◄ روستای زرگر ، روستایی اروپایی در قزوین

شاید بارها و بارها مسیر تهران به قزوین را پیموده باشید اما هیچ وقت توجه تان به یکی از منحصر به فرد ترین روستاهای ایران جلب نشده باشد. این روستا، ویژگی هایی دارد که شاید در هیچ جای جهان مشابه آن یافت نشود. این روستا، روستای زرگر نام دارد. حالا سوالی که مطرح می شود این است که، روستای زرگر کجاست؟

روستای زرگر در استان قزوین، شهرستان آبیک، بخش بشارت قرار دارد. زرگر که یکی از روستاهای اطراف قزوین در جهت شمال غربی است، حدود ۲۲ کیلومتری غربی شهرستان آبیک قرار گرفته و ۱۱۵ کیلومتر با تهران فاصله دارد. این روستا در ۶۷ کیلومتری شمال شرقی کرج قرار گرفته و به همین دلیل می تواند یک جاذبه گردشگری جذاب برای ساکنان استان های تهران و کرج باشد.

شهر قزوین هم با فاصله ای ۵۱ کیلومتری در شمال غربی روستای زرگر قرار گرفته و اهالی تاکستان هم با فاصله ای ۱۰۰ کیلومتری در غرب زرگر ساکن است. منطقه الموت به عنوان یکی از مهم ترین جاهای دیدنی استان قزوین در فاصله ۱۰۸ کیلومتری شمال روستای زرگر قزوین قرار دارد. اگر به کوه نوردی هم علاقه دارید و علم کوه قزوین برای شما جذاب است، باید بدانید که این کوه در ۲۶۰ کیلومتری شمال شرقی روستا قرار دارد.

بهترین مسیر دسترسی به روستای زرگر

قزوین و کرج به عنوان استان هایی که نزدیک به تهران است، معمولا بهترین انتخاب برای ساکنان پایتخت برای سفرهای یک روزه خواهند بود.

اگر از سمت تهران راهی سفر به زرگر قزوین می شوید، باید حدود ۱۱۵ کیلومتری را در آزادراه تهران-کرج و بعد از آن آزادراه کرج-قزوین رانندگی کنید تا به آبیک برسید.

حالا وارد جاده فرعی شوید و به مسیرتان ادامه دهید تا تابلوی آبی رنگ روستای زرگر را ببینید.

فاصله تهران تا روستای زرگر

فاصله تهران تا زرگر حدود ۱۰۷ کیلومتر است و حدود ۱ ساعت و ۲۸ دقیقه در راه هستید؛ البته این زمان بدون درنظرگرفتن ترافیک سنگین آزادراه تهران-کرج و کرج-قزوین در بعضی از ساعت های روز است.

فاصله کرج تا روستای زرگر

فاصله کرج تا زرگر حدود ۷۰.۷ کیلومتر است و حدود ۱ ساعت و ۶ دقیقه در راه هستید. باز هم این زمان بدون درنظرگرفتن ترافیک سنگین بعضی از ساعت های روز در مسیر آزادراه کرج-قزوین است.

فاصله قزوین تا روستای زرگر

فاصله قزوین تا زرگر حدود ۵۲.۹ کیلومتر است و حدود ۴۷ دقیقه در راه هستید.

بهترین زمان بازدید از روستای زرگر

بازدید از روستای زرگر سفری یک روزه است و زمان زیادی از شما نمی گیرد؛ البته اگر در شهرهای اطراف قزوین و آبیک ساکنید؛ ولی اگر از شهرهای دورتر آمده اید که امکان اقامت هم فراهم است.

آب وهوای زرگر قزوین، کوهستانی است و در هر فصلی از سال زیبایی و طراوت خاص خودش را دارد. اینجا هر فصلی از سال از بهار گرفته تا زمستان گردشگر می بینید؛ اما  آخر هفته ها از همیشه شلوغ تر است؛ چون ساکنان قزوین و کرج و تهران برای تفریح یک روزه به روستا می آیند.

