آیا ما شهروندان درجه دوم هستیم؟!
روایت از زندگی روزمره چند معلول در انگلیس که از حمل و نقل عمومی استفاده می کنند و معتقدند هنوز به عنوان شهروندان درجه دوم به آنها نگریسته می شود اگرچه چندان خوشایند نیست اما شاید کمی ما را به خود آورد.
برخی گزارش ها نشان می دهد که معلولان حتی در بسیاری از شهرهای اروپایی نیز برای استفاده از اتوبوس، مترو و تاکسی، مشکل دارند و این امر، صرفا ویژه کشورهای در حال توسعه نیست. روایت از زندگی روزمره چند معلول در انگلیس که از حمل و نقل عمومی استفاده می کنند و معتقدند هنوز به عنوان شهروندان درجه دوم به آنها نگریسته می شود اگرچه چندان خوشایند نیست اما شاید کمی ما را به خود آورد.
پیرمردی شیفته اجتماع!
«پدلر» که یک معلول است امیدوار است حمل و نقل شهری فکری به حال آنها بکند تا از استرس شان، کاسته شود و آنها ارتباط خود را با اجتماع حفظ کنند. به گفته پدلر ۹۱ ساله که از اسکوتر (ویژه معلولان) استفاده می کند، اگر یک راننده بداخلاق اتوبوس نصیب تان شود باید کل مسیر را نگران باشید.
او که دچار آرتروز روماتوئید است قبلا در آکسفورد زندگی می کرد و اکنون به لندن آمده تا به خانواده اش نزدیک تر باشد. قریب به یک دهه است که او هنگام استفاده از حمل و نقل عمومی از اسکوتر استفاده می کند.
او روزها به پارک و شب ها به رستوران و یا تئاتر می رود و معتقد است حمل و نقل عمومی، وی را اجتماعی نگه می دارد. با این حال، می گوید گاهی برای سوار شدن به اتوبوس باید بجنگم یا دیگران را متقاعد کنم. گاهی راننده، در اتوبوس را می بندد. چندی پیش وقتی از تئاتر برگشتم ساعت ۲۳.۳۰ دقیقه بود. راننده اتوبوس گفت ورود اسکوتر ممنوع است و مرا در پیاده رو گذاشت و علیرغم اعتراض مردم، رفت!
استادی که فراموش می شود!
یک استاد مشاور دانشگاه یورک از قطار برای رفتن به سرکارش استفاده می کند. خانه او در لیدز است و برای شرکت در جلسات به طور مداوم به لندن می رود. اما چون از ویلچر استفاده می کند و ۳۸ ساله است نمی تواند بلیت خود را مانند بقیه به صورت آنلاین شارژ کند.
او باید برای خرید شارژ، تلفن بزند و دستیارش برای پایین آوردن او از قطار به او کمک کند اما همچنان در ساعات شلوغ، همراهش گاهی او را فراموش می کند و ممکن است نتواند از قطار پیاده شود و به ایستگاه بعد می رود!
پسری به دنبال ایستگاه موردنظر!
محمد که دارای یک اختلال بصری است و با استفاده از عصا، رفت و آمد می کند، می گوید: بسیاری مواقع، نمی دانیم در ایستگاه موردنظر خود ایستاده ایم و یا اینکه آیا در ایستگاه موردنظرمان پیاده می شویم یا خیر. بنابراین مجبوریم دنبال اتوبوس بگردیم. او در مورد مترو هم همین انتقاد را دارد.
هیچ کس نیست بگوید که کدام ایستگاه باید پیاده شویم یا از کدام خط استفاده کنیم و مجبوریم از افراد بپرسیم. مردم از روی دلسوزی، گاهی دست و بازویم را می گیرند که شاید برای سلامتی ما خطرآفرین باشد.
گاهی نیز در پله برقی ها آسیب می بینیم. فردی با احترام دست ما را گرفته اما وقتی به انتها می رسیم حواسش نیست و پای ما به پله برقی گیر می کند.
دیده بان حقوق بشر در انگلیس اخیرا اعلام کرده است که معلولان، شهروندان درجه دوم محسوب می شوند و به حمل و نقل عمومی خوب دسترسی ندارند در حالی که وجود آن، یک روزنه امید در زندگی این افراد است. در حالی که ۲۷ درصد مردم انگلیس، اتومبیل شخصی ندارند اما این آمار برای معلولان ۶۰ درصد است چرا که آنها از لحاظ مالی در مضیقه بیشتری قرار دارند و همچنین محدودیت های بیشتری را هم باید متحمل شوند.
تغییرات بسیار جزیی مانند گذاشتن سطح شیب دار برای معلولان در قطار ها و یا اختصاص دادن واگن های خاص در مترو و یا اتوبوس با امکانات مورد نیاز آنها می تواند انقلابی برای معلولان باشد.
لینک خبر
