◄ خصوصی‌سازی ریلی با شرکت‌هایی که برای راه‌آهن و کارکنان خود مشکل می‌آفرینند
اگر ادعا کنیم که بخش خصوصی رغبت و تمایل موثری برای شرکت در پروژه‌های ریلی ندارد (که ندارد) چون توقعات آن، سوددهی و ایجاد ارزش‌افزوده و...برآورده نمی‌شود، ولی از انتظارات به حق طرف مقابل این مشارکت کلان اقتصادی، هیچ سخنی به‌میان نیاوریم، در حقیقت، از انتظارات سوی دیگر یک مشارکت اقتصادی استراتژیک، چشم‌پوشی کرده‌ایم و این بدین معناست که از اساس، قید مشارکت را زده‌ایم.
وقتی سخن از مشارکت دوبخش خصوصی و دولتی می شود( public and private partnership ) بهتر است، مانند هر مشارکت دیگری، سود و بهره طرفین (دو سوی مشارکت) محاسبه و در نظر گرفته شود.
این مطلب را احمد خوشنودی کارشناس حوزه حملونقل و از کاربران تین‌نیوز، در قالب پیامی در خصوص اظهارات سید هرمز قطبی رئیس کارگروه سیروحرکت و ایمنی انجمن صنفی شرکتهای حملونقل ریلی و خدمات وابسته نوشت که به تین‌نیوز، درباره حضور بخش خصوصی در حوزه ریلی گفته بود: «به نظر من این حضور در حد انتظار نبوده است. موانع زیادی در این حوزه وجود دارد که اجازه نمی‌دهد بخش خصوصی به‌اندازه مورد انتظار به این حوزه وارد شود که مهم‌ترین آن فاصله زیاد هزینه و درآمد است. هدف بخش خصوصی از ورود به یک کسب‌وکار به‌دست آوردن سود بیشتر است. در صورتی که این سود از فعالیتی به دست نیاید؛ رغبتی هم برای ادامه کار نشان نخواهد داد. مشکلات فعالان صنعت ریلی در زمینه خرید ارزی قطعات و پرداخت بیمه شرایطی را به‌وجود می‌آورد که ورود فعالان اقتصادی به این بخش حمل‌ونقلی را سخت میکند.»
به گزارش تین‌نیوز، خشنودی در ادامه پیام خود تاکید کرد: شاید شرایط اکنون سرمایه‌گذاری در بخش ریلی، برای بخش خصوصی، رغبت و میل لازم را ایجاد نکند، ولی طرف دیگر این مشارکت، یا معامله ( راه‌آهن ایران) چه می شود؟
وی افزود: اگر ادعا کنیم که بخش خصوصی رغبت و تمایل موثری برای شرکت در پروژه‌های ریلی ندارد (که ندارد) چون توقعات آن، سوددهی و ایجاد ارزش‌افزوده و...برآورده نمی‌شود، ولی از انتظارات به حق طرف مقابل این مشارکت کلان اقتصادی، هیچ سخنی به‌میان نیاوریم، در حقیقت، از انتظارات سوی دیگر یک مشارکت اقتصادی استراتژیک، چشم‌پوشی کرده‌ایم و این بدین معناست که از اساس، قید مشارکت را زده‌ایم.
این کارشناس در بخش دیگری از پیام خود تصریح کرد: مسئله برون‌سپاری یا Out Sourcing خدمات بخش دولتی به بخش خصوصی، همواره ذهن تئوریسین‌های اقتصادی دنیا را از گذشته و تا هنوز به‌خود معطوف داشته است.
وی گفت: بیزنس پلن‌ها و بیزنس مدل‌های موفق بسیاری در این زمینه مطرح است که بنگاه‌های بزرگ اقتصادی دنیا در بدترین شرایط مالی را از خطر ورشکستگی و حذف از صحنه رقابت نجات داده است و این مهم به عهده متخصصان امر اقتصاد و تجارت (متخصصان و کارشناسان ارشد تجارت الکترونیک و معماری سازمانی) است تا به راه‌حلی برای اصلاح ساختار معیوب این بنگاه استراتژیک و حساس که میزان موفقیت یا شکست آن، در دنیا، ملاک و متر و سنجه اصلی توسعه است، بیندیشند.
وی افزود: متخصصان و فعالان عرصه حملونقل، موکداً در مورد نوع سرمایه‌گذاری در حملونقل ریلی، تاکید می‌کنند که «سرمایه‌گذاری در حملونقل ریلی» قطعا، سرمایه‌گذاری بلند مدت است. بنابراین شرکتهای خصوصی با اولاً بنیه مالی قوی و ثانیاً با توان فنی و علمی بالا، باید وارد این کارزار شوند، نه شرکت‌هایی که سرمایه‌شان، حتی کفاف پرداخت دو ماه حقوق را نمی‌دهد (میزان سرمایه) و در نهایت به‌جای کمک به گردش چرخ‌های صنعت ریلی، هم برای راه‌آهن مشکل می‌آفرینند و هم برای خودشان و پرسنل‌شان.
