چه شهرهایی زیرساخت دوچرخه سواری را در اولویت قرار دادند؟

به گزارش تین نیوز به نقل از ایمنا، ادغام دوچرخه در شیوه های حمل ونقل فعال و «تقاضای القایی» برای زیرساخت های دوچرخه سواری، راهی برای ارائه محیط شهری بهتر با قابلیت بیشتر برای دوچرخه سواری است. تقاضای القایی پدیده ای است که به کمک آن، تغییر در کیفیت با گسترش زیرساخت مشاهده می شود، که گاهی به ضرر دیگر روش های حمل ونقل است. به عنوان مثال، اختصاص یکی از سه خط تردد در خیابان ها برای استفاده انحصاری دوچرخه، باعث امنیت بیشتر دوچرخه سواران می شود، اما با افزایش تراکم ترافیک در دو خط دیگر، به ضرر رانندگان خودروهای شخصی و وسایل نقلیه عمومی تمام می شود. دو عامل کلیدی برای افزایش تقاضای القایی وجود دارد؛ اولین عامل کاهش زمان سفر در مقایسه با وضعیت قبلی است، زیرا اگر زمان سفر کاهش پیدا کند، افراد بیشتری از دوچرخه استفاده می کنند و به همین دلیل نیاز است که مستقیم ترین خطوط ممکن ایجاد شود. دلیل دوم میزان قابلیت پیش بینی در زیرساخت جدید است، چراکه وقتی یک زیرساخت دارای زمان سفر متفاوت یا موانع غیرمنتظره مانند وسایل نقلیه پارک شده در مسیر دوچرخه باشد، کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.

عوامل مؤثر بر انتخاب شبکه دوچرخه سواری برای تردد

شاخص کپنهاگ، جامع ترین رتبه بندی شهرهای دوستدار دوچرخه در جهان، با ارزیابی ۱۴ عامل مانند زیرساخت دوچرخه، سیاست های شهرداری، سیستم های اشتراک دوچرخه و ایمنی دوچرخه سواران تهیه شده است. در این رتبه بندی، ۱۰ شهر برتر در اروپا واقع شده اند و بوگوتا و توکیو به ترتیب با رتبه ۱۴ و ۱۶ بالاترین رتبه شهرهای غیراروپایی را در این لیست دارند. برای دستیابی به حداکثر استفاده از دوچرخه در شهرهای برتر مانند پاریس و آمستردام، سه عامل پارکینگ مخصوص دوچرخه، مسیرهای دوچرخه سواری محافظت شده و متصل کنار هم قرار گرفته اند.

پارکینگ دوچرخه

ایجاد پارکینگ دوچرخه کار سختی نیست، برای مثال با نصب پایه هایی به شکل U معکوس می توان امکان اتصال دوچرخه ها را در در کنار خطوط دوچرخه سواری و در مکان های کلیدی شهر فراهم کرد. مدارس، بیمارستان ها، ایستگاه های پلیس، اماکن ورزشی و کتابخانه ها باید در ورودی ساختمان پارکینگ دوچرخه داشته باشند و حتی بهتر است که این پارکینگ ها، نزدیک تر از پارکینگ های وسایل نقلیه موتوری باشند، زیرا هدف این است که مزایایی برای دوچرخه سواری در نظر گرفته شود.

در سال ۲۰۱۷، شهر اوترخت در هلند، بزرگترین گاراژ دوچرخه جهان را با ۲۲ هزار جای پارک افتتاح کرد. فضای این گاراژ که به پنج مکان اختصاصی برای دوچرخه تقسیم شده است، نزدیک به پایانه های حمل ونقل عمومی قرار دارد و امکان دسترسی چندوجهی به حمل ونقل را فراهم می کنند. همچنین از یک سیستم دیجیتال برای کمک به کاربران برای یافتن فضاهای اختصاص داده شده خود استفاده می کند.

مسیر دوچرخه سواری محافظت شده

خطوط مخصوص دوچرخه سواری مانند مسیرهایی که با ایجاد ستون هایی مانع از دسترسی سایر وسایل نقلیه به این خطوط می شوند، از ترافیک پرخطر مانند موتور سیکلت، اتومبیل، ون و اتوبوس محافظت می شوند و امکان برخورد این وسایل با دوچرخه سوار را به پایین ترین حد ممکن می رسانند. با این کار خودروها نمی توانند به خط دوچرخه دسترسی پیدا کنند و در نتیجه ایمنی، ریسک خطر و سطح استرس بهبود می یابد. نکته مهم هنگام اجرای خطوط دوچرخه این است که اطمینان حاصل شود که وسایل نقلیه در حال حرکت یا پارک شده به این خطوط تجاوز نمی کنند، در غیر این صورت ممکن است خطرات قابل توجهی مانند احتمال باز شدن درهای خودرو و برخورد ناخواسته دوچرخه سواران را به همراه داشته باشد. به طور کلی، یک مسیر دوچرخه باید حداقل ۲.۲ متر عرض داشته باشد تا دوچرخه سواران بتوانند به راحتی به صورت موازی دوچرخه سواری کنند، با این حال، همیشه این طور نیست.

