◄ فقط وزارت لجستیک و آمایش سرزمین

در پیشنهاد جناب استاد دکتر جعفرپور نکات ارزنده و قابل تامل وجود دارد و باید نقاط قوت و ضعف آن را بحثنمود. ارزنده بودن آن از حیثارتباط داشتن وظایف مورد اشاره و پیشنهاد شده برای تجمیع در یک وزارت است. یک نکته ارزنده دیگر توجه به موضوع مهم و اساسی آمایش سرزمین است که متاسفانه در ساختار وزارتخانه های موجود هیچ سازمانی متولی عملیاتی کردن آن نیست. این موضوع به قدری مهم است که یکی از محورهای برنامه ششم به آمایش سرزمین می پردازد. بحثهای مهمی در حول موضوعاتی همچون توسعه دریامحور، توسعه شرق کشور و توسعه استانهای غربی کشور، توسعه استانهای شمالشرقی کشور و توسعه مناطق محروم و توسعه مناطق زاگرس میانی مطرح هستند و همگی هم به نظرم بجا و مهم که زیر چتر آمایش سرزمین باید حل و فصل شوند. با اینحال بنده شاید بنا به عادت به وزارت راه و ترابری سابق، بیشتر به معایب این پیشنهاد بپردازم و شاید دیگران محاسن آن را توصیف نمایند. مشکل نخست: اگر کشور ما حدود ۲۰ وزارت دارد پس وزن وظایف هز وزارت باید حدود ۵% باشد وزن وظایف این وزارت در مجموع کابینه چقدر است؟ به نظرم وزن وزارت پیشنهادی بیش از ۱۰% است یعنی این وزارت از حیثوظایف خیلی سنگین وزن خواهد بود. مشکل دوم: سازمانهای کشور ما متاسفانه قائم به فرد هستند. آیا می توان کاندیدای مناسب و شایسته‌ای برای مدیریت چنین وزارت مهم و گسترده ای تعریف نمود؟ مشکل سوم: آیا می توان ساختار و تشکیلات این وزارت را با محدودیتهای اجباری و غلط سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور تعریف نمود. توضیح آنکه شورایعالی اداری و مدیریت و برنامه ریزی کشور حکم نابجا کرده اند که هر وزارت باید ۴ تا ۵ معاون در ستاد داشته باشد نه بیشتر و این حکم نابجا جلوی هر سازماندهی منطقی در وزارتخانه ها را مسدود نموده است. آیا چنین وزارت وزینی را می توان با ۴ معاونت تعریف نموده و وظایف آن را پوشش داد؟ مشکل چهارم: اگر تغییر پیشنهادی برای تحول از وزارت راه و شهرسازی به وزارت پیبشنهادی را بررسی کنیم متوجه تغییرات اساسی و همه جانبه می شویم. این در حالی است که سازمانها و ادارات ما در برابر تغییرات مقاومت دارند و چابک نیستند و لذا در شرایط کشور ما تغییرات تدریجی عملی است و تغییرات دفعی منجر به شکست سازمانی می شود. اما اینکه چرا سازمانهای ما در برابر تغییر مقاومت می کنند ریشه آن به نظر بنده آن است که اغلب مدیران و کارکنان دولتی ما در حوزه کاری خود به صورت تجربی تسلط پیدا کرده و کار می کنند و با وظایف و روابط موجود در حیطه کاری خود خو گرفته اند و اغلب این مدیران و کارکنان به طرق علمی و نهادی نمی توانند اصول اداری و مدیریتی یک حوزه تازه تاسیس را تحلیل کرده و در شرایط جدید به خوبی کار کنند.

با توجه به توضیحات فوق بنده که قائل به ضرورت تفکیک وزارت راه و ترابری سابق از وزارت مسکن و شهرسازی بوده ام و با منطق توضیح داده شده نمی توانم اضافه نمودن وزارتخانه های بازرگانی و ارتباطات به این وزارت پیشنهادی را بپذیرم، پیشنهاد وزارت حمل‌ونقل و آمایش سرزمین را مطرح می نمایم.