خشنودی در بخش دیگری از پیام خود خاطرنشان کرد: سوال مهم اینجاست که حداقل سرمایه مالی قابل دسترس یک شرکت خصوصی برای ورود به مشارکت با راه‌آهن چه از نظر ریالی و چه سرمایه‌های موجود شرکت، باید چه میزان باشد؟
وی گفت: آیا می‌توان به‌طور مثال با پول حاصل از فروش یک سوپر مارکت، یک آپارتمان در شهر تهران، و...و با امید به استفاده از سرمایه‌های ریلی دولتی کشور وارد مشارکت شد؟ چند شرکت خصوصی با شرایط گفته شده در مشارکت فعال با بخش ریلی دولتی سراغ دارید؟
این کارشناس با بیان اینکه بخش دولتی در دنیا، به سه دلیل اصلی اقدام به برون‌سپاری منابع خود میکند، گفت: یکی اینکه مدیریت موثر منابع توسط خودش، معمولا ممکن نیست، دلیل دیگر برای پول و وارد کردن ثروت به بخش‌های مختلف است و سوم بازاریابی و تجاری‌سازی برای کسب ثروت که اصولاً از عهده بخش دولتی خارج است.
وی با طرح این پرسش که کدام‌یک از شرکتهای طرف قرارداد راه‌آهن کشور، این شرایط را دارند تا بخش دولتی، منابعش را به آنها بسپارد؟ اظهار کرد: ما اگر از بخش خصوصی، صحبت می‌کنیم، باید منظور دقیق خود را از آن، شرایط آن و حداقل استانداردهای آن(مثل توان مالی مناسب) ذکر کنیم، بخش خصوصی در صنعت خودروسازی ما، نمونه بارز بخشی است که دائما و به‌علت عدم توانایی در رقابت، دست کمک و امداد خواهی به‌سوی دولت دراز کرده و این در تعریف بخش خصوصی استاندارد نمی‌گنجد.
وی افزود: مسئله مهم دیگر، مقایسه توسعه زیرساخت‌های ملی کشور، با پرداخت یارانه است. اگر تصور شود که این ملت و این کشور، به‌جای توسعه صنعت و تکنولوژی خود، به‌جای رشد اقتصادی و رفع بیکاری و مهار رکود و تورم(حتی با تحمل سخت‌ترین جراحی اقتصادی)، باید به راهکارهای اولیه و مسکن‌های مقطعی بی‌حاصلی، مانند پرداخت یارانه، آنهم نه به صنعت، که به «مردم محروم فلان منطقه و فلان شهر» می‌پرداخت، باید اذعان کردکه متاسفانهو ظاهرا، به بیراهه رفته‌ایم، مقایسه صنعت ریلی(شاخص توسعه کشورها) با پرداخت یارانه، یعنی تکرار یک تجربه شکست خورده و زیان‌بار و مهلک اقتصادی، آنهم با نادیده گرفتن تمام فاکتورهای رشد اقتصادی در دنیا.
به گفته وی اگر یارانه به بخش صنعت تعلق بگیرد، نتیجه‌اش در بلند مدت و حتی میان مدت، شکوفایی اقتصادی، مهار تورم و رکود و بی‌کاریست ، وقتی ریل در یک استان به بهره برداری می‌رسد، تمام شاخصه‌های اقتصادی آن استان، دچار تحول و ارتقا خواهد شد.
این کارشناس گفت: این ریل و این خط‌آهن، نه‌فقط برای مردم آن استان، که به‌عنوان سرمایه‌ای ملی برای یک ملت تا زمانی که آن ملت پابرجاست باقی می‌ماند، اقتصاد حملونقل این‌را می‌گوید، مثلا نرخ تصادفات جاده‌ای (هدر رفتن نیروی انسانی در اوج بهره‌وری برای هیچ) که امروزه تلفات ناشی از آن، دغدغه مسئولان عالی کشور است به‌شدت کاهش خواهد یافت، حملونقل ارزان و ایمن، توسعه مشاغل مرتبط در نواحی که بیکاری بیداد میکند، و....و درنهایت ایجاد ارزش‌افزوده و جذب بار و مسافر و مهم‌تر از همه جذب سرمایه‌گذار در صنعت ریلی و صنایع وابسته و تبدیل شدن به یک سرمایه ملی و کمک به رشد توسعه صورت می‌گیرد.
وی افزود: آیا این مزایا، برای چهارسال آینده، ده‌سال یا بیست سال آینده است؟ مسلماً خیر و ایجاد زیرساخت‌های ریلی، نسل‌ها و نسل‌های آتی کشور را هم بهره‌مند خواهد ساخت.
خشنودی تاکید کرد: یکی از دلایل مهم لزوم جذب فاینانس و سرمایه‌گذار خارجی، جهت توسعه حملونقل ریلی، دقیقاً همین مطلب است که متاسفانه در داخل، میل مفرط به سرمایه‌گذاری‌های زودبازده است، آنهم توسط برخی از پدیده‌های عجیب و غریبی که بدون داشتن شروط اولیه برای مشارکت با بخش دولتی، نام بخش خصوصی را یدک می‌کشند ( نه مدیریت علمی و دانش بنیان، نه توان مالی لازم، نه توانایی بازاریابی و تجاری سازی) و دقیقا به‌همین دلیل است که مشارکتی در این میان شکل نخواهد گرفت، مشارکت و معامله، پروسه ای دو سویه است که باید حداقل انتظارات طرفین مشارکت را برآورده سازد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تین نیوز در وب منتشر خواهد شد.
تین نیوز نظراتی را که حاوی توهین یا افترا است، منتشر نمی‌کند.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.
انتشار مطالبی که مشتمل بر تهدید به هتک شرف و یا حیثیت و یا افشای اسرار شخصی باشد، ممنوع است.
جاهای خالی مشخص شده با علامت {...} به معنی حذف مطالب غیر قابل انتشار در داخل نظرات است.