بخش قابل توجهی از مشکلات صنعت حمل و نقل به مدیریت اشتباه باز می‌گردد

مشکلات حوزه حمل و نقل به دو محور عمده مدیریت اشتباه و تحریم‌ها باز می‌گردد، در جریان تحریم که ایران را از بازارهای جهانی دور کرده برخی از مشکلات مانند دست نیافتن به بازارهای اصلی جهان به چشم می‌خورد که این موضوع باعث شده حمل و نقل ایران در سال‌های گذشته با چالش‌هایی جدی مواجه شود. با وجود این اما می‌توان گفت کل سهم تحریم در صنعت حمل و نقل ایران بین 30 تا 40 درصد بوده است.

بخش قابل توجهی از مشکلات صنعت حمل و نقل در کشور به مدیریت اشتباه باز می‌گردد، ما در طول سال‌های گذشته در بسیاری از حوزه‌ها یا تصمیم نگرفته‌ایم و یا بسیار دیر اقدامات لازم را انجام داده‌ایم که این مسئله باعث بالا رفتن جدی هزینه‌های کشور شده است.

با توجه به جایگاه جغرافیایی کشور از یک سو و البته توان اقتصادی که حاصل از وجود معادن بزرگ و ذخایر نفتی از سوی دیگر، ایران می‌تواند به عنوان یک قدرت اقتصادی جهانی خود را ثابت کند مسئله‌ای که متاسفانه در طول سال‌های گذشته توجه چندانی به آن صورت نگرفته و باعث شده جایگاه کشور در این حوزه چندان مطلوب نباشد.

مشکل در ناوگان و سیستم‌های ناوبری اصلی‌ترین مسئله‌ای است که صنعت حمل و نقل ایران باید برای آن چاره بیندیشد، ما در حال حاضر حدود 230 فروند هواپیمای مسافری داریم که از آنها نزدیک به 120 هواپیما رسما زمین‌گیر هستند و مابقی نیز با شرایط چندان مطلوبی پرواز نمی‌کنند. میانگین سنی بیش از 20 سال برای هواپیماهای مسافرتی کشور اصلا آمار امیدوارکننده‌ای به حساب نمی‌آید.

همچنین بخش قابل توجهی از کشتی‌های ما عمری بیشتر از 20 سال دارند. در حوزه ریلی نیز لکوموتیوهایی فعال هستند که بعضا عمر آنها به بیشتر از 30 سال می‌رسد. اگر به این رقم‌ها وضعیت ناوگان جاده‌ای و فعالیت بیش از 160 هزار کامیون با میانگین عمر 25 سال را اضافه کنیم می‌بینیم که اوضاع حمل و نقل در عرصه ناوگان شرایط مطلوبی ندارد.

این مسئله نشان از آن دارد که ما باید از فضای پس از تحریم بیشترین استفاده را برای نوسازی ناوگان خود انجام دهیم زیرا آنچه با توجه به ظرفیت‌های موجود در ایران اتفاق افتاده به هیچ عنوان زیبنده کشور نیست و باید با استفاده از فضای به وجود آمده در پساتحریم اوضاع بهبود پیدا کند.

برنامه‌ریزی برای جذب فناوری‌های روز دنیا در فضای پس از تحریم،ضروری است و ما برای اینکه بتوانیم به جدیدترین فناوری‌ها مجهز شویم دو راه‌حل عمده داریم؛ یا باید با سرمایه‌گذاری‌های کلان و وقت گذاشتن چند ساله سعی کنیم تکنولوژی‌ها را بسازیم و یا با استفاده از طرح‌های مشارکتی امکان همکاری اقتصادی با صاحبان فناوری را به وجود آوریم.

با توجه به اینکه مشارکت اقتصادی برای کشور کمترین وابستگی سیاسی را به وجود می‌آورد و بیشترین صرفه را نیز دارد اگر بتوانیم در چارچوب قراردادهایی که در فضای پس از تحریم با طرف‌های خارجی می‌بندیم بحث مشارکت فعال طرف‌های ایرانی را نیز وارد کنیم قطعا برای ما اتفاق بسیار مثبت رقم می‌خورد.