به ۳۰ میلیون مسافر افزایش خواهد یافت.

فرودگاه های بین المللی

• آنتوفاگاستا – فرودگاه بین المللی سروو مورنو

فرودگاه بین المللی سروو مورنو (Cerro Moreno International Airport) یک فرودگاه همگانی با کد یاتا ANF است که یک باند فرود آسفالت دارد و طول باند آن ۲۵۹۹ متر است و در ارتفاع ۱۳۹ متری از سطح دریا واقع شده است.

• کنسپسیون – فرودگاه بین المللی کریل سر

فرودگاه بین المللی کریل سر (Carriel Sur International Airport) یک فرودگاه همگانی با کد یاتا CCP است که یک باند فرود آسفالت دارد و طول باند آن ۲۳۰۰ متر است. این فرودگاه در شهر کنسپسیون، قرار دارد و در ارتفاع ۸ متری از سطح دریا واقع شده است.

• پرتو مونت – فرودگاه ال تپوال

فرودگاه صحرایی ال وال (El Valle Field) یک فرودگاه همگانی است که یک باند فرود دارد و طول باند آن ۴۷ متر است. این فرودگاه در کشور جمهوری دومنیکن قرار دارد و در ارتفاع ۹ متری از سطح دریا واقع شده است.

• پونتا آرناس – فرودگاه بین المللی پرزیدانت کارلوس ایبانیز دل کامپو

فرودگاه بین المللی پرزیدانت کارلوس ایبانیز دل کامپو (Presidente Carlos Ibáñez del Campo International Airport) یک فرودگاه همگانی و نیروهای دفاعی شیلی با کد یاتا PUQ است که یک باند فرود بتن و آسفالت دارد و طول باند آن ۱۶۷۸ متر است و در ارتفاع ۴۲ متری از سطح دریا واقع شده است.

• سانتیاگو – فرودگاه بین المللی کومودورو ارتورو مرینو بنیتز

فرودگاه بین المللی سانتیاگو (Santiago International Airport) که با نام های فرودگاه بین المللی کومودورو ارتورو مرینو بنیتز (Arturo Merino Benitez International Airport) و فرودگاه نوو پوداهوئل (Nuevo Pudahuel Airport) نیز شناخته می شود، در ۱۵ کیلومتری شمال غربی مرکز شهر سانتیاگو قرار دارد و بزرگ ترین و پر رفت و آمدترین فرودگاه شیلی به شمار می رود.

علاوه بر پروازهای داخلی، از این فرودگاه پروازهایی به مقاصد متعدد در آسیا، اروپا، آمریکا و اقیانوسیه صورت می گیرد. برخی از این مقاصد شامل پاریس، رم، لندن، دبی، مادرید و سیدنی می شوند. همچنین این فرودگاه در سال ۲۰۱۱ به عنوان یکی از شلوغ ترین فرودگاه های آمریکای لاتین معرفی شد.

این فرودگاه یک فرودگاه همگانی و نظامی - مسافربری با کد یاتا SCL است که یک باند فرود آسفالت دارد و طول باند آن ۳۸۰۰ متر است. این فرودگاه در کشور شیلی قرار دارد و در ارتفاع ۴۷۴ متری از سطح دریا واقع شده است.

حمل و نقل شهری در سانتیاگو

حمل و نقل عمومی در کشور شیلی به خصوص در شهر سانتیاگو، بسیار به صرفه و قابل دسترسی است. هرچند در اواخر بهار و تابستان، هزینه بلیت اتوبوس افزایش می یابد اما خرید بلیت اتوبوس بصورت پیش خرید شامل تخفیف های ویژه است. سیستم حمل ونقل عمومی سانتیاگو ترکیبی از اتوبوس، تاکسی و مترو است.

• هزینه بلیت اتوبوس: حدود ۷۰۰ پزو شیلی (معادل حدود ۶۴۰ ریال)

• بلیت ماهانه: ۳۰٬۰۰۰ پزو شیلی

• هزینه تاکسی: ۳۰۰ پزو شیلی ورودی + ۷۵۰ پزو برای هر کیلومتر

• هزینه یک لیتر بنزین: حدود ۷۶۰ پزو شیلی

مترو

مترو سانتیاگو (Metro de Santiago) یک سیستم حمل و نقل سریع است که به شهر سانتیاگو، پایتخت شیلی خدمات رسانی می کند. مترو سانتیاگو نخستین خط خود را در ۱۵ سپتامبر ۱۹۷۵ افتتاح کرد و اکنون دارای ۷ خط، ۱۴۳ ایستگاه و ۱۴۹ کیلومتر طول مسیر است. این مترو روزانه حدود ۲.۵ میلیون مسافر را جابه جا می کند و یکی از پرترددترین شبکه های حمل ونقل سریع در آمریکای جنوبی است.