 ویژگی خاص این روستا، داشتن زبان رومانو است. مردم زرگر، به زبان های فارسی، ترکی و رومانویی صحبت می کنند. در واقع زبان مادری آن ها رومانویی است که آن را با فارسی و ترکی ادغام کرده و به شیوه جدید تلفظش می کنند. این زبان، نقطه تمایز این روستا با سایر روستاهاست. 

روستای ۱۴ کیلومتری زرگر، پشت خط راه آهنی قرار گرفته که ایستگاهی در نزدیکی روستا نداشته و بی وقفه از روی ریل می گذرد.

اینجا خانه ها ساده، با دیوارهای بلند و درهایی آهنی ساخته شده اند. در نزدیکی روستای زرگر قزوین می توانید باغ هایی بزرگ را ببینید که در بهار و تابستان سرسبز و پُرمیوه است و سایه آن ها امن ترین جای دنیا برای استراحت است.

با همه این ها، شاید برایتان سوال شده باشد که اهالی و مردم این روستا چه سابقه و تاریخچه ای دارند؟ آیا اصالتا ایرانی هستند؟ ترک هستند؟ اروپایی اند؟ و یا اهل رومانی؟ چرا به زبان رومانو صحبت می کنند؟این ها اسرار و رمز و رازهایی است که حتی خود مردم روستای زرگر هم نمی دانند. تاریخچه و سرگذشت آن ها، رازی است که بر همه پنهان مانده است و درباره آن روایت های متفاوتی وجود دارد اما نمی توان گفت کدام یک از روایت ها صد در صد صحیح است و کدام صحیح نیست. فقط می توان بر اساس اسناد تاریخی بعضی را بر برخی دیگر مستدل تر دانست. 

یکی از این روایت ها می گوید، تاریخچه رومانو ها اصالتا به خود کشور ایران بر می گردد و چون آن ها به صفت شجاعت مزین بودند، در ارتش صفویه مبارزه می کردند. روایت دیگر می گوید، رومانوها از بقایای کولی های اروپا به حساب می آیند. اما عده ای آن ها را از رومانو های ترکیه می شمارند. به این علت که رومانو، کلمه ای با آوای زبان ایتالیایی است، برخی آن ها را از اهالی کشور ایتالیا می دانند که در جنگ ایران و روم به عنوان اسیر به ایران آورده شدند. به علاوه، بعضی باور دارند، رومانو ها گروهی هستند که مدت ها قبل از مرز شمالی ایران وارد کشور ما شده و پس از مدتی از کوچ نشینی و ایل نشینی به یک جا نشینی روی آورده و در این روستا ساکن شدند. عده ای آن ها را از اهالی کشور رومانی یا یونان می پندارند.

از میان این همه روایت های گوناگون که نه تنها ما را گیج کرده است بلکه حتی خود رومانوها و مردم روستای زرگر را نیز در ابهام گذاشته است، یک روایت درباره تاریخچه آن ها، شاید به واقعیت نزدیک تر باشد. همایون زرگر، از بزرگان اهل روستای زرگر است که در زمینه فرهنگی، زبان، تاریخ و شعر زرگری فعالیت می کند. او درباره تاریخ زرگر این چنین می گوید، رومانو ها، گروه و ایلی بزرگ هستند که در دوره ساسانی از هند و کشمیر به سمت غرب روانه شدند. گروهی به اروپا رفتند و گروهی وارد ایران شدند و در دولت ساسانی، قدرت و مقام به دست آوردند. به علاوه بر اساس اسناد تاریخی، تاریخ رومانو ها با ایل روملو ها مطابقت تاریخی دارد. آن ها به این علت که کوچ نشین بودند و علاقه ای به یک جانشینی نداشتند، به تدریج در سراسر جهان پخش شدند. همچنین آمده است که عده ای دیگر از رومانو ها در عهد صفوی وارد کشور شدند و در روستای زرگر سکنی گزیدند و از میان آن ها نیز عده ای به اصی نقاط ایران مهاجرت کردند.

