هویت ملی در اروپا بسیار وابسته به دولت است؛ از سدۀ نوزدهم و در جریان دولت – ملت‌سازی، این دولت‌ها بودند که متولی حفظ وحدت و یکپارچگی ملی شدند و در این راه از مستمسک‌هایی چون تعریفِ زبان رسمی، تاریخ مشترک، مرزهای مشخص، مفاخر ملی، سرود و پرچم ملی بهره بردند.
اگر «تاریخ ایران» را می‌شناسیم برای اینست که ایران را بشناسیم، اگر «هنر ایران» را می‌شناسیم برای اینست که ایران را بشناسیم، «معماری ایران»، «ادبیات ایران»، و همه اینها برای آن است که نهایتا ایران را بشناسیم وگرنه دانستن اتفاقاتی که در گذشته رخ داده و روزگارش سپری شده، چه دردی از امروزمان دوا می‌کند.
