سخن سردبیر
اگر به مردم مراجعه کنیم شاید حمل‌ونقل بهتری داشته باشیم
تین‌نیوز| مسعود مهاجر: اجرای برجام به دست‌انداز بیافتد یا طول بکشد یا اینکه در کوتاه‌ترین زمان به بار بنشیند و نتایج آن آشکار شود. برای بخش حمل‌ونقل فرقی نمی کند. ما آنچنان در زیربخش‌های حمل‌ونقلی کشور دچار نقصان، کمبود و واپس ماندگی شدهایم که در کوتاه مدت هیچ کارشناسی نمی‌تواند برای آن نسخه مناسبی بنویسد. علاوه بر این اعتباراتی که برای بهبود وضعیت حمل‌ونقل جاده‌ای، هوایی و ریلی مورد نیاز است. آنچنان بالاست که ارقام‌اش در ردیف برنامه‌های عمرانی با تبصره‌های بودجه کل کشور جای نمی‌گیرد!
اگر از اظهارنظرهای احساسی که در همه زمینه‌ها مطرح می‌شود و حال همه‌مان را می‌گیرد صرف‌نظر کنیم و به‌صورت جدی، بی‌طرفانه و در عین حال مهربانانه به مسائل نگاه کنیم، خواهیم فهمید که مهم‌ترین عامل عقب‌ماندگی ما با کمبود مالی دولت است و یا زیاده‌خواهی در همه سال‌های سه دهه اخیر بخش حمل‌ونقل هیچ‌وقت اعتبارات مناسبی برای رشد در اختیار نداشته و طول کشیدن ساخت فرودگاه جدید تهران (بیش از 40 سال) و ساختن جاده 150 کیلومتری تهران-شمال (بیش از 20 سال) از پیامدهای روشن آن بوده است .
در سال‌های اخیر هم وضعیت بودجه‌ریزی برنامه‌های وزارت راه و شهرسازی در موقعیتی نبوده است که چیزی فراتر از هزینه‌های جاری در اختیار مدیران قرار دهد تا بتوانند یکی از هزاران مشکل حمل‌ونقل کشور را از سر راه بردارند. کما اینکه جمع بندی ماهنامه (سرمقاله شماره هیجدهم) از وضعیت طرح‌ها هم نشان می‌دهد که در طول سال 1394 در هیچ یک از زیربخش‌های جاده‌ای، ریلی، هوایی و دریایی، کار مشخصی انجام نگرفته و بهبودی به‌دست نیامده است .
تردیدی وجود ندارد که مسائل موجود باید هر چه زودتر از میان برداشته شود جرا که دامنه مشکلات به تدریج در دایره تحمیل مردم فراتر می‌رود. دیگر به‌هیچ عنوان نمی‌توان تاخیرات پروازی را توجیه کرد. دریافت جریمه نقدی هم چیزی را تغییر نمی‌دهد. ناوگان مناسبی در اختیار شرکت‌های هواپیمایی نیست و درآمد این شرکت‌ها هم در حدی نیست که بتوانند حتی در درازمدت به وضعیت برسند که تغییر محسوسی در کیفیت خدمات و نوسازی ناوگان‌ها بدهند .
قطارهای‌مان بیش از اندازه کند می‌روند و در نتیجه مردم هم از هواپیما دل کنده‌اند و هم از قطار و تنها راهی که برای رفت و آمد در سطح کشور بزرگ‌مان برایشان باقی مانده جاده است. انتخاب هم، وسیله نقلیه شخصی است. اما فراوانی خودروهای شخصی در جاده‌ها مسیر را برای عبور کامیون‌ها و محمولات بازرگانی تنگ کرده است. همانطور که یافتن یک فضای کوچک برای پارک خودرو در خیابان‌های تهران ناممکن شده در برخی از محورها فضایی برای عبور کامیون‌های بزرگ باقی نمانده است . به‌خصوص می‌بینیم که پلیس راه در اغلب اوقات برای مقابله با شلوغی‌های جاده از حرکت ناوگان‌های
بازرگانی و ترانزیتی جلوگیری به عمل می‌آورد .
در جاده‌ها هم وضعیت بهتری وجود ندارد. تعداد کامیون‌های موجود در جاده‌ها دو برابر تقاضای بار است و با در نظر گرفتن یک سربار بودن کامیون‌ها توان این ناوگان حتی از سطح یک‌چهارم ظرفیت کلی هم پایین‌تر می‌ماند. هیچ بنگاه بزرگ و قابل اعتمادی در بخش‌های مسافری و باربری باقی نمانده و ناوگان‌ها کلا به صورت تک مالکی یا اندازه خودروهای شخصی هم معضلی لاینحل است. تازه تصمیم دولت برای بالا بردن ظرفیت تولید خودرو در داخل ( حتی اگر سی‌درصد آن نیز به خارج صادر شود، در کمتر از یک دهه موجب خواهد شد که سرعت سیر وسایل نقلیه جاده به سطوح غیرقابل تحملی پایین بیاید
و اقتصاد حمل بار و مسافر را به کلی از چشم بیندازد .
نتیجه این که مشکلات‌مان رفع نمی‌شود مگر آن که اعتبار کافی برای انجام پروژه‌ها و گسترش و بهبود ناوگان‌ها فراهم شود و طبعا وقتی از دست دولت بر نمی‌آید از طریق مراجعه مستقیم به مردم و جمع‌آوری منابع مالی سرشاری که اکنون به زرق بی مالیات و بدون نیاز به کار و زحمت بسیاری از خانوارها مبدل شده است . یادمان باشد که در جاده‌ها همه ابزارهای حمل‌ونقلی با سرمایه بخش خصوصی فراهم شده است و کار مشکلی نیست که بخشی از این سرمایه‌ها را به صنعت هواپیمایی با شبکه ریلی کشور هدایت کنیم .
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تین نیوز در وب منتشر خواهد شد.
تین نیوز نظراتی را که حاوی توهین یا افترا است، منتشر نمی‌کند.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.
انتشار مطالبی که مشتمل بر تهدید به هتک شرف و یا حیثیت و یا افشای اسرار شخصی باشد، ممنوع است.
جاهای خالی مشخص شده با علامت {...} به معنی حذف مطالب غیر قابل انتشار در داخل نظرات است.