در اینجا باید گفت، از میان این عده که به سایر نقاط ایران رفتند، مانند خوی، قوچان، بیله سوار و شهریار، تنها مردم روستای زرگر هستند که فرهنگ، زبان و خط خود را حفظ کرده اند و به آن وفادار و متعصب مانده اند. از ویژگی های فرهنگی خاص مردم روستای زرگر، مهمان نوازی، محبت ایل نشینان و نداشتن طلاق، بی وفایی و خیانت در میان آن ها است. آن ها مهمانان عزیز کرده خود را با آیرانه سی که نوعی دوغ و کره به همراه آن است، پذیرایی می کنند.

از ویژگی های روستای زرگر، زمین ها، مزارع و گندم زار های فراوان در اطراف این روستا است که بر زیبایی این روستا می افزاید. از ویژگی های ظاهری مردم این ناحیه می توان به قد بلند، و اندام قوی و تنومندشان اشاره کرد. چهره شان ترکیبی از صورت آریایی و اروپایی است که به همین دلیل این روستا را روستای نیمه ایرانی – نیمه اروپایی نیز می نامند.
زبان رومانو، دستور زبان خاص خود را دارد و تنها خود رومانو ها می توانند این زبان را بفهمند. به طوری که اگر با سرعت زیاد به این زبان سخن گفته شود، مخاطب و شنونده، آن را نمی فهمد. در ایران به زبان رومانو، زبان زرگری نیز گفته می شود و روستا نیز به همین علت روستای زرگر نامیده شده است. اما این زبان، با زبان زرگری که بر مبنای حرف ز از حروف الفبا است، کاملا متفاوت می باشد. ایل نشینان و کوچ نشینان زرگر، از وقتی ساکن شده و یک جا نشین گشته اند، مانند سایر روستایان و یک جا نشینان به کشاورزی، دامداری و نگهداری پرندگانی چون مرغ و خروس، روی آورده اند. مردم روستای زرگر، با سابقه و تاریخچه ای مبهم و نا معلوم، مسلمان و شیعه هستند و به ایران بسیار علاقه مند بوده و خود را ایرانی می دانند.

ماجرا و راز نامگذاری روستای زرگر

جالب است بدانید که برای نامگذاری این روستا نیز داستانهای جالب و عجیبی وجود دارد که دانستن بعضی از آنها خالی از لطف نیست، بعضی از افراد می گویند زمانی که برای اهالی این روستا شناسنامه ثبت می کردند، زنان آن روستا در حال ساخت زیورالات بودند به خاطر همین نام روستا را زرگر نهادند اما در روایتی دیگر که قدمت آن متعلق به 300 سال  پیش می باشد، نقل شده است که نادرشاه سه برادر طلاکار با نام های سیف الله، احمد و زبدالملک را از امپراتوری عثمانی به ایران آورد و روستای زرگر کنونی به عنوان چراگاه قشقایی به احمد واگذار گشت.

جاذبه های طبیعی روستای زرگر

• چشمه نوپلکس: این چشمه یکی از مهم ترین جاذبه های گردشگری روستای زرگر است. آب این چشمه بسیار زلال و گوارا است و دارای خواص درمانی نیز هست.
• دشت شقایق ها: در فصل بهار، دشت های اطراف روستای زرگر مملو از شقایق های سرخ می شوند. این منظره بسیار زیبا و دیدنی است.
• کوه های اطراف روستا: کوه های اطراف روستای زرگر مناظری بسیار زیبا و چشم نواز دارند. این کوه ها برای کوهنوردی و پیاده روی بسیار مناسب هستند.

اقامت در روستای زرگر