پورتلند در ایالات متحده از جمله شهرهایی است که استفاده از دوچرخه را در اولویت قرار داده است. در این شهر با بیش از ۱۱۰ کیلومتر خطوط اختصاصی، دوچرخه سواران در موقعیتی بالاتر از رانندگان به عنوان کاربران اصلی خیابان های عمومی قرار می گیرند.

مسیرهای دوچرخه سواری متصل

وجود زیرساختی که در آن دوچرخه سواران مجبور باشند هر چند صد متر از خیابان های پرترافیک یا پیاده روها عبور کنند، فایده ای ندارد بلکه مسیرهای دوچرخه سواری باید مانند خطوط معمولی یک شبکه را تشکیل دهند. شهر برمن در آلمان به عنوان نمونه بارز یک شبکه دوچرخه سواری پیوسته عمل می کند. ساکنان این شهر با مساحت ۳۱۸.۲۱ کیلومتر مربع و جمعیت ۵۰۰ هزار نفر، از ۸۲۱ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری کاملاً پیوسته لذت می برند. برمن اولین شهری است که یک منطقه کامل مخصوص دوچرخه ایجاد کرده است، منطقه Neustadt، متشکل از ۱۲ خیابان اختصاص یافته به دوچرخه سواری است که یک شبکه متصل، امکانات پارکینگ فراوان و علائم ثابت را برای دوچرخه سواران فراهم کرده است و به دوچرخه ها اجازه می دهد تا با رعایت محدودیت سرعت ۳۰ کیلومتر در ساعت به صورت موازی حرکت کنند. در بسیاری از شهرهای دیگر نیز پروژه های مشابهی با هدف گسترش شبکه دوچرخه سواری اجرا شده است.

ولینگتون، نیوزلند

ولینگتون ۲۳ کیلومتر مسیر دوچرخه در سال ۲۰۲۱ داشت که بیشتر آنها در امتداد خط ساحلی بودند، در سال ۲۰۲۲ چهار مسیر جدید به این شبکه اضافه شد و برای گسترش شبکه خود به ۷۳ کیلومتر در آینده نزدیک در حال توسعه شش مسیر دیگر است. چشم انداز این شهر، داشتن ۱۶۶ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری به هم پیوسته در سراسر پایتخت ظرف یک دهه است.

فورتالزا، برزیل

فورتالزا یکی از شهرهایی بود که در ابتکار بلومبرگ برای زیرساخت دوچرخه سواری (BICI) برای دریافت یک میلیون دلار برای سرمایه گذاری در زیرساخت های دوچرخه سواری انتخاب شد. این شهر در نظر دارد از بودجه اختصاص یافته برای ساخت ۱۸۰ کیلومتر زیرساخت دوچرخه سواری در مدت سه سال استفاده کند و برنامه بلندمدت آن گسترش این زیرساخت به ۶۰۰ کیلومتر تا سال ۲۰۲۶ است.

اتصال زیرساخت دوچرخه سواری به سایر زیرساخت های شهری

یکی دیگر از عوامل کلیدی برای ترغیب مردم به استفاده از دوچرخه، این است که شبکه دوچرخه سواری به مکان هایی پرتردد و اساسی دسترسی داشته باشد. اگر نزدیک ترین خط دوچرخه محافظت شده کیلومترها دورتر از مکان های کلیدی شهر باشد، وجود پارکینگ دوچرخه در مقابل این اماکن فایده ای ندارد. این امر به ویژه از نظر اتصال شبکه های دوچرخه سواری با شبکه اتوبوس، شبکه قطار و دیگر شبکه های حمل ونقل اهمیت دارد. بعضی از شهرها تردد وسایل نقلیه موتوری شخصی در اطراف این مراکز را ممنوع کرده اند و از تردد خودروهای شخصی در نزدیکی مدارس و اماکن ورزشی جلوگیری می کنند. بعضی دیگر با ایجاد خطوط عابر پیاده طولانی، مانند خیابان خرید Mariahilfer در وین، محله های خود را به مناطقی تقسیم کرده اند که فقط با دوچرخه قابل دسترس باشند.