آیا واقعاً خاموش کردن موبایل در پرواز مهم است؟
در چنین دنیای به شدت الکترونیک، ایده خاموش کردن تلفن ها، تبلت ها یا لپ تاپ ها در هواپیما قدیمی به نظر می رسد. با وجود گزینه های اتصال از طریق وای فای در حین پرواز که به طور فزاینده ای در دسترس هستند، به راحتی می توان از خود پرسید که آیا واقعاً خاموش کردن موبایل ضروری است.
در چنین دنیای به شدت الکترونیک، ایده خاموش کردن تلفن ها، تبلت ها یا لپ تاپ ها در هواپیما قدیمی به نظر می رسد. با وجود گزینه های اتصال از طریق وای فای در حین پرواز که به طور فزاینده ای در دسترس هستند، به راحتی می توان از خود پرسید که آیا واقعاً خاموش کردن موبایل ضروری است.
پاسخ بلی است. استانداردهای طراحی و ایمنی هواپیما قبل از گوشی های هوشمند کاربردی شده اند. بسیاری از هواپیماهای تجاری که امروزه توسط خطوط هوایی استفاده می شوند، دهه ها پیش طراحی شده اند. در آن زمان، تلفن های همراه رایج نبودند و هواپیماها تحت استانداردهایی تأیید می شدند که صدها دستگاه بی سیم را که همزمان کار می کردند، در نظر نمی گرفت. الکترونیک مدرن سطحی از تداخل الکترومغناطیسی ایجاد می کند که مهندسان به سختی می توانستند در طول طراحی و صدور گواهینامه اولیه این هواپیماها پیش بینی کنند.
پس چرا با دستگاه های الکترونیکی خدمه پرواز متفاوت رفتار می شود؟
دستگاه هایی که توسط خدمه پرواز استفاده می شوند، قبل از ورود به هواپیما، تحت آزمایش های دقیقی قرار می گیرند. این آزمایش ها شامل بررسی هایی برای اطمینان از عدم تداخل با سیستم های هواپیما است.
حتی این دستگاه های تأیید شده نیز باید در طول پرواز در حالت هواپیما قرار گیرند تا از تداخل احتمالی با سایر سیستم ها جلوگیری شود، که نشان می دهد خطوط هوایی چقدر این اقدام احتیاطی را جدی می گیرند.
در مورد وای فای داخل هواپیما چطور؟
در نگاه اول، به نظر می رسد وای فای داخل هواپیما با حالت هواپیما در تضاد است. اگر مسافران تشویق می شوند در ارتفاع ۳۵۰۰۰ پا به اینترنت متصل شوند، چرا نمی توانند تلفن ها و تبلت های خود را فعال کنند؟
تفاوت اصلی در نحوه ارتباط دستگاه ها است. سیستم های وای فای داخل هواپیما به طور خاص برای استفاده در هواپیما طراحی شده اند و با فرکانس ها و سطوح قدرتی کار می کنند که به دقت کنترل، محافظت و برای کار در کنار سیستم های الکترونیکی هواپیما آزمایش شده اند.
وقتی دستگاهی به وای فای داخل هواپیما متصل می شود، با یک شبکه داخلی که برای استفاده در هوانوردی نصب و تأیید شده است، ارتباط برقرار می کند، نه با دکل های تلفن همراه زمینی. حالت هواپیما بیشترین اهمیت را در هنگام برخاستن و فرود دارد.
این خطر به ویژه در مراحل بحرانی پرواز، مانند فرود در شرایط دید کم، قابل توجه است. سیستم های پیشرفته فرود خودکار، که به عنوان اتولند شناخته می شوند، به ناوبری دقیق و داده های حسگر متکی هستند. حتی تداخل الکترومغناطیسی جزئی از دستگاه های شخصی می تواند خطری برای سیستم های هوانوردی ایجاد کند.
دستگاه های متعدد باعث افزایش تداخل می شوند
یک تلفن همراه به تنهایی ممکن است تداخل الکترومغناطیسی کافی برای ایجاد تهدیدی جدی برای سیستم های هواپیما ایجاد نکند. با این حال، وقتی این تعداد را در تعداد مسافران یک پرواز تجاری معمولی - که اغلب ۱۸۰ یا بیشتر است - ضرب کنید، شرایط تغییر می کند.
ناگهان، صدها دستگاه دارید که همگی همزمان سیگنال هایی را به گیرنده های مجاور منتقل می کنند و غلظت قابل توجهی از تابش الکترومغناطیسی را در داخل کابین ایجاد می کنند.
این تداخل تجمعی پتانسیل تأثیرگذاری بر سیستم های حساس هواپیما، از جمله رادیوهایی که خلبانان برای ارتباط با کنترل ترافیک هوایی استفاده می کنند، ابزارهای ناوبری که مسیر هواپیما را هدایت می کنند و حتی سیستم های تشخیص آتش سوزی را دارد.
در حالی که خطر ناشی از یک دستگاه واحد بسیار کم است، اثر ترکیبی بسیاری از دستگاه های فعال احتمال اختلالات را افزایش می دهد. به همین دلیل، خطوط هوایی همچنان اصرار دارند که مسافران یا دستگاه های خود را به طور کامل خاموش کنند یا آنها را به حالت هواپیما تغییر دهند.
