عکس| مخترعان؛ اولین قربانی این اختراعات شگفت انگیز !

این ها تعدادی از شگفت انگیزترین اختراعاتی است که برای مخترعان شان به قیمت مرگ انجامیده اند.

به گزارش تین نیوز، تعدادی از عجیب ترین اختراعات حمل و نقلی که موجب مرگ مخترعات خود شده اند؛

ابونصر الجوهاری – پرواز ناموفق

ابونصر اسماعیل بن هماد الجوهاری، واژگان نگاری بود که به نگارش کتابی به نام «تاج زبان و عربی صحیح» که حاوی ۴۰ هزار واژه فرهنگ لغت است، شهرت دارد. با این حال، دومین تلاش وی برای خلق اثری دیگر، به مرگ او منجر شد.

علاوه بر واژگان نویسی، الجوهاری به اختراع وسایل مختلف نیز علاقه داشت. او تا پایان عمرش، مجموعه ای از بال های مصنوعی را به منظور پرواز، با استفاده از چوب و طناب ساخت. انگیزه اصلی او از ساخت این وسیله که به بیش از هزار سال قبل بازمی گردد، چندان مشخص نیست. برخی معتقدند که این یک تلاش جدی برای دستیابی به پرواز، پیش از اختراع برادران رایت بوده است. برخی دیگر نیز بر این باروند که الجوهاری به توهمی مبنی بر اینکه او پرنده ای قادر به پرواز است، مبتلا شده بود. انگیزه او اما هر چه که باشد، نتیجه مشخص است. او با چسباندن بال های مصنوعی به بدن خود، به امید پرواز از پشت بام یک مسجد پرید و پس از اصابت به زمین در اثر ضربه کشته شد.

جان دی – اتاقک زیردریایی، از عجیب ترین اختراعات مرگ بار

جان دی در سال ۱۷۷۴، در حالی که مشغول آزمایش یک اتاق غواصی برای استفاده در زیرآب بود، درگذشت. از آنجاکه تلاش اولیه او خوب پیش رفته بود، جان دی اتاقی در داخل یک قایق ساخته بود که به او اجازه می داد با افزایش موج درون آب قرار گیرد.

او با خریداری یک کشتی قدیمی به نام ماریا، یک محفظه هوا در داخل آن ساخت. این محفظه ابعادی معادل ۳.۵ در ۲.۷ در ۲.۵ متر داشت و قرار بود در برابر فشار آب مقاوم باشد. او ۲۰ تن سنگ را به کشتی متصل کرد و اجازه داد بخش دیگر کشتی در داخل آب غوطه ور شود و پس از قرارگیری در اتاقک خود، به عمق ۳۶ متری دریا وارد شد. دقیقا مشخص نیست که چرا این آزمایش، با وجود موفقیت های نمونه قبلی، با شکست مواجه شد. این احتمال وجود دارد که فشار آب بیش از حد پیش بینی دی بوده یا حتی ممکن است هوای کافی درون محفظه جریان نداشته است. به هر روی، این اختراع نیمه کاره و عجیب به قیمت جان او تمام شد.

 والریان آباکوفسکی – ترکیب کشنده هواپیما و قطار

در اوایل قرن بیستم، سفر با راه آهن به یکی از بهترین راه ها برای جابجایی مردم و محموله تبدیل شده بود. قطارها تا آن زمان حدود یک قرن قدمت داشتند و به عنوان راهی موثر برای حمل ونقل های طولانی مورد استقاده قرار می گرفتند. با این حال، برخی از مهندسان و مورخان به دنبال راه هایی برای ارتقای هر چه بیشتر آن بودند. در سال ۱۹۱۹، مهندس آلمانی، اتو اشتاینیتز، اولین پروژه خود برای ادغام قطار و هواپیما را پس از آنکه از موتور و پروانه هواپیما برای افزایش سرعت قطار تا سقف ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت استفاده کرد، کلید زد.

والریان آباکوفسکی با شنیدن موفقیت آلمانی ها در این حوزه، مقامات جماهیر شوروی را متقاعد کرد تا به او اجازه دهند وسیله نقلیه خود را با استفاده از فناوری هواپیما توسعه دهد. این خودرو با نام Aerowagon، به منظور حمل و نقل مقامات دولتی و محموله های مهم برای انتقال سریع در مسافت های طولانی ساخته شد. علاوه بر قطعات هواپیما، آباکوفسکی با هدف افزایش سرعت وسیله نقلیه خود، تغییرات دیگری را در اختراع خود به کار گرفت که از جمله آنها می توان به تغییر دماغه و سقف شیبدار برای افزایش ویژگی آیرودینامیکی ماشین اشاره کرد.

پس از اعمال تغییرات، قطار پرسرعت Aerocar قادر بود تا حداکثر سرعت ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کند. پس از موفقیت در سفرهای آزمایشی، این وسیله نقلیه با ۲۲ مسافر از جمله آباکوفسکی بارگیری شد. پس از آنکه سفر اولیه به خوبی پیش رفت، در مسیر بازگشت، قطار با سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت از ریل خارج شد و شش از نفر مسافران از جمله آباکوفسکی کشته شدند.

