تاریخچه کمربند ایمنی خودرو

بدون اغراق، این فناوری به ظاهر ساده تاکنون در گوشه و کنار جهان، جان هزاران هزار انسان را نجات داده است ولی به نظر می رسد این فناوری به تنهایی برای حفظ جان سرنشینان خودرو در تصادف های شدید کافی نبوده و به همین دلیل بتدریج شاهد ظهور فناوری جدیدتری به نام کیسه هوا و امثالهم بودیم که عملکرد کمربند ایمنی را تکمیل می کرد.

 بازرسی خودرو

برخی معتقدند که ایده ابتدایی اختراع کمربند ایمنی مربوط به اواخر قرن ۱۹ بوده و پس از آن، فناوری کمربند ایمنی مرحله به مرحله تکامل یافته و قوانین مربوط به استفاده از آن نیز شدیدتر شده است. امروزه متداول‌ترین نوع کمربند ایمنی، کمربند سه نقطه‌ای با مکانیزم قفل شونده اضطراری و پیش‌کشنده است که در اکثر خودروها به کار می‌رود.این ابزار، نقشی قابل توجه در کاهش تلفات جانی در حوادث خودرو دارد. براساس اعلام اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌های آمریکا، این وسیله در سال ۲۰۰۱ جان حدود ۱۲ هزارنفر را نجات داده است.کارشناسان اروپایی صنعت‌خودرو می‌گویند که کمربندهای ایمنی توسط جورج کیلی در اواخر قرن نوزدهم اختراع و برای نخستین بار در هواپیما توسط آدولف پژود- که جزو نخستین کسانی بود که به صورت واژگون با هواپیما پرواز کردند- معرفی شد و تا ۱۹۳۰ در هواپیما استاندارد نشدند.

“ادوارد ج. کالاگورن” نخستین حق اختراع را در ۱۰ فوریه ۱۸۸۵ برای یک کمربند ایمنی ثبت کرد و در دهه ۱۹۳۰، فیزیکدانان آمریکایی از کاربرد کمربند در خودروها حمایت کرده و حتی برخی از آنها، خودروهای خویش را به کمربند ایمنی مجهز کردند. کلیر ل. استریث (جراح پلاستیک) و ک. ج. استریکلند (فیزیکدان) جزو نخستین افرادی بودند که تقاضای نصب کمربند ایمنی برای خودرو خود را دادند و “استریکلند”، لیگ ایمنی خودرو آمریکا را تاسیس کرد و عوام آمریکا کمی اشتیاق نسبت به آن نشان دادند.

تایید نوع خودرو

در سال ۱۹۵۴، باشگاه اتومبیل‌های مسابقه‌ای آمریکا از شرکت‌کنندگان خواست تا از کمربند ایمنی ران استفاده کنند. “گالن شرن” در ۳۱ مارس ۱۹۵۵ اختراعی کاربردی برای این کمربند ایمنی ارائه داد که باعث ثبت حق امتیازی آمریکایی در ۱۹۸۵ شد. در سال ۱۹۵۶ با اصرار “رابرت مک نامارا” مدیر اجرایی فورد، کمربندهای ایمنی به عنوان بسته “محافظ” به مصرف‌کنندگان ارائه شد.

کمربند ایمنی خودرو، اختراع ساده‌ای که جان میلیون‌ها انسان را نجات داده و می‌دهد!

شرکت خودروسازی ولوو در سوئد با ابداع کمربندی که به‌جای دور کمر، از بالا به‌صورت اریب از روی سینه عبور می‌کرد و در انتهای صندلی قفل می‌شد، سعی کرد مشکلات قبلی کمربندهای ایمنی که مشابه آنچه در هواپیماها استفاده میگردید را به‌نوعی برطرف کند، اما آسیب‌های وارده به‌هنگام ترمزهای شدید به قفسه سینه و اندام‌های داخلی، کمربند ابداعی این شرکت سوئدی را نیز ناکام گذاشت.

شرکت ولوو پس از ناکامی‌های حاصل از ساخت نمونه‌های اولیه، تلاش‌های خود را برای بهبود کمربندهای ایمنی افزایش داد. “نیلس ایوار بوهلین” که به‌عنوان مهندس مکانیک در این شرکت کار می‌کرد، در سال ۱۹۵۹ مدل کامل و کارآمد کمربند ایمنی سه نقطه‌ای را اختراع کرد. بوهلین که تا سال ۱۹۵۸ در صنایع هواپیماسازی فعالیت داشت و بر روی طراحی و ساخت صندلی‌های ویژه خلبانان کار می‌کرد، از آن پس به استخدام شرکت ولوو درآمد.

استاندارد خودرو

مدیران این شرکت به او اجازه دادند تا بر روی طرح‌های خود در خصوص ایمنی و ساخت کمربند کار کند. این مهندس سوئدی روش‌های مختلفی را امتحان کرده و شبانه‌روز بر روی طرح خود کار می‌کرد. بررسی مدل‌های قبلی و اینکه چگونه می‌توان مردم را تشویق به استفاده از کمربند ایمنی کرد، در دستور کار او قرار داشت. پس از طراحی و اندکی کار، او به این جمع‌بندی رسید که ایمنی قسمت‌های بالا و پایین بدن را با دو کمربند مجزا تامین کند.

 بوهلین تلاش می‌کرد که بستن کمربند ایمنی توسط سرنشینان خودرو با یک دست انجام شود. او در سال ۱۹۵۸ طرح کمربند ایمنی ۳ نقطه‌ای خود را به‌ثبت رساند. کمربند ایمنی بوهلین به شکل V از روی لگن و قفسه سینه سرنشین عبور می‌کرد و در قفلی که در کنار صندلی طراحی شده بود، قرار می‌گرفت. بدین ترتیب هم کمر و هم سینه سرنشینان به‌وسیله کمربند نگه داشته می‌شد و در ترمزهای شدید، آنها دیگر به جلو پرتاب نمی‌شدند.جالب است بدانیم که ولوو P220 آمازون، اولین مدلی بود که از کمربندهای ایمنی جلو به صورت استاندارد در تمام نسخه‌های خود استفاده ‌کرد.

در کمربندهای ۳ نقطه‌ای امروزی، تسمه کمربند از قسمت‌های بالا و پایین ستون خودرو به سمت وسط کشیده شده و در پایین صندلی قفل می‌شود. به‌دلیل اینکه پس از بسته‌شدن، ۳ نقطه اتصال وجود دارد، این کمربندها را ۳ نقطه‌ای می‌نامند.