◄ هر جهنم دره ای جز کاخ سفید

خانوم ها، آقایون! اعضای محترم هیات امنای انجمن سگای آزاد واشنگتن دی سی! نصفه شب شما بخیر! قبل هر چیز لازمه از شما بابت فرصتی که به من دادید تشکر کنم. واقعا باور نکردنیه که شما تو این شهر همچین تشکیلاتی دارید! آدما که عمرا باور کنن سگای ولگرد – ببخشید منظورم سگای آزاد بود- انجمن داشته باشن و یه سگ غریبه برای زندگی تو واشنگتن دی سی ملزم باشه از انجمن شما اجازه بگیره! البته تعجبی نداره چون خیلی از آدما فکر می کنن هیچ موجودی جز خودشون نه شعور داره، نه می تونه حرف بزنه!

همون طور که می دونید من کامندر سگ رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا جو بایدن هستم یا بهتره بگم، بودم. قبل از شروع این جلسه دیدم یه دسته سگ پشت بنای یادبود کهنه سربازای جنگ ویتنام جمع شده بودن و علیه من شعار می دادن. صداشون تا اینجام میاد که داد می زنن: کامندرِ روانی! سگ بایدنِ جانی! تو ننگ ما سگایی!

 اعتراض اونا با دروغایی که در مورد من منتشر شده برام قابل درکه اما من نه روانی ام و نه دست خودم بوده که سگ کی باشم! امیدوارم شما که عقلای سگای این شهر هستید حرفای منو بشنوید و منو به عنوان یه سگ شریف بین خودتون بپذیرین. قبل از این که نوبت حرف زدن من بشه اون بولداگ محترمی که نایب رئیس انجمنه و وجناتشون منو یاد جناب پمپئو می ندازه، خواستن به دو تا سوال جواب بدم. یکی این که چی شد از زندگی تو کاخ سفید کارم به ول چرخیدن تو خیابونای واشنگتن دی سی کشید، یکی دیگه م این که اگه انجمن اجازه نده اینجا بمونم کجا می رم؟

خدمتتون عرض کنم اگه هزاران کیلومتر دورتر از اینجا، تو غزه، جنگی در نمی گرفت احتمالا من کماکان داشتم به زندگی م به عنوان سگ بایدن ادامه می دادم. می دونید چرا؟ چون به یه سری چیزا عادت کرده بودم. برای یه سگ مثل من که از نژاد ژرمن شپرده، خیلی سخته به جای بو کشیدن رد قاتلا و دزدا، صبح تا شب مراقب یه پیرمرد از خود متشکر گیج باشه که اگه این پاش به اون پاش گیر کرد یا گلدون سرامیکی دفتر کارشو با توالت فرنگی اشتباه گرفت، واق واق کنه که بادیگارداش بیان سراغ آقا! اما من به این وضع عادت کرده بودم. حتی به اینم عادت کرده بودم که صاحبم پشت دک و پز یه پدربزرگ بی آزار، آدمی باشه که از موی سفیدش خجالت نکشه و هر وقت دخترای زیر سن قانونی نزدیکش بشن و اون فکر کنه کسی حواسش نیست، دچار سندرم دست های بی قرار بشه!

 بله رفقا! همه اینایی که گفتم واقعی اَن ولی من به این چیزا عادت کرده بودم اما این دیگه از سرم زیادی بود که هر روز تو غزه یه عده جنایتکار قسی القلب زن و بچه مردمو قتل عام کنن و صاحب از خدا بی خبر من، در ظاهر ژست "دلم برای فلسطینیا کبابه" رو بگیره و در باطن فقط فکر پول درآوردن باشه!

 می گید چطور؟ خب معلومه رفقا! من با چشمای خودم شاهد بودم وقتی خبر جنگ غزه به بایدن رسید اولین کاری که کرد با "هانتر" تماس گرفت و گفت: « پاشو تن لشتو تکون بده پسر! وقتشه پول دربیاریم!»