ویلیام نلسون – دوچرخه موتوری، از عجیب ترین اختراعات مرگ آفرین

شرکت آمریکایی جنرال الکتریک، سابقه ای طولانی در اختراعات مختلف دارد، به طوری که قدمت آن به دوران توماس ادیسون و اختراع لامپ رشته ای برمی گردد. از سال های ابتدایی تاسیس تاکنون، این شرکت کهنه کار، نیروگاه مرکزی، قطارهای برقی، دستگاه اشعه ایکس، لوازم آشپزخانه، لوله های خلاء و موارد دیگر را به جهان معرفی کرده است. با این حال، در طول مسیر، برخی از نوآوری های آنها نتایج کشنده ای را در پی داشته است.

ویلیام نلسون در اواخر قرن بیستم، یکی از مخترعان شاغل در این شرکت بود. پیش تر، جنرال موتورز در زمینه توسعه قطارهای برقی به موفقیت دست یافته بود و در سال ۱۹۱۴ نیز به سمت ساخت یک خودروی الکتریکی پیش می رفت. اما کمی قبل تر، یعنی در پاییز ۱۹۰۳، این شرکت در حال کار بر روی یک وسیله کوچک تر برای حمل و نقل بود. نلسون قصد داشت با اضافه کردن یک قطعه اضافی، دوچرخه ای مجهز به موتور بسازد. دوچرخه موتوری ساخت نلسون، به خوبی کار کرد و پروژه ای موفقیت آمیز بود. با این حال، او در بعدازظهر ۴ اکتبر ۱۹۰۳ سوار بر دوچرخه خود، از ارتفاعی در یک تپه سقوط کرد و در حالی که تنها ۲۴ سال داشت، در اثر جراحات وارده جان سپرد.

هنری اسمولینسکی – ماشین مرگ بار پرنده، از عجیب ترین اختراعات کشنده

وقتی می خواهیم آینده را تصور کنیم، به احتمال زیاد ماشین های پرنده نیز در آن حضور دارند. شاید به همین دلیل است که در طول تاریخ، تلاش های متعددی برای ساخت این وسیله نقلیه شکل گرفته که تقریبا تمام آنها نیز به در بسته خورده اند. یکی از این افراد، هنری اسمولینسکی بود که برای بیش از یک دهه در Rocketdyne، یک شرکت تولید موتور موشک کار می کرد و پرواز در خون او بود. وی پس از ترک راکتدین، یک شرکت متشکل از مهندسین وسایل نقلیه پیشرفته را به همراه دوستش هال بلیک تاسیس کرد. هدف آنها، طراحی و تولید یک ماشین پرواز بود.

این دو به جای ساختن یک ماشین پرواز مستقل، به ایده ای خوش بینانه و البته بی پروا برخوردند. آنها تصمیم گرفتند یک خودرو و هواپیمای موجود را پس از کالبدشکافی، با یکدیگر ادغام کنند. اولین مدل آنها که AVE Mizar نام داشت با ترکیبی از خودروی فورد پینتو و هواپیمای Cessna Skymaster ساخته شد. ایده آنها از ساخت این وسیله نقلیه، استفاده از آن به عنوان یک خودروی معمولی و سپس با ورود به فرودگاه و اتصال قطعات Cessna به ماشین، به پرواز در آوردن آن بود.

سپس با فرود و رسیدن به مقصد، قطعات هواپیما جدا شده و راننده می تواند با خودرو به حرکت زمینی خود ادامه دهد. در طی سه ماه، تعدادی آزمایش بر روی این وسیله نقلیه انجام شد. با این حال، در آخرین پرواز آزمایشی آنها، پس از چند دقیقه برخاستن، بال راست هواپیما خم شد و پس از سقوط ماشین پرواز، اسمولینسکی و دوستش کشته شدند. 

 هوراس لوسون هونلی، زیردریایی کشنده

در میان جنگ داخلی امریکا، هوراس لوسون هونلی اولین زیردریایی جنگی جهان را برای نیروهای کنفدراسیون ساخت. این وسیله از یک دیگ استوانه ای ساخته شده بود و با طول ۱۲ متر، برای قرارگیری هشت نفر گنجایش داشت. زیردریایی هونلی در تابستان ۱۸۶۳ آزمایشی موفق آمیز را پشت سر گذاشت و پس از آن به کارولینای جنوبی ارسال شد تا در آنجا نیز تست شود. طی یکی از آزمایش ها، در حالی که دریچه زیردریایی به طور کامل بسته نشده بود، به اعماق دریا رفت که در نتیجه دو تن از خدمه غرق شدند.

پس از آن هونلی تلاش کرد تا خدمه جایگزینی را پیدا کند که مایل به سفر با این زیردریایی باشند. او در نهایت خود به عنوان یکی از داوطلبان در سال ۱۸۶۳ به همراه چند تن دیگر، از بندر چارلستون وارد این زیردریایی شدند که در نهایت، تمامی اعضا غرق و هیچ کس زنده نماند. این زیردریایی بعدا مجددا کشف و تعمیر شد و خدمه جدیدی در آن مستقر شدند. این بار، آنها از این وسیله نفرین شده برای شلیک اژدر در یک نبرد استفاده کردند. با این حال، در حین بازگشت، این کشتی دوباره غرق شد و یک سوم خدمه کشته شدند.