بررسی ویژگی‌های رئیس جمهور آینده -بخش سوم

وبلاگ موسی غنی نژاد-اکنون اغلب اقتصاددانان از میان طیف های مختلف، جملگی نسبت به این مساله اتفاق نظر دارند که اقتصاد ایران نیازمند اصلاح ساختار است. اما این اصلاح ساختار ها به قدری بزرگ هستند که دولت ها و البته دولت آینده ممکن است، برای مصونیت از هزینه های سیاسی، به این اصلاحات تن ندهد. رییس جمهور آینده چگونه باید با این تصمیمات سخت و عواقب آن کنار بیاید؟

بله همین طور است؛ یکی از مشکلات این بوده که دولت هایی که بر سرکار می آیند معمولا حاضر نیستند، هزینه های اصلاحات ساختاری را بپردازند. به این دلیل که ممکن است در انتخابات بعدی، موقعیت خود را از دست بدهند. در واقع این اصلاحات، معمولا در قالب سیاست هایی قرار می گیرد که مردم چندان از اجرای آن رضایت ندارند. به عنوان مثال، ضرورت اصلاح ساختاری نظام یارانه ها ایجاب می کند که یارانه های عمومی به کلی قطع شود و یارانه ها به اقشار بسیار ضعیفی که اخیرا نیز دولت به آنها اشاره کرده است منحصر شود. کسانی که تحت پوشش نهادهای حمایتی نظیر کمیته امداد و بهزیستی قرار دارند. این افراد احتمالا حدود یک دهک جامعه را تشکیل می دهند و تمرکز پرداخت یارانه ها باید به این بخش معطوف شود.

واقعیت این است که دولت یازدهم در مسیر اصلاح نظام یارانه ها به رغم توصیه های بسیاری که وجود داشت، گامی برنداشت. این گونه به نظر می آید که که دولت نگران این بود که در پی اعمال این اصلاحات، بخشی از پایگاه اجتماعی خود را از دست بدهد و در انتخابات دوره دوازدهم ریاست جمهوری با مشکل مواجه شود. خوشبختانه اگر آقای روحانی برای دوره دوم برگزیده شود دیگر با این نگرانی مواجه نخواهد بود. به سخن دیگر، تنها کسی که می تواند در این مرحله نسبت به اصلاحات ساختاری اقدام کند، قاعدتا آقای روحانی است به این دلیل که ایشان در دوره دوم و نهایی ماموریت خود خواهند بود. بنابراین ایشان می توانند، ملاحظات را کنار بگذارند و آن اصلاحات ساختاری را که به واقع در جهت منافع ملی است و البته ممکن است درکوتاه مدت منجر به شکل گیری نارضایتی رای دهندگان شود به انجام برسانند. بنابراین من معتقدم اگر هدف، انجام جدی اصلاحات ساختاری است باید روی تداوم دولت یازدهم در دولت دوازدهم حساب ویژه ای باز کنیم.