گپ و گفتی با باربران و حداقل بگیران راه آهن و نگاهی به دشواری های زندگی آنان؛
هر کارگر، یک لوکوموتیو اندوه
سوت قطار توی سالن می پیچد! صدای حزن است انگار. صدا توی گوشت می پیچد و یکباره به خودت می آیی می پرسی: «خب حالا چه؟! حالا چه کنم؟» همیشه همین طور است! این قاعده سفر است؛ حتی اگر آن اول حواست هم نباشد. حتی اگر آن اول از هوای سفر، بر طبل شادانه بکوبی، وقتی که صدای قطار، توی گوشت می پیچد، غصه ات می گیرد.
