کتاب راه آهن در ایران
کتابچه « راه آهن در ایران » توسط بنگاه راه آهن دولتی ایران چاپ و منتشر شده است.
کتابچه « راه آهن در ایران » توسط بنگاه راه آهن دولتی ایران چاپ و منتشر شده است.
راه آهن سراسری ایران، نام راه آهنی است که در دوران رضاشاه ساخته شد و تهران را از طریق بندرترکمن (بندرشاه پیشین) به دریای خزر و از طریق بندر امام خمینی (بندرشاپور پیشین) به خلیج فارس متصل می کند.
چهارم اسفند ۱۳۰۵ هجری شمسی لایحه تاسیس راه آهن سراسری ایران تصویب شد. این لایحه که در روز اول اسفند ماه از سوی «مهدی قلی هدایت» وزیر فواید عامه به مجلس شورای ملی ارائه شده بود با موافقت نمایندگان به تصویب رسید.
پروفسور ل. فون رابسوویچ، مهندس سازهٔ پُل وِرسک به همراه خانواده اش حدود دو سال در خانهای در پایین دست پل و در کنار رودخانه ورسک زندگی می کردند.
هیچ فرد منصف و هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که قدرت های جهانی در زمان تصمیم سازی برای احداث راه آهن در ایران و تصویت قانون احداث راه آهن در سال 1305، بر دولت ایران فشار آورده باشند که برای پشتیبانی نظامی از جنگی که یک و نیم دهه بعد شروع شد و روحشان هم از آن خبر نداشت، در ایران راه آهن بسازد.
ایجاد راهآهن سراسری در ایران همواره یکی از آرزوهای بزرگ و ملی محسوب میشد، و با اینکه در حدود نیم قرن کوششهایی برای تحقق آن به عمل میآمد، تحقق این آرزوی ملی تا سال ۱۳۰۶ به طول انجامید.
پل وِرِسک از بزرگترین پل های راه آهن سراسری ایران است که در ارتفاعات روستای ورسک در ۲۷ کیلومتری جنوب شهر پل سفید در شهرستان سوادکوه در استان مازندران قرار دارد.
اینکه راه آهنی چند سال پس از افتتاح کاربرد نظامی و لجستیکی پیدا کند امری است طبیعی اما این ادعا که تصمیم به احداث راه آهن در ایران از ابتدا به امر خارجی و در خدمت آنها بوده درست به نظر نمی رسد.
اما مدتهاست که کلنگزنی سیاسی تعدادی از خطوط با بازدهی اقتصادی بسیار پایین و صرفاً بر اساس منافع محلی (نه ملی) انجام شده که تداوم واگذاری اعتبارات به بعضی از آنها واقعاً یک فاجعه است. فرایند سیاسی کردن حمل ریلی طی سالهای اخیر یک ضایعهی کاملاً اسفبار برای اقتصاد کشور بوده است.