تعداد زیاد مسافران در مسیر تهران-مشهد و سابقه برودت شدید هوا در این منطقه نشان میدهد که تغییر قطارها از دیزلی به برقی میتواند نتایج مثبتی از جمله کاهش زمان سیر و کاهش هزینه درپی داشته باشد.
نمونه ای از تصمیمات غلط در راه آهن، مصوبه اواسط دهه 90 هیئت مدیره در مورد لزوم تفکیک مالکیت ناوگان از تعمیرات و نگهداری است که در آغاز هزینه شرکت های مالک ناوگان (واگن و لکوموتیو) و در گام دوم هزینه ها و زیان راه آهن را افزایش داد.
تجربیات گذشته در تامین ناوگان ریلی به خصوص از منابع خارجی نشان می دهد حداقل فرصت چند ساله برای ورود اولین دسته از این ناوگان لازم است. بررسی قرارداد 150 دستگاه لکوموتیو مسافری زیمنس نشان می دهد در آبان 1385 قرارداد شرکت راه آهن با گروه مپنا امضا شده و علیرغم توانمندی سازنده خارجی و گروه مپنا، اولین نمونه های سی بی یو حدودا 4 سال بعد در سال 1389 وارد سرویس ناوگان شرکت راه آهن شده است.
شرکت واگن پارس اراک، اولین و بزرگترین سازنده لکوموتیو و واگن در ایران و خاورمیانه، از ابتدا به عنوان یک واحد تولیدی مادر تخصصی در حوزه محصولات ریلی در سال ۱۳۵۳ در اراک تاسیس شد.
نشست مشترک اعضای هیئت مدیره انجمن صنفی شرکت های حمل و نقل ریلی و خدمات وابسته با مدیرعامل، اعضای هیئت مدیره و معاونان راه آهن صبح روز یکشنبه 18 دی ماه 1401 در دفتر مدیرعامل راه آهن برگزار شد.
در سال 1382 تعداد لکوموتیو مورد نیاز برای جابجایی 13 میلیون مسافر با زمان سیر هشت ساعت با دو دستگاه لکوموتیو دیزلی و یک بار در روز، 132 دستگاه در سرویس برآورد شده بود.
بر اساس بررسی مرکز پژوهش های مجلس سهم مسافری ریلی در سال 97 به زیر 2 درصد رسید در حالی که قانون مدیریت سوخت سال 1386 سهم 18 درصد را برای سال 1390 تکلیف کرده بود که متاسفانه تاکنون شاهد رشد منفی سهم بودیم.
با وجود گسترش فناوری اطلاعات متاسفانه این فرم از سال ها پیش (نیمه دوم دهه هفتاد) برچیده شد و همین امر سبب کاهش قابلیت اعتماد و آماده به کاری و حتی افزایش هزینه لکوموتیوها گردید.
کتابچه Railroad Facts راه آهن های آمریکا (2008)، دارای آمار ارزشمندی از روند بهبود شاخص های کلیدی مختلف در راه آهن های اصلی آمریکا است که مبین یک نگاه راهبردی و خردمندانه باثبات و منطقی طی نزدیک یک قرن است.