همون طور که می دونید هانتر یه کم اهل بخیه س و بیشتر وقتا تو هپروته. واسه همینم اولش نفهمید منظور باباجونش چیه ولی بایدن براش توضیح داد باید با اونایی که برای اسرائیل تو آمریکا یا هر جای دیگه ای لابی می کنن تماس بگیره و بهشون بگه بایدن در حمایت از بی بی سنگ تموم می ذاره مشروط به این که اونام در مقابل سر کیسه رو حسابی شل کنن و به حسابای مخفی و موسسه های مشاوره و خیریه های الکی ش پولای درشت واریز کنن. آخرشم بهش گفت حواسشو جمع کنه که مثل ماجرای اوکراین ردپایی از خودش جا نذاره!

رفقا! لازمه اینو بگم که بایدن عادت داشت آخر شبا قبل از خواب بعد از این که یکی دو شات زهرماری کوفت می کرد با من حرف بزنه. تو همین نجواهای شبانه ش یه چیزایی برام گفته که اگه براتون بگم بهم حق می دید دیگه نخوام ریخت نحسش و ببینم.

مثلا یه شب به من گفت: «کامندر! امروز تو سخنرانی م باید می گفتم آمریکا در راستای کاهش رنج فلسطینیا، غذا و اقلام ضروری رو برای اولین بار با چتر برای اهالی غزه ارسال می کنه، اما انقدر حواسم به این بود که قیافه و لحن صدام موقع گفتن عبارت "رنج فلسطینیا" غمگینانه باشه که جای غزه گفتم اوکراین! کل قضیه مسخره س! چند بسته بیسکوئیت و دستمال کاغذی و شیرخشک که همه شون روی هم یه میلیون دلارم نمی شن با چتر ول می کنیم رو سر مردم غزه! همونارم وقتی میان بردارن تک تیراندازای اسرائیلی دخلشونو میارن. من تا حالا صد میلیارد دلار به زلنسکی پول و سلاح دادم که آتیش جنگ با روسیه رو روشن نگه داره و همیشه هم موقع سخنرانیام گفتم مردم مظلوم اوکراین. حالا معلومه که وقتی صحبت از کمک و مردم مظلوم و این جور چیزا باشه ناخودآگاه میگم اوکراین دیگه!»

 یه شب دیگه که بایدن خیلی عصبانی بود به من گفت: «کامندر! اصلا معلومه بی بی داره تو غزه چه غلطی می کنه؟! کلی پول و بهترین سلاح ها و اطلاعات ماهواره ای و نیروهای زبده ارتش آمریکا رو دادم بهش ولی با اینا چیکار کرده؟ هیچی! نه حماس از بین رفته، نه اسیراش آزاد شدن. تا حالا سی هزار تا آدم و کشته که بیشترشونم زن و بچه بودن. اونوقت من باید زل بزنم به دوربینا و به مردم جهان بگم بی بی تو غزه از غیرنظامیا حفاظت می کنه! مردم که خر نیستن کامندر! هستن؟!»

یه شبم قبل خواب یه ساعت تلفنی با بی بی بگومگو کرد. بعدش که گوشی رو گذاشت بهم گفت: «می بینی با چه احمقی طرفم کامندر! هزاربار به این مرتیکه گفتم حماسو نمیشه با جنگ نابود کرد ولی وقتی طرف نمی فهمه، چه فایده. اگه برای تو یه بار بگم می فهمی! موضوع خیلی ساده س. حماس یعنی یه ملت متحد با فکر مقاومت. فکر اونا رو نمیشه با کشتن صدها هزارنفرم نابود کرد. فکرو باید مسموم کرد تا نابود بشه. راه مسموم کردن فکرم سیاست و مذاکره س. کامندر! ما به جای این که مثل بی بی غزه رو شخم بزنیم و زن و بچه بکشیم، باید یه کشور کوچیک به فلسطینیا بدیم. باید با مذاکره فریبشون بدیم و راضی شون کنیم به جای حق واقعیشون یه کشور کوچولو داشته باشن. بعد  که کشوردار شدن ما می شیم دوستای عزیزشون! دوستایی که بهشون کشور دادن! بعد با خیال راحت پامون تو کشورشون باز میشه. برای بچه فلسطینیا اسباب بازی درست می کنیم، انیمیشن و بازی کامپیوتری درست می کنیم. برای جووناشون اندیشکده و کافه و کاباره درست می کنیم. با این چیزا، روحیه مقاومتو از همون بچگی ازشون می دزدیم و کاری می کنیم عاشق مصرف بشن؛ مصرف لباس و لوازم آرایش، مصرف مد، مصرف بی بندو باری، مصرف هر چی که ما بگیم خوبه. این طوری همین بچه فلسطینیا میشن آدم ما، میشن مشتری ما. این طوری انقدر ازشون پول درمیاریم که چیزی جز تفاله ازشون نمونه. این کاریه که ما همه جا می کنیم و اونجام باید بکنیم.»

یه شب دیگه که خوشحال بود و با دمش گردو می شکست به من گفت: «کامندر! انصافا هیچکس اندازه همین بی بی احمق با این جنگیدن افتضاحش پول تو جیب من نریخته . همین امروز از طرف چند تا از کله گنده های "آیپاک" برام پیام آوردن که جهودای خرپول از حمایتایی که از اسرائیل کردم خیلی راضی ان و خیالم از بابت تامین مخارج کمپین انتخابات بعدی راحت باشه. به عبارتی آدمکشی بی بی تو غزه حداقل یه فایده داشته اونم اینه که خرج کمپین من ازش درمیاد. این عالیه کامندر! عالی نیست؟»

اینجا بود که من دیگه طاقتم طاق شد و نتونستم جلوی خودمو بگیرم. گفتم الان بهت نشون میدم عالی چیه؟ آروم رفتم نزدیک صندلی ش و خودمو از پاهاش کشیدم بالا. وقتی سرم رسید روبروی صورتش و می خواست سر و گوشم و نوازش کنه یهو دهنم و حسابی باز کردم و دندونام و نشونش دادم، انگار بخوام گازش بگیرم. صحنه مضحکی بود. مردک چنان جیغی زد که انگار تیر غیب خورده. بعدشم از روی صندلی ش پرت شد عقب و چهار دست و پا رفت طرف پرده های اتاق. قبل از این که بادیگاردها سر برسن من برگشتم سرجای خودم و دراز کشیدم. وقتی بادیگاردها اومدن دیدن به به! فرمانده کل نیروهای مسلح ایالات متحده آمریکا در حالی که شلوارشو خیس کرده لای پرده ها قایم شده! منم یه نگاه خنگولانه بهشون کردم انگار بگم این پیرخرفت چه مرگشه؟!

خب بعدشو دیگه همه تون تو اخبار شنیدید. من و تحویل مرکز نگهداری از سگای خل و چل دادن. البته منم از اونجا فرار کردم. رفقا خواهشا ملتفت باشید که چون زشت بود اعلام کنن رئیس جمهور توهم زده و فکر می کنه سگش می خواد گازش بگیره به بوقچیای بین المللی گفتن یه خبر منتشر کنن که من تو کل زندگی م سگ خشنی بودم و هر چند وقت یه بار کارکنان کاخ سفیدو گاز می گرفتم.

شاید بگید کارایی که جو بایدن می کنه طبق معیارهای لیبرال دموکراسی قابل قبوله و این کارا رو کم و بیش همه رئیس جمهورای دیگه مونم کردن و منم که سگ بایدن بودم و نون و نمکش و خوردم باید با این چیزاش سر می کردم. اگه این طور فکر می کنین خب بگید تکلیف شرافت سگی من چی میشه؟ خب من عرایضم تموم شد و فقط موند جواب سوال دوم اون دوستمون. جواب من اینه: اگه اجازه ندید تو این شهر زندگی کنم راه میفتم میرم زیر آسمون خدا یه جای دیگه پیدا می کنم. جایی که به شرافت احترام بذارن. کجا؟ هر جهنم دره ای که یه سگ بتونه بره ... البته واضحه هر جایی به جز کاخ سفید!

پایان