استفاده از راهآهن برای حمل بار و مسافر در مسافتهای طولانی با مزایایی همچون ظرفیت انبوه، مصرف انرژی و آلودگی کم، نرخ کرایه پایین و ایمنی بالا نسبت به سایر شقوق حملونقل، بهعنوان یک وسیله ایمن و با صرفه ارتباطی شناخته میشود. صنعت حملونقل ریلی توانسته فرآیند توسعه پایدار را در کشور تحت تاثیر قرار دهد و در این جریان خود نیز طبیعتا با پیشرفت تکنولوژی و تغییر تقاضا دچار تحول شود. اگر صنعت حملونقل از مکانیزم اجرایی صحیحی برخوردار باشد میتواند بهعنوان عاملی موثر در توسعه تجارت، تثبیت قیمتها، توسعه منابع کمیاب، افزایش رقابت، توزیع مناسب و بهینه نیرویکار و گسترش و توسعه صنعت گردشگری ظاهر شود. یکی از بخشهای اصلی حملونقل در سیستم زمینی و ریلی جابهجایی مسافر است.
در یک سیستم حملونقل از جمله شبکه ریلی، هدف اصلی انتقال محموله از یک نقطه به نقطه دیگر است. این محموله میتواند بار یا انسان باشد. عملیات انتقال محموله در چرخه حیات خود از مراحل مختلفی نظیر «قبول سفارشات»، «برنامهریزی حملونقل»، «مدیریت بارنامهها»، «تشکیل و آرایش قطار»، «انتقال فیزیکی»، «تعویض بوژی»، «ردیابی و مانیتورینگ قطارهای برنامهای»، «زمانبندی حرکت قطارها»، «تخلیه و بارگیری»، «توزین»، «تحویل» عبور میکند
یک کارشناس حملونقل از سرمایهگذاری اندک در امور ناوگان طی ده سال گفت؛
سرمایهگذاری از سال 1384 لغایت پایان سال 1393 در امور ناوگان (واگن باری، واگن مسافری، لکوموتیو) طبق کتاب آمار رسمی سالنامه آماری سال 1393 منتشره در تابستان سال 1394 از طرف معاونت برنامهریزی و اقتصاد حملونقل راهآهن زنگ خطر توقف قطار سرمایهگذاری در امور ناوگان را به صدا در آورده است که کاملاً از این آمار میتوان نتیجه گرفت که برای حل مشکل باید تصمیمگیری را فراتر از راهآهن و وزارت راه و شهرسازی برد و به عنوان یک بحران در این صنعت به دولت و مجلس شورای اسلامی اعلام کرد.
حملونقل چندوجهی یکی از مصادیق گسترش زیرساختهای مورد نیاز برای توسعه خدمات تجارت خارجی و ترانزیت، است. حملونقل ترکیبی در هر کشور حلقه واسط صنایع آن کشور است که چرخ تولید را به حرکت درآورده و موجبات توسعه اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی را فراهم